TO BHMA – THE NEW YORK TIMES
Τι συμβαίνει με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα; Τι συνέβη σε εκείνη τη χαρισματική προσωπικότητα; Ποιος είναι αυτός ο ντροπαλός, φοβισμένος τύπος που φαίνεται πως πλέον δεν εκπροσωπεί καμία απολύτως άποψη;
Κατανοώ πως, με τους εχθρικούς Ρεπουμπλικάνους να ελέγχουν πλέον τη Γερουσία, ο κ. Ομπάμα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Ισως το μόνο που του έχει απομείνει είναι να συγκρατεί τους αντιπάλους του. Πλέον όμως δεν κάνει ούτε αυτό ή, όταν το κάνει, το πράττει λανθασμένα, ως μέσο ενδυνάμωσης του πολιτικού λόγου των αντιπάλων του. Όπως για παράδειγμα τα σχόλια του μετά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό.
Ίσως η φρικτή αυτή συμφωνία, κατά την οποία οι Ρεπουμπλικάνοι κατέληξαν να κερδίσουν περισσότερα απ’ όσα υπολόγιζαν, να ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε ο πρόεδρος να πετύχει. Κι ας αναλογιστούμε πως αυτή ήταν μόλις η πρώτη από τις ευκαιρίες που έχουν οι Ρεπουμπλικάνοι ώστε να απειλήσουν την κυβέρνηση με το λεγόμενο «shutdown», δηλαδή τη στάση πληρωμών για τη διοίκηση, η οποία θα στερούσε από σχεδόν ένα εκατομμύριο υπαλλήλους τους μισθούς τους.
Ας δώσουμε στον κ. Ομπάμα το ελαφρυντικό της αμφιβολίας και ας υποθέσουμε όντως πως τα 38 δις. δολάρια που περικόπηκαν από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό για δαπάνες από προγράμματα σχετιζόμενα με το περιβάλλον, ήταν η καλύτερη δυνατή συμφωνία που θα μπορούσε να επιτευχθεί. Πρέπει ο πρόεδρος να γιορτάσει την ήττα του αυτή; Έπρεπε να βγει και να συγχαρεί το Κογκρέσο που ενέκρινε το «μεγαλύτερο ετήσιο πρόγραμμα περικοπών στην ιστορία του αμερικανικού έθνους», λες και οι περικοπές αυτές του προϋπολογισμού είναι η καλύτερη δυνατή ιδέα –ειδικά μπροστά στο απειλητικό φάσμα της ανεργίας;
Η φετινή διαδικασία κατάρτισης του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού ακυρώνει όλες τις πιθανές θετικές οικονομικές συνέπειες του βραβείου που ο κ. Ομπάμα κέρδισε από την συμφωνία του περασμένου Δεκεμβρίου, δηλαδή την προσωρινή επέκταση του 2009 στις φορολογικές περικοπές για τη μεσαία τάξη των εργαζόμενων Αμερικανών.
Το χειρότερο είναι πως ο πρόεδρος μοιάζει να αδυνατεί να προβάλει αντίσταση σε μια νέα φιλοσοφία που έχει έρθει στην επιφάνεια: την λογική πως όλοι πρέπει να μοιραστούν εξίσου το βάρος της οικονομικής θυσίας. Οι φτωχοί και η μεσαία τάξη να δεχτούν γενναίες περικοπές στην υγειονομική τους περίθαλψη, ενώ οι πλούσιοι και οι επιχειρήσεις να αποδεχτούν μεγάλες περικοπές στους φόρους που θα κληθούν να πληρώσουν!
Δεν υπερβάλλω καθόλου: το σχέδιο προϋπολογισμού της Γερουσίας που αποκαλύφθηκε την περασμένη εβδομάδα προβλέπει βάρβαρες περικοπές στα προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης αυτών που τα έχουν περισσότερο αναγκη. Περιλαμβάνει ένα σχέδιο αποεπένδυσης και σταδιακής ιδιωτικοποίησης του προγράμματος Medicare που θα αφήσει πολλούς ηλικιωμένους χωρίς κάλυψη. Περιλαμβάνει επίσης πρόβλεψη για δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, αλλά και στα υψηλά εισοδήματα,που θα οδηγήσουν σε απώλεια εσόδων 2,9 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ίσως να περιμένατε από τον κ. Ομπάμα να απορρίψει μετά βδελυγμίας ένα τέτοιο σχέδιο, αλλά και να το αξιοποιήσει πολιτικά σε βάρος των Ρεπουμπλικάνων. Κι όμως, ενώ όλοι μας περιμέναμε κάτι αντίστοιχο, ο Λευκός Οίκος αντέδρασε απλώς με μια ήπια δήλωση μη-αποδοχής του.
Τι συμβαίνει λοιπόν εδώ; Παρά τις άγριες επιθέσεις σε βάρος του, ο πρόεδρος επιμένει ακόμη να εμφανίζεται σαν ο άνθρωπος που θα γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των κομμάτων. Και το επιτελείο του μοιάζει να θεωρεί πως μπορεί να ξανακερδίσει τις εκλογές προβάλλοντας τον εαυτό του ως μια συναινετική πολιτική μορφή, που δρα με τη λογική και την διάθεση να συμβιβαστεί.
Εγώ όμως νομίζω πως οι ΗΠΑ αυτή τη στιγμή θέλουν και χρειάζονται έναν πρόεδρο που να πιστεύει σε κάτι, και να είναι αποφασισμένος να το υποστηρίξει. Και δεν βλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο.
