ΧΙΛΙΟΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΗ αλλά πάντα εκφραστική, η λαϊκή σοφία «μπάλα είναι και γυρίζει» έρχεται κάθε τόσο και επιβεβαιώνεται από τη ζωή. Επεκτείνεται και πέραν του ρεαλιστικού χώρου της που είναι ο αθλητισμός. Πρόσφατο δείγμα η ανατροπή στο μπάσκετ. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός που εφέτος άγγιξε, προς το παρόν, την κορυφή, είχε μείνει στη μέση του δρόμου από την ανατροπή που του επιφύλαξε το Μαρούσι. Φυσικά ήταν κάτι που συζητήθηκε και προβλήθηκε μονόπλευρα υπέρ του ηττημένου και ελάχιστα υπέρ του απροσδόκητου νικητή. Να όμως που το 2011 αλλού κάθησε η μπάλα. Ο Παναθηναϊκός αντιστάθμισε το περυσινό κάζο και ήρθε η ώρα του Ολυμπιακού. Πολύ φυσικό. Οπως έχει διαμορφωθεί η λειτουργία του ελληνικού επαγγελματοποιημένου αθλητισμού ισχύει το «μία σου και μία μου». Μόνο αυτό το ολιγοπώλιο έχει βαρύ κόστος. Και δεν εννοούμε την οικονομική παροχή των προέδρων των ομάδων- που δίνουν διεθνή αίγλη στο άθλημα-, άλλωστε ανήκουν στους «έχοντες» με αυθεντικό συναισθηματικό δεσμό με τις ομάδες τους. Εννοούμε ότι αυτή η αντιπαλότητα και ανταγωνιστικότητα, για κάποιους και άμιλλα, πληρώνεται με βαρύ κοινωνικό κόστος.
***
ΑΥΤΑ που γράφτηκαν και ειπώθηκανπαντοιοτρόπως και σε διαφορετικά πεδία δημοσιότητας- δικαιολογούνται μεν όταν κριτήριο είναι η ποσότητα των αποδεκτών μέσω της τηλεθέασης και της αναγνωρισιμότητας. Σε ακραίες έστω περιπτώσεις, κινούνται ανάμεσα στον εθνικό άθλο και τη θρηνολογία! Λίγο-πολύ όλοι παραδεχόμαστε ότι ο αθλητισμός είναι σπουδαίο κοινωνικό φαινόμενο, με επακόλουθο τα γνωστά «συν» και «πλην». Αλλά αυτό το τόσο χρηστικό «μπάλα είναι και γυρίζει» παίζεται σε ένα ταμπλό διχρωμίας. Ταυτόχρονα η δημοτικότητα κάποιων αθλημάτων ταυτίζεται με την εμπορικότητα. Αποτέλεσμα να υπάρχουν ζώνες άγνοιας ακόμη και προκλητικού παραγκωνισμού από τον παράδεισο της πληροφόρησης και κατ΄ επέκταση και του σχολιασμού επιτευγμάτων αθλημάτων, ομάδων και αθλητών-αθλητριών που αξίζουν αν όχι το οπαδικό παραλήρημα, τουλάχιστον την αναγνώριση και την επαρκή γνώση της προσπάθειας. Π.χ. ποιος- μάλλον σε τι ποσοστό το κοινό- γνωρίζει για τον άθλο του παγκόσμιου πρωταθλητή της Γυμναστικής Κοσμίδη, λίγο προτού συμβεί η προσπάθεια της ομάδας υδατοσφαίρισης του Πανιωνίου αλλά και της Βουλιαγμένης να φθάσουν ψηλά;
***
ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ είναι πόσο θα ζημιωνόταν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός (ο πρώτος από την επιτυχία, ο δεύτερος από την αποτυχία) αν υπήρχε μικρό μερίδιο αθλητικής αυτογνωσίας της κοινής γνώμης. Αυτή η παράλληλη πορεία των δύο μεγάλων ομάδων που ευχής έργο θα ήταν να έφταναν μαζί στη δοκιμασία της Βαρκελώνης τον άλλο μήνα, κάπου διεκόπη. Είπαμε «μπάλα είναι και γυρίζει». Οσο και αν έχει τραυματισθεί το συναίσθημα των οπαδών του Ολυμπιακού και έφτασε στα ουράνια αυτό των παναθηναϊκών ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για παιχνίδι. Και όσο είναι φυσιολογική αμοιβή το χειροκρότημα του κόσμου τόσο ζημιώνει η απώθηση άλλων «άθλων» στο περιθώριο και βέβαια η θρηνολογία, λες και ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Ζούμε σε μια χώρα που ταλαιπωρείται από πλείστα όσα δεινά. Ενα από αυτά είναι και η υπερβολή.
***
ΕΠΕΙΔΗ λίγο-πολύ τα πάντα είναι «πολιτική», βλέπουμε και ακούμε, ευκαιρίας δοθείσης και μάλλον συχνά, λαλίστατους πολιτικούς να επαίρονται για τα ποδοσφαιρικά φρονήματά τους. Δεν λέμε ότι υποκρίνονται ή και λαϊκίζουν προς άγραν- εν καιρώ μεταφραζομένων σε ψήφους- συμπαθειών. Λέμε όμως ότι εν επιγνώσει τους διολισθαίνουν στην καλλιέργεια του αθλητικού ολιγοπωλίου. Και αυτά άσχετα από το φιλαθλητικό τους πνεύμα και τα παιδικά βιώματα. Πάντως φέρνουν κι αυτοί νερό μέσω της δημοτικότητάς τους (αν και η στρόφιγγα τώρα τσιγκουνεύεται) στον μύλο της άνισης μεταχείρισης αθλημάτων και ομάδων. Εξάλειψη; μάλλον αδύνατο. Μείωση του ανοίγματος της ψαλίδας, ναι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ