Για να αποκτήσουμε τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε στραβομουτσουνιάζοντας σήμερα και ένα αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα που ο κάθε ανεγκέφαλος κατακρίνει με πολύ συχνά προσποιητή οργή χρειάστηκαν, από το 1821, αμέτρητοι αγώνες και μεγάλες ατομικές και συλλογικές θυσίες. Κίνητρο συχνά καθοριστικό, ακόμα και για την Επανάσταση, ήταν απαρχής, φυσικά, και το «ψωμί». Αν καλοκοιτάξουμε τα πράγματα, μείον οι μεγάλες και για μερικούς, όχι για όλους, τωρινές οικονομικές συνθήκες, πετύχαμε όσα για να τα κατακτήσουν προσφέρουν τώρα το αίμα τους οι άοπλοι αλλά αποφασισμένοι πολίτες του αραβικού κόσμου. Συνήθεια είχε γίνει να τους χαρακτηρίζουμε «φανατισμένο ισλαμικό όχλο». Ξεχνώντας πολλά δικά μας, όχι μόνο ελληνικά, από τη δική μας ιστορία, αλλά και πανευρωπαϊκά. Ξεχνώντας και τις συλλογικές ευρωπαϊκές ευθύνες της εποχής των αποικιών. Ευθύνες που ως ένα βαθμό ανήκουν έμμεσα και σε μας, γιατί ήμασταν πολύ συχνά καλοί και εξίσου καταπιεστικοί εμπορικοί συνεταίροι των αποικιοκρατών.
Oσοι, με τόσο πείσμα, προσπαθούν όχι να αλλάξουν για να το βελτιώσουν το σημερινό «σύστημα» αλλά να το τσακίσουν θα έπρεπε να το καταλάβουν: προετοιμάζουν για τα χειρότερα. Ποια; Είναι αποκαλυπτικό ότι μας το κρύβουν. Δεν μας λένε τι πρεσβεύουν, τι προτείνουν, τι απεργάζονται. Τι ακριβώς θέλουν οι «Πυρήνες της Φωτιάς» και όσοι μετέχουν στο θλιβερό «χάπενινγκ» της δίκης τους; Ποιες δομές και ποιες συγκεκριμένες πολιτικές θα ήθελε για τη χώρα το κουκουέ και ο Σύριζα; Ποιο τρόπο ζωής και κυρίως ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ οραματίζονται όσοι- πολλοί-, ακόμα και μέσα στα κόμματα που κυβερνούν ή μπορεί να κυβερνήσουν, δημιουργούν σταδιακά μιαν ατμόσφαιρα αυθαιρεσίας, φανατισμού, γενικευμένης καχυποψίας και στο τέλος άρνησης των ουσιαστικών σύγχρονων δημοκρατικών και κοινωνικών αξιών;
Η αλήθεια είναι ότι καμιά από τις συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις της Δημοκρατίας μας δεν προτείνει κάτι το πειστικά νέο και τους τρόπους για να το πετύχουμε συλλογικά. Ενα σχέδιο για τη χώρα και τον λαό, για αύριο και μεθαύριο. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό: το 1989 απομυθοποιήθηκε οριστικά ο δήθεν «υπαρκτός». Από το 2008 αποδείχτηκε το πού οδηγεί η δικτατορία των δήθεν «αγορών» ενός ακατανόητου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν προβλήθηκε αρκετά η ύστατη παλιανθρωπιά του: μόλις βγήκαν με σύνθημα τη δημοκρατία οι λαοί της Τυνησίας και της Αιγύπτου στους δρόμους, η πρώτη δουλειά των εταιρειών «αξιολόγησης» ήταν να υποβαθμίσουν την Τυνησία και την Αίγυπτο. Αν αυτό δεν είναι ομολογία, τι είναι;
