Το 2011 συμπληρώνονται στα βρετανικά νησιά 10 χρόνια από την τελευταία βομβιστική ενέργεια με θύματα πολίτες εξαιτίας του ιρλανδικού ζητήματος. Η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής του 1998 έχει κατευνάσει σταδιακά τα πνεύματα, με την επίσημη δικαίωση των θυμάτων της «Ματωμένης Κυριακής» του 1972 τον Ιούνιο του 2010 και τη συνακόλουθη αίτηση συγνώμης του Ντέιβιντ Κάμερον προς τις οικογένειες των θυμάτων του βρετανικού στρατού να αποτελούν τον πιο πρόσφατο σταθμό σε ό,τι φαινόταν κάποτε η επισφαλής διαδικασία ειρήνευσης του τελευταίου ευρωπαϊκού εμφυλίου.
Στοχευμένες επιθέσεις βέβαια, εκτελέσεις μελών των δυνάμεων ασφαλείας, ταραχές και επεισόδια συμβαίνουν σποραδικά στη Βόρεια Ιρλανδία, από τους έσχατους των αμετάπειστων καθολικών και προτεσταντών ή όσους έχουν να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς με το παρελθόν και τον εαυτό τους.
Μια τέτοια διαδικασία περιγράφεται από τον Στιούαρτ Νέβιλ στα «Φαντάσματα του Μπέλφαστ» (Μεταίχμιο, 2010), όπου ο Τζέρι Φέγκαν, διακεκριμένος πάλαι ποτέ στρατιώτης του Προσωρινού ΙΡΑ, αποφασίζει να διαπράξει την αντίστροφη πορεία δικαίωσης των 12 φαντασμάτων που στοιχειώνουν τη μνήμη του, σκοτώνοντας με το χέρι του τους ηθικούς αυτουργούς της φονικής του δράσης στην υπηρεσία του κινήματος.
Η βρόμικη πλευρά της σύρραξης μεταξύ δύο κοινοτήτων, η έκπτωση των πολιτικών στόχων σε παιχνίδια εξουσίας, οι παράπλευρες απώλειες και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις, οι δολοφονίες με κάθε δυνατό τρόπο και για την ελάχιστη δυνατή αφορμή, όπως η είσοδος στο λάθος μπαρ, δείχνουν τα χάσματα και τις στρεβλώσεις που επιφέρει η εφαρμογή στο εσωτερικό μιας κοινωνίας της κατά Clausewitz υιοθέτησης της συνέχισης της πολιτικής με άλλα μέσα.
Η αρετή του βιβλίου του Νέβιλ είναι η υπόδειξη των συνεπειών της πόλωσης στην ακραία της μορφή. Οταν φορτίζονται οι άνθρωποι, συμπεριφέρονται σαν στοιχειώδη σωματίδια: κάνουν πράγματα που δεν θα τους υπαγόρευε ποτέ η φυσική τους κατάσταση.
