Ο χώρος θυμίζει περίχωρα της Αθήνας, αλλά θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε στην Ελλάδα. Ο Γκόραν ( Αντίνοος Αλμπάνης ) είναι Ρώσος, η Τζούλια ( Τζωρτζίνα Λιώση ) Αλβανή. Και οι δύο νιώθουν τον πυρετό της εφηβείας. Ανάμεσά τους θα προκύψει ένας παθιασμένος έρωτας. Το ερώτημα όμως που σιγά-σιγά προκύπτει είναι αν αυτός ο απαγορευμένος έρωτας θα μπορέσει να ανθήσει μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο ταμπού, προκαταλήψεις και αιματηρές εθνικιστικές κόντρες ανάμεσα στους Αλβανούς και στους Ρώσους της Αθήνας. Αιώνιο μίσος χωρίζει τα δύο έθνη στην Ελλάδα. Το μόνο που θέλουν τα δύο αυτά παιδιά είναι να ξεφύγουν για να ζήσουν ελεύθερα τη ζωή τους. Θα τα καταφέρουν;
«Δεν αντιγράψαμε μόνο τον Σαίξπηρ, αλλά και το “West side stor y ”» λέει αστειευόμενος για την πρώτη ταινία του, τον «Κανένα», ο σκηνοθέτης Χρήστος Νικολέρης. «Ωστόσο η κόντρα ανάμεσα στους Αλβανούς και στους Ρώσους, σύμφωνα με γεγονότα που γνωρίζαμε και δημοσιεύματα που διαβάσαμε κάνοντας τις έρευνες για το σενάριο της ταινίας, όντως ισχύει. Ποιητική αδεία η μυθοπλασία μπόρεσε να συνδυαστεί με τα πραγματικά γεγονότα και έτσι προέκυψε η ταινία».
Η αλήθεια είναι ότι η συνδρομή της τύχης έπαιξε αρκετά μεγάλο ρόλο στη δημιουργία του «Κανενός». Οταν ο θεσσαλονικιός σκηνοθέτης κάθησε στο ίδιο τραπέζι με τον συμπολίτη, φίλο και παλαιό συνεργάτη σε αρκετές μικρού μήκους ταινίες και βιντεοκλίπ Παναγιώτη Ιωσηφέλη για να επεξεργαστούν το πρώτο σενάριο της μεγάλου μήκους ταινίας τους, ο τελευταίος είχε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο μυαλό του. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και εν τέλει «κάθησε» το μεταναστευτικό ζήτημα, το οποίο απασχολεί και τους δύο καθώς το βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους. «Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που μας απασχολούσε και μας απασχολεί γενικότερα» λέει ο Νικολέρης. «Ως άνθρωποι και ως δημιουργοί το ζούμε,το νιώθουμε,το βλέπουμε κάθε μέρα.Είναι κάτι μπροστά στο οποίο δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι.Οι μετανάστες είναι η καθημερινότητά μας».
«Ο Σαίξπηρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της ταινίας,αλλά καταλήξαμε σε αυτόν από επιλογή, όχι από ανάγκη» τονίζει ο σεναριογράφος Παναγιώτης Ιωσηφέλης. «Προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε την ερωτική ιστορία ως όχημα για να αποδώσουμε μια εικόνα για τη σύγχρονη Ελλάδα και τα προβλήματά της και παράλληλα, με κάποιο τρόπο, να θίξουμε το θέμα των μεταναστών. Θέλαμε να αποκαλύπτει την ελληνική πραγματικότητα,τουλάχιστον αυτών των ανθρώπων».
Το γεγονός ότι για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του ο Ιωσηφέλης εργάστηκε ως φιλόλογος σε σχολεία της Θεσσαλονίκης βοήθησε αρκετά. «Πολλοί από τους μαθητές μου ήταν μετανάστες δεύτερης γενιάς και πολλές από τις καταστάσεις που περιγράφω τις έμαθα από πρώτο χέρι.Είναι πράγματα που έχουν γίνει».
Ο Γκόραν νιώθει σαν να είναι ο Κανένας, ενταγμένος σε μια αφιλόξενη πόλη όπου δεν του επιτρέπεται να ακολουθήσει το όραμα που ο ίδιος θέλει. Κατά κάποιο τρόπο «κανένας» ένιωθε και ο Χρήστος Νικολέρης τα χρόνια της δικής του ξενιτιάς στη Γερμανία. Ακολουθώντας τα βήματα του παππού του και του πατέρα του, που είχαν οικογενειακή φωτογραφική επιχείρηση στη Θεσσαλονίκη, ο 45χρονος σήμερα σκηνοθέτης σπούδασε φωτογραφία στη Γερμανία από το 1985 ως το 1990.
Οι σπουδές του τον οδήγησαν στον κινηματογράφο. Στη Γερμανία δούλεψε για πρώτη φορά ως βοηθός σε βιομηχανικά βίντεο και στην τηλεόραση. «Οταν γύρισα στην Ελλάδα, ένιωθα ότι στη Γερμανία ήμουν Ελληνας και στην Ελλάδα Γερμανός» λέει.
Η ανωνυμία του χώρου στον οποίο εκτυλίσσεται ο «Κανένας» είναι ένα ακόμη στοιχείο που τονίζει την απουσία της έννοιας της πατρίδας όχι μόνο για τον Γκόραν και τους φίλους του ( Νικόλας Παπαγιάννης, Βασίλης Παπαδημητρίου, Δημήτρης Καπετανάκος ), αλλά και για την Τζούλια, τον αδελφό της ( Γιώργος Παπαγεωργίου ) και τους γονείς της ( Αλέξανδρος Ράπης, Εφη Σταμούλη ).
«Επιλέξαμε πολύ επισταμένα να μη φανεί πουθενά η ταυτότητα της πόλης» λέει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης. «Δεν μας ενδιέφερε η Αθήναως Αθήνα αλλά ως ένα αστικό σύστημαστο πλαίσιο της πραγματικότητας του δυτικού κόσμου. Η Αθήνα λειτουργεί ως μια μητρόποληη οποία στα σπλάχνα της φιλοξενεί αυτές τις ομάδες, αλλά δεν καταφέρνει να τις ενσωματώσει.Είναι ένα πολύ τυπικό δείγμα μιας ευρωπαϊκής μητρόπολης σε σχέση με τα θέματα των μεταναστών».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ

Η πρώτη σοβαρή επαγγελματική συνεργασία του ντουέτου Νικολέρης- Ιωσηφέλης έγινε στην τηλεόραση του Μega.Ηταν στη νεανική τηλεοπτική σειρά «Αγρια παιδιά».Και παραμένει η μοναδική δουλειά του Νικολέρη στην ελληνική τηλεόραση σε μια εποχή όπου όλα δείχνουν να δυσκολεύουν στον οπτικοακουστικό χώρο.Εχει κάνει κάποιες προτάσεις σε κανάλια όπως η ΕΡΤ, αλλά«προς το παρόν τίποτε δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα».
Τον ρωτώ για την έκρηξη που σημειώνει τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός κινηματογράφος,ο οποίος για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ακούγεται στο εξωτερικό.«Πολύ φοβάμαι ότι το καλό που έχει προκύψει στο ελληνικό σινεμά είναι περισσότερο αποτέλεσμα μεμονωμένων περιπτώσεων παρά μιας πολιτικής παρελθόντων ετών»τονίζει,ενώ θεωρεί ότι τη διαφορά την κάνουν οι νέοι σκηνοθέτες,οι οποίοι επιστρέφουν στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου σπούδασαν και «φέρνουν έναν άλλο αέρα.Από αυτόν τον διαφορετικό αέρα προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα».
Η κατάσταση πάντως που επικρατεί αυτή την περίοδο στον χώρο της τηλεόρασης έχει τρομάξει τον Νικολέρη.
«Τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα.Γνωρίζω ανθρώπους που σε οποιονδήποτε τομέα και αν εργάζονται, από βοηθοίως σκηνοθέτες,σκέφτονται πολύ σοβαρά να αλλάξουν επάγγελμα.Κάποιοι επιστρέφουν στο χωριό τους για να καλλιεργήσουν τα χωράφια του παππού τους.Είναι τόσο αποκαρδιωτικό το να παραδίδεται κανείς και να αφήνει το όραμά του στο περιθώριο».

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ

Η ταινία «Κανένας» προβάλλεται στις αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη σε διανομή Village Roadshow.

ΑΡ ΡΗΟΤΟ/ΒΕΝ ΜΑRGΟΤ ,ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ