Η Θάλεια-Μαρία Γεωργούλη είναι μια καλλιτέχνης με ξεκάθαρες επιλογές που της προσφέρουν την πολυτέλεια του να ζει με απλότητα στη φύση και σχεδόν αποκλειστικά με όσα αγαπάει και όλα όσα έχει αποφασίσει πως αξίζει να τους αφοσιωθεί: την τέχνη της, τα ζώα, τους ανθρώπους της.
Η κουβέντα μας, συνδυασμένη με περίπατο, ήταν χαλαρή, ήρεμη κι ανοιχτή όπως ακριβώς και η ίδια. Κάποια στιγμή εγκαταλείπει το μονοπάτι για να μαζέψει φράουλες που αργότερα θα σερβίρει μαζί με παγωτό στα χειροποίητα ασημένια πιάτα που έχει σχεδιάσει και μέρος αυτών, εκτίθενται στο Μουσείου Μπενάκη (Κτίριο οδού Πειραιώς). Σφυρήλατα, δουλεμένα στο χέρι ένα-ένα. Μαζί τους και 170 ασημένια κουταλάκια εμπνευσμένα από τα πλαστικά που κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο. Όλα διαφορετικά μεταξύ τους, καθένα με τη δική του φόρμα.
Αυτή η δουλειά με το ασήμι ξεκίνησε στο Λονδίνο στο Royal College of Art. Η Θάλεια Γεωργούλη σπούδασε Οικονομικά (Πανεπιστήμιο Αθηνών) και Σχέδιο Κοσμήματος στο Istituto Europeo di Design (Ιταλία). Από το 1990 έως το 1995 συνεργάστηκε με πολλούς έλληνες χρυσοχόους. Παράλληλα με την εμπορική προσέγγιση του κοσμήματος υπήρχε και η πιο προσωπική δουλειά, που ήταν περισσότερο γλυπτική και με λιγότερους πολύτιμους λίθους. Η επιθυμία της να ασχοληθεί με γλυπτά αντικείμενα μεγαλύτερης κλίμακας την οδήγησε στο Royal College of Art όπου το 1997 απέκτησε Μaster of Art στον κλάδο Goldsmithing, Silversmithing, Metalwork & Jewellery. Την ίδια χρονιά κέρδισε το βραβείο “Wedgwood Award for Non Ceramics”. Έκτοτε, η δουλειά της εκτίθεται σε τακτική βάση σε γκαλερί της Ευρώπης και της Αμερικής.
Τον περίπατο και την γνωριμία με την δουλειά της Θάλειας – Μαρίας Γεωργούλη, τη συνόδευσαν αρκετές συζητήσεις και σκέψεις για την Τέχνη κι όχι μόνο. Απομονώσαμε ορισμένες από αυτές:
Όπως κάθε μέρα, στην απογευματινή βόλτα με τα σκυλιά μου, σκεπτόμουν τα όσα θα είχαν πραγματικό ενδιαφέρον να πούμε στην κουβέντα μας. Σχεδόν δεν πρόσεχα που πατούσα και τι έκανα. Τόσο είχα απορροφηθεί. Αυτό κάνω κι όταν δουλεύω. Συγκεντρώνομαι πάντα και πολύ στα πράγματα που κάνω. Σαν να βρίσκομαι σε μια «αφοσιωμένη εγρήγορση».
Το εργαστήριο είναι παντού, όπου κι αν βρίσκομαι. Δουλεύω με συνέπεια και συνέχεια, αλλά η δουλειά μου δεν σταματά μόνο στο ασήμι ή στην κατασκευή ασημένιων αντικειμένων. Αυτά είναι το αποτέλεσμα μιας καθημερινότητας όπου οτιδήποτε κάνω, διαβάζω, βλέπω, παρακολουθώ αποθηκεύεται, μέχρι που έρχεται κάποια στιγμή να μπω στο εργαστήριο και να ετοιμάσω μια καινούργια συλλογή έργων. Τα ταξίδια, τα βιβλία, η συνεχής μελέτη και η επικοινωνία με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν βοηθούν σε αυτή την διαδρομή.
Ζω μια καθημερινότητα με αρκετά προβλήματα και αγωνίες που θα γκρέμιζαν εύκολα την εικόνα της ανέμελης γυναίκας που μαζεύει φράουλες και τις προσφέρει με παγωτό.
Η έκθεση. Σκοπός της είναι η δυναμική προβολή των εφαρμοσμένων τεχνών, παράλληλα με την προβολή της ζωγραφικής και όχι αποκλειστικά, όπως συνηθίζεται έως τώρα.
Το μήνυμα που θα με ενδιέφερε να περάσω είναι ότι οι εφαρμοσμένες τέχνες έχουν το δικό τους ζωτικό χώρο και τη δική τους σημασία, τόσο στην καθημερινότητα όλων μας όσο και στην ίδια την Τέχνη.
Με αποκαλούν designer αλλά στην ουσία αυτός είναι ένας άτοπος χαρακτηρισμός. Το design _ συνδυάζοντας και την τεχνολογία_ έχει προδιαγραφές για παραγωγή. Η δική μου δουλειά είναι ένα έργο ψυχής δουλεμένο στο χέρι, ένα και μοναδικό κάθε φορά!
Οι γκαλερί στην Ελλάδα. Ακόμα ξαφνιάζομαι με την ψυχρή προσέγγιση των επιμελητών εκθέσεων και των ιδιοκτητών γκαλερί απέναντι στην δουλειά του καλλιτέχνη εφαρμοσμένης τέχνης. Οι εφαρμοσμένες τέχνες χαρακτηρίζονται ως art de la table και προσπερνιούνται με ταχύτητα και με τελικό προορισμό την ζωγραφική ή τη φωτογραφία. Αναρωτιέμαι πως γίνεται η ευαισθησία και η αντίληψη να μην λειτουργούν άρτια και απέναντι στα έργα εφαρμοσμένων τεχνών. Γι αυτό χαίρομαι και αισιοδοξώ όταν ένα μουσείο, όπως το Μουσείο Μπενάκη ξεκινά αυτόν τον κύκλο εκθέσεων αφιερωμένο στις εφαρμοσμένες τέχνες. Μια ευκαιρία για την ουσιαστική γνωριμία του κοινού με την εφαρμοσμένη τέχνη και _γιατί όχι_ την μετάδοση επιθυμίας σε όσους εμπνευστούν να ακολουθήσουν αυτό τον κλάδο. Αυτός είναι ένας καίριος τρόπος να διασωθούν εργαστήρια και τέχνες όπως η αργυροχοΐα που σιγά σιγά σβήνουν από τον χάρτη.
Οι γκαλερί στην Ευρώπη. Στις εκθέσεις που γίνονται στην υπόλοιπη Ευρώπη ο διαχωρισμός μεταξύ fine art και applied art είναι πολύ λεπτός. Οι εφαρμοσμένες τέχνες διδάσκονται σε φημισμένα κολέγια τέχνης, όπου οι καθηγητές σε αμφισβητούν έως ότου καταφέρεις να τους πείσεις ότι ξέρεις «τι κάνεις» και πάνω από όλα «γιατί το κάνεις». Όπως όλες οι επιστήμες, μπορείς να πάρεις από ένα απλό πτυχίο μέχρι διδακτορικό.
Το νόημα της ζωής. Δεν γνωρίζω ποιο ακριβώς είναι το νόημα, κι αν υπάρχει κιόλας. Ρώτα με στα 80 μου, ίσως τότε κάτι να έχω μάθει. Το σίγουρο είναι ότι θέλω να αφήσω κάτι πίσω μου και νομίζω πως όλοι μας έχουμε υποχρέωση να κάνουμε το ίδιο. Αυτό μπορεί να είναι πραγματικά κάτι πολύ μικρό όπως το να μάθουμε τα παιδιά μας να μην πετάνε σκουπίδια και αν μπορούν να μαζεύουν και των άλλων από τις παραλίες, τα δάση, κ.λ.π. Πιστεύω ότι όλοι μπορούμε να επηρεάσουμε τον μικρό μας κύκλο, ξεκινώντας από αυτά που φοράμε και τρώμε μέχρι αυτά που λέμε και ακόμα περισσότερο αυτά που πράττουμε. Εγώ για παράδειγμα είμαι εθελόντρια σε μία φιλοζωική εταιρεία. Τα σκυλιά μου είναι όλα πρώην αδέσποτα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι διαφορά κάνει στην παιδεία μας μια τέτοια λεπτομέρεια.
Τι χρειάζεται η Τέχνη για να σωθεί; Οχι μόνο η Τέχνη αλλά όλες οι ιδέες για να σωθούν χρειάζονται ελεύθερους ανθρώπους.
Η έκθεση «Ag 925, Ασημένια Αντικείμενα» της Θάλειας – Μαρίας Γεωργούλη στο πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη (Κτίριο οδού Πειραιώς) συνεχίζεται έως τις 30 Απριλίου.
Φωτογραφίες: David Ausloos, Γιώργος Κορδάκης
