Εναν μήνα μετά την έναρξη των νατοϊκών βομβαρδισμών στη Λιβύη η όλη επιχείρηση έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να κρίνεται τώρα αναγκαία η αποστολή χερσαίων δυνάμεων για την ανατροπή του Καντάφι. Το γεγονός αυτό προκαλεί έντονες διαφωνίες μεταξύ των συμμάχων, τη στιγμή μάλιστα που Βρετανοί και Γάλλοι απεφάσισαν να αποστείλουν μια ομάδα στρατιωτικών «συμβούλων» στη Βεγγάζη με στόχο την παροχή υποστήριξης στους αντικαθεστωτικούς. Η απόφαση αυτή ξαναφέρνει στη μνήμη τον εφιάλτη του Βιετνάμ, καθώς έτσι ξεκίνησε ο καταστροφικός για τους Αμερικανούς πόλεμος στη Νοτιοανατολική Ασία. Ηταν τον Μάιο του 1961 που ο πρόεδρος Κένεντι αποφάσιζε να στείλει 400 κομάντος για να εκπαιδεύσουν τους νοτιοβιετναμέζους στρατιώτες στον τρόπο αντιμετώπισης των εξεγερμένων Βιετκόνγκ. Λίγα χρόνια αργότερα εκατοντάδες χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες είχαν εμπλακεί σε μια περιπέτεια που τερματίστηκε με μια ταπεινωτική ήττα για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ερώτημα είναι λοιπόν αν θα συμβεί το ίδιο και στην περίπτωση της Λιβύης.
Ας μην ξεχνούμε ότι η επιχείρηση κατά του Καντάφι ξεκίνησε από τους Αγγλογάλλους, ο οποίοι μόλις αντιμετώπισαν τις πρώτες δυσκολίες κάλεσαν, ύστερα από πολλούς δισταγμούς και με μεγάλη καθυστέρηση, το ΝΑΤΟ να αναλάβει τον συντονισμό των επιχειρήσεων, με βάση την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, η οποία προέβλεπε μόνον αεροπορικούς βομβαρδισμούς (και όχι χερσαίες επιχειρήσεις) για την προστασία των αμάχων και όχι την ανατροπή του Καντάφι. Οι Αμερικανοί από την πρώτη στιγμή φάνηκαν να δυσανασχετούν με την ανάμειξή τους σε μια νέα στρατιωτική περιπέτεια, όταν είναι ήδη μπλεγμένοι με το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Ετσι γρήγορα αποσύρθηκαν τα αμερικανικά στρατιωτικά αεροσκάφη από τους βομβαρδισμούς και η όλη επιχείρηση οδηγείται ήδη σε φιάσκο. Απλούστατα γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ΝΑΤΟ χωρίς Αμερικανούς, όπως δεν μπορεί να υπάρξουν και Αμερικανοί χωρίς ΝΑΤΟ. Είναι άλλωστε η πρώτη φορά στην ιστορία της Συμμαχίας που μια νατοϊκή επιχείρηση διεξάγεται χωρίς να είναι επικεφαλής οι Αμερικανοί. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί δεν απέδωσαν και τίθεται τώρα το ερώτημα για το ποια μπορεί να είναι η συνέχεια.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν μπορεί να δοθεί αν δεν ξεκαθαρισθεί ποιος είναι ο στόχος της όλης επιχείρησης. Διότι αν ο στόχος είναι η ανατροπή του Καντάφι, είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τη συνέχιση των ατελέσφορων, όπως αποδείχθηκε, αεροπορικών βομβαρδισμών. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι χωρίς χερσαίες επιχειρήσεις ο στόχος αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί. Ετσι προβάλλει και πάλι ο κίνδυνος ενός νέου Βιετνάμ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες χώρες που μετέχουν των επιχειρήσεων, με επικεφαλής τη Γαλλία, αντιτίθενται στην προοπτική αποστολής στρατιωτικών δυνάμεων στο έδαφος της Λιβύης. Για να συμβεί άλλωστε αυτό απαιτείται μια νέα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, η οποία να επιτρέπει τη φορά αυτή τη διεξαγωγή χερσαίων επιχειρήσεων. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι μια τέτοια απόφαση είναι αδύνατον να ληφθεί, με δεδομένη την αντίθεση της Ρωσίας- και όχι μόνο. Προφανές είναι λοιπόν ότι η στρατιωτική επιλογή δεν μπορεί να οδηγήσει σε λύση και ότι αργά ή γρήγορα όλοι οι εμπλεκόμενοι θα υποχρεωθούν να οδηγηθούν σε μια πολιτική διευθέτηση, με απαραίτητη προϋπόθεση να έχει προηγηθεί η κατάπαυση του πυρός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
