Ο «θεός της Ελλάδος», αυτός που επικαλούνται κατά καιρούς οι κυβερνώντες, όταν αδυνατούν να προτείνουν ρεαλιστικότερες λύσεις, έκανε πάλι το θαύμα του! Βέβαια, τούτη τη φορά χρειάσθηκε κι η βοήθεια του… Αλλάχ, που αφύπνισε τους λαούς του αραβικού τόξου, με αποτέλεσμα τα γνωστά και ενίοτε δραματικά γεγονότα στη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Γεγονότα, που πέρα απ’ τις όποιες συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, στη ζωή τους, έφεραν ένα απρόσμενο δώρο στον ελληνικό τουρισμό.
Από επίσημα χείλη ακούμε, με την απαραίτητη εθνική και προσωπική έπαρση, ότι αναμένεται, για το 2011, αύξηση τουλάχιστον 10% στις αφίξεις ξένων επισκεπτών στην Ελλάδα. Χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας, μόνο ως αποτέλεσμα της αναταραχής η οποία επικρατεί σε ανταγωνίστριες χώρες, που προσέφεραν παρόμοιο και ενδεχομένως ελκυστικότερο τουριστικό προϊόν.
Όπως και να έχει το πράγμα, μας παρουσιάζεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να δείξουμε σε πολλές χιλιάδες νέους επισκέπτες (γιατί το εντυπωσιακά μεγαλύτερο ποσοστό της αύξησης προέρχεται από καινούργιες χώρες-πελάτες), το καλύτερο πρόσωπο του τόπου μας. Με την ελπίδα, φυσικά, να γίνουν άμισθοι πρέσβεις μας επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, αλλά και να μας επιλέξουν ξανά στο μέλλον, ως τόπο διακοπών.
Να δείξουμε, για παράδειγμα, το υπέροχο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, της αρχαιότερης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, με τα τσαντίρια των κάθε λογής απεργούντων στις κεντρικές λεωφόρους, τους λαθραίους μικρεμπόρους που στήνουν την πραμάτεια τους σε κάθε διαθέσιμο πεζοδρόμιο, τους άστεγους, από ανάγκη ή επιλογή, που βρίσκουν καταφύγιο σε πάρκα και πλατείες, και τους τοξικομανείς που «θεραπεύουν» το πάθος τους δίπλα στις εισόδους των ξενοδοχείων.
Έχουμε κι άλλα να δείξουμε. Οπως το εξαίρετο, επαρχιακό οδικό μας δίκτυο, το οποίο εξυπηρετεί τους περισσότερους τουριστικούς προορισμούς, με τις απαράμιλλες λακκούβες, τα μπαλώματα, τα σαμαράκια και την ωραιότατη, γυαλιστερή και ολισθηρή του άσφαλτο, που αποτελεί ισχυρό κίνητρο για να μη βγεις από την περίφραξη του ξενοδοχείου σου. Ή τις μαγευτικές μας παραλίες, με την άναρχη δόμηση και τις παραγκοκατασκευές πάνω στο κύμα, που προσθέτουν ένα αναμφισβήτητα τοπικό χρώμα στο περιβάλλον.
Αφήνω τελευταίο το πιο δυνατό μας «χαρτί», με το οποίο παίζουν άλλωστε εσχάτως και πολλοί αρμόδιοι φορείς. Την ελληνική γαστρονομία και το κρασί. Δεν θα τα σχολιάσω όμως. Οσοι έχουν έστω και μια εμπειρία από τα «τουριστικάδικα» εστιατόρια, μπορούν να το κάνουν. Να σημειώσω μόνο πως φέτος, κάποια ξενοδοχεία, ενταγμένα στο σύστημα all inclusive, αγοράζουν το εμφιαλωμένο κρασί, που θα προσφέρουν στους πελάτες τους με 0,85 € το μπουκάλι των 750 ml. Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τι θα πιουν οι τυχεροί τουρίστες και ποια ιδανική εικόνα θα αποκομίσουν για το, τρόπος του λέγειν, ελληνικό κρασί.
Κι αν μ’ όλα αυτά, δεν πείσουμε τους επισκέπτες μας να μας ξανάρθουν, δεν πειράζει. Ο θεός της Ελλάδος θα φροντίσει και του χρόνου να γνωρίσουν οι ανταγωνιστές μας λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς και πολιτική αστάθεια. Μέχρι που να μας βαρεθεί κι απηυδισμένος να στρέψει αλλού το βλέμμα. Ισως τότε αποφασίσουμε να δουλέψουμε σοβαρά!
ΥΓ. Ασφαλώς, υπάρχουν ξενοδοχεία που προσφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και εστιατόρια ή μικρές ταβέρνες που χαρίζουν ξεχωριστές γευστικές απολαύσεις. Οπως υπάρχουν και περιοχές που σέβονται τους επισκέπτες τους. Ομως αυτά θα έπρεπε να είναι ο κανόνας κι όχι οι εξαιρέσεις!
