Η παρέα ήταν μεγάλη και τιμητική. Για το Διεθνές Βραβείο Man Booker (μικρό αδερφάκι του ετήσιου φθινοπωρινού Booker) που απονέμεται ως lifetime achievement ανά διετία υποψήφιοι ήταν μεταξύ άλλων οι καταξιωμένοι Φίλιπ Ροθ και Ντέιβιντ Μάλουφ. Ο Τζον Λε Καρέ όμως διακήρυξε ότι απέχει, καθότι «δεν διαγωνίζεται για λογοτεχνικά βραβεία».
Εκ πρώτης όψεως επιτιμητικό, το σχόλιο του βρετανού πατριάρχη των μυθιστορημάτων κατασκοπείας ενδεχομένως δηλώνει ότι στον ίδιο το ποσό των 60.000 λιρών (68.000 ευρώ) φάνηκε υποτιμητικό. Όχι γιατί ανήκει στη χορεία των φιλάργυρων αλλά επειδή δεν θεωρεί πως έχει πλέον κάτι να αποδείξει ως συγγραφέας. Ούτε καν ότι τα έργα του χρήζουν προώθησης. Ήδη, τον χειμώνα του 2010 διαμήνυσε ότι έδινε τις τελευταίες συνεντεύξεις του, μια και αισθανόταν πως όσα είχε να πει τα είπε –και μάλιστα πολλάκις.
Ο Ντέιβιντ Τζον Μουρ Κόρνγουελ, βέβαια, όπως είναι το πλήρες πραγματικό του όνομα, έλεγε πάντοτε ενδιαφέροντα πράγματα με ασυνήθιστο τρόπο. Ο Εντιμότατος μαθητής (Καστανιώτης, 2009), για παράδειγμα, ενδιάμεσο μέρος της «τριλογίας του Κάρλα», πολύ απέχει από το ταχύρρυθμο στόρι με κυνηγητά και πιστολίδια που ενδεχομένως φαντάζονται όσοι ακούν τον όρο «spy novel». Σε σύγκριση με τα λογής ψυχροπολεμικά μπεστ σέλερ, το κείμενο του Τζον Λε Καρέ έχει ουκ ολίγες απαιτήσεις από το κοινό του.
Η αφήγηση προχωρά με αργούς ρυθμούς, η πλοκή είναι λαβυρινθώδης, οι πληροφορίες έρχονται σταδιακά και από διαφορετικές πηγές, η συνθετική ικανότητα του αναγνώστη απαιτείται διαρκώς, η συνολική εικόνα συμπληρώνεται ψηφίδα ψηφίδα. Ο κεντρικός χαρακτήρας, Τζορτζ Σμάιλι, βρίσκεται μεν στο κέντρο του ιστού, μακριά όμως από τη δράση. Και σε μεγάλο μέρος του μυθιστορήματος απλώς δεν εμφανίζεται.
Αν τα παραπάνω θεωρούνται περισσότερο συνυφασμένα με μια «σοβαρή», σε αντίθεση με μια «παιγνιώδη» (ας την ονομάσουμε έτσι για να αποφύγουμε το ρατσισμό των διακρίσεων) λογοτεχνία, κύριο αίτιο αποτελεί η επικράτηση του έτερου των Βρετανών κατασκόπων μυθιστοριογράφων. Στο μυαλό μας κυριαρχεί ο ευθυτενής δανδής, γυναικάς, πότης Τζέιμς Μποντ των 23 ταινιών και του Ιαν Φλέμινγκ, στο πρόσωπο του οποίου η βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών του Ναυτικού κατατρόπωσε τη βρετανική αντικατασκοπεία των ΜΙ5 και ΜΙ6 όπου υπηρέτησε για έξι χρόνια ο Λε Καρέ.
Στο μυθιστορηματικό πεδίο ωστόσο, όπου κρίνονται συνειδήσεις και υστεροφημίες, η πλάστιγγα της αναμέτρησης κλίνει προς την άλλη πλευρά. Παραχωρώντας ευγενικά το προσκήνιο σε άλλους, ο παχύς και διοπτροφόρος Σμάιλι αφήνει χώρο για να αναδειχθεί όλη η γραφειοκρατική λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών, να σκιαγραφηθούνμε λεπτομέρειατα ψυχολογικά πορτρέτα των ανθρώπων της,να καταγραφεί ο κυκεώνας της μετα-αποικιοκρατίας,να χαρτογραφηθεί η ηθικά αμφίβολη επικράτεια των επιλογών του Ψυχρού Πολέμου. Οι ήρωες του Λε Καρέ, εχθροί και φίλοι κρατούν αποδείξεις, λογαριασμούς και βιβλία εσόδων-εξόδων, γνωρίζοντας ότι οι πόλεμοι, θερμοί και μη, κερδίζονται λιγότερο με τα όπλα και περισσότερο με το σκληρό νόμισμα. Το οποίο ο ίδιος ενδεχομένως μπούχτισε.
