«Το αγαπημένο μου αμάρτημα είναι η λαγνεία, αλλά θεωρώ ότι το χειρότερο είναι η αλαζονεία» απάντησε η Αγγελική Στελλάτου, σεβαστή και αγαπημένη μεταξύ των (νεαρών) χορευτών,στο ερώτημα που της απευθύνθηκε από το κοινό: «ποιο είναι, για εσάς, το σημαντικότερο αμάρτημα;». Ηταν η ώρα για συζήτηση με τους θεατές μετά την παράσταση «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών στο Ιδρυμα Ωνάση, το βράδυ της Τετάρτης 23 Μαρτίου.

Οκνηρία, αλαζονεία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστία, οργή και ζηλοφθονία. Αυτές ήταν οι μέγιστες μεταξύ των αμαρτιών, σε μία από τις οποίες αν υπέκυπτες αρκούσε για να καεί η ψυχή σου στην Κόλαση, τουλάχιστον σύμφωνα με την προ Σχίσματος Εκκλησία καθώς τα λεγόμενα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα» θεσμοθετήθηκαν από τον Πάπα Γρηγόριο Α’ κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα (από τότε κύλησε βέβαια πολύ – ρωμαιοκαθολικό – νερό στο αυλάκι και το 2008 το Βατικανό εκσυγχρόνισε την κολαστήρια επτάδα με αμαρτίες λιγότερο ενστικτώδεις και αρχέγονες).
{{{ moto }}}
Και όμως. Τα παλαιά, 14 αιώνων πριν, αμαρτήματα φαίνεται ότι ακόμη μας στοιχειώνουν – αν ενίοτε δεν μας ορίζουν κιόλας. «Τα αντιμετωπίσαμε ως έναν ηθικό κώδικα που επιβλήθηκε εκείνη την εποχή. Βλέπω όμως ότι οι κανόνες που επιβάλλονται εξωτερικά δεν επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, δηλαδή να μας εξημερώσουν» είχε πει, μάλιστα, νωρίτερα η Αγγελική Στελλάτου, σκηνοθέτις και χορογράφος της παράστασης, και ο συνθέτης Σταύρος Γασπαράτος, που υπογράφει τη μουσική (οι δυο τους συνεργάζονται χρόνια), είχε συμπληρώσει: «Ο άνθρωπος για να κοινωνικοποιηθεί χρειάζεται κανόνες, χαζούς σαν τα επτά αμαρτήματα ή πιο έξυπνους. Αλλά δεδομένου ότι δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, δεν μπορούμε να οριζόμαστε από τους ίδιους κανόνες».

Επειδή «ενός κακού μύρια έπονται», περίπου δύο ώρες νωρίτερα από τη συζήτηση η παράσταση είχε ξεκινήσει με την Εύα και τον Αδάμ να γεύονται τον γνωστό απαγορευμένο καρπό, γυρίζοντας την πλάτη στον (ψηφιακό στην προκειμένη) παράδεισο.

Για να ακολουθήσει στη συνέχεια ένα – ίσως γραμμικό, χωρίς έντονες κορυφώσεις –ταξίδι του σώματος και της ψυχής στον λαβύρινθο των αμαρτιών, με τη συνοδεία βίντεο και ζωντανής μουσικής, και με το απλό αλλά ευρηματικό κυβιστικό σκηνικό και τους εξαίρετους χορευτές να ξεχωρίζουν σε μια χορευτική παράσταση διάρκειας 75 (!) λεπτών, με το πέρας των οποίων τα φώτα δυναμώνουν και αναλογίζομαι ότι η σκηνή σε νομιμοποιεί για να αμαρτήσεις. Η ζωή;

*Η παράσταση «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο Ιδρυμα Ωνάση ως τις 2 Απριλίου.