Αρέσει δεν αρέσει, πρωθυπουργός της Ελλάδας θα είναι είτε ο Γιώργος Παπανδρέου είτε ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτό διδάσκει η πολιτική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών- ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και οι εκάστοτε αρχηγοί τους είναι τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση του κράτους.
Με αυτά τα δεδομένα εξάγονται τα ακόλουθα συμπεράσματα: Οτι, πρώτον, δεν έχει σημασία αν κάποιος λέει δεν πληρώνω!, δεν πληρώνω!, αν κηρύσσει τη… διαρκή επανάσταση και τον αγώνα… καταλύσεως του κράτους, χωρίς μάλιστα να προτείνεται ένα κάποιο μοντέλο οργανώσεως της κοινωνίας.
Οτι, δεύτερον, ζήτημα δεν είναι κυρίως το τι χτίζει ο εκάστοτε ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου αλλά το τι δεν θα ξηλώσει ο επόμενος.
Ακόμη και στα μεγάλα έργα τα δύο κόμματα εξουσίας αυτομαστιγώνονται. Οι εκάστοτε κυβερνώντες κατά κανόνα εγκαινιάζουν τα έργα που κατασκευάζουν οι προκάτοχοί τους, οι οποίοι (δεν είναι ασύνηθες) υλοποιούν τα σχέδια των προκατόχων τους!
Καθώς έχομε δημοκρατία, οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν. Και καθώς ο δικομματισμός έχει επικρατήσει, οι εναλλαγές είναι προβλέψιμες. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο να επιθυμεί και να προσδοκά ο Λαός μια συναίνεση των δύο κομμάτων εξουσίας; Διότι οτιδήποτε άλλο μοιάζει αδύνατο να συμβεί…
Και τα άλλα κόμματα; Εδώ το παιγνίδι είναι «σικέ». Η παραδοσιακή Αριστερά (δηλαδή το ΚΚΕ) που θα μπορούσε να εισφέρει πείρα και ιδέες και να παίζει ουσιώδη πολιτικό ρόλο έχει επιλέξει ακραίες θέσεις που την εγκλωβίζουν στα όρια της διαρκούς επανάστασης· και η λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά κομματιασμένη έχει ατυχήσει…
Είναι ευτύχημα για όλους τους ότι δεν ζει ο Χαρίλαος Φλωράκης, που θα ψιθύριζε εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια!
