Υπάρχει μια κατηγορία καλλιτεχνών η οποία αρέσκεται να βλέπει τα πράγματα και τα πρόσωπα από την πλευρά που θέλει ή μάλλον από την πλευρά που τη βολεύει. Στη συγκεκριμένη κατηγορία ανήκει και ο Πέτρος Φιλιππίδης. Ο οποίος θεωρεί χρήσιμους τους δημοσιογράφους όταν εκείνοι του παίρνουν συνεντεύξεις ή όταν κάνουν ρεπορτάζ για τις δουλειές που παρουσιάζει στην τηλεόραση. Οταν όμως έρχεται η ώρα που οι ίδιοι δημοσιογράφοι ή κάποιοι άλλοι εν πάση περιπτώσει αποφασίζουν να πουν την άποψή τους επί του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, τότε, σύμφωνα με τον κ. Φιλιππίδη, ασκούν επάγγελμα περιττό, μη σοβαρό όπως αυτό του «τηλεκριτικού». Η συγκεκριμένη ιδιότητα μάλιστα τον ενοχλεί τόσο πολύ που αποφάσισε από τηλεοπτικού άμβωνος να καταγγείλει πως κάποιοι εκ των τηλεκριτικών «πληρώνονται από κανάλια», δίχως φυσικά να μπορεί να το αποδείξει, ενώ έκανε και χιούμορ με την ετυμολογία της λέξης λέγοντας πως καλύτερα να λέγαμε «τι λες; κριτικέ» παρά «τηλεκριτικέ». Λογικά ο κ. Φιλιππίδης ένιωσε την ανάγκη να προστατεύσει από τη λαίλαπα της κριτικής τον αριστουργηματικό ρόλο του «Λάκη του γλυκούλη» και του «παραμορφωμένου» τηλεοπτικά Ζήκου ο οποίος εν έτει 2011 αναγκάστηκε να διαφημίζει τυρί. Αλλιώς δεν εξηγείται τέτοιο μένος…