Είναι πάντα δύσκολο και συχνά ανόητο να προβλέπει κανείς το μέλλον αλλά ο καθένας μπορεί να διαπιστώνει το τώρα. Oσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο στην παράδοξη και αυτή τη στιγμή μηδενιστική χώρα μας, τα νιάτα του αραβικού κόσμου μάχονται για ελευθερίες, δημοκρατία και φυσικά καλύτερη ζωή. Από την Υεμένη (ποιoς το περίμενε!) ως τον Ατλαντικό, περνώντας από την Ιορδανία, τώρα και με ποιo κουράγιο την Αίγυπτο και την Τυνησία (που άνοιξε δρόμους), την Αλγερία (εκεί το καθεστώς φαίνεται ακόμα πανίσχυρο) και, σύμφωνα με ενδείξεις, τη Λιβύη και το Μαρόκο.
Αδηλο το αύριο. Μπορεί, όπως είχε συμβεί στο Ιράν, κάποιοι φανατικοί και οργανωμένοι μουλάδες να μετατρέψουν μια γνήσια δημοκρατική επανάσταση σε αφόρητη όσο και η προηγούμενη κατάσταση δικτατορία. Κάτι το τραγικό για τους λαούς αλλά και για τις διεθνείς ισορροπίες. Μολοντούτο μεγάλες είναι και οι ελπίδες για μια μετάβαση όλων αυτών των χωρών σε καταστάσεις δημοκρατικές που να σέβονται τα δικαιώματα του ανθρώπου ΚΑΙ του πολίτη. Αυτό πάντως είναι το μέγα αίτημα όσων αντιμετωπίζουν με γυμνά χέρια την καταστολή.
Οσοι θεωρούν ότι οι ελευθερίες, τα δικαιώματα του ανθρώπου και η δημοκρατία είναι έννοιες ξεπερασμένες και «αστικές» (αυτό προσπαθούν να αποδείξουν στη χώρα μας) αλλά και όσοι ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι για τους πλούσιους και όχι για τους φτωχούς που τους αρμόζουν οι κάθε λογής δικτατορίες, οφείλουν σήμερα να αναθεωρήσουν τις επικίνδυνες απόψεις τους. Ζητάνε σίγουρα ψωμί οι Αιγύπτιοι που μάχονται από τόσες ημέρες σε όλες τις μεγάλες πόλεις και που οι περισσότεροι ζουν με δύο δολάρια την ημέρα μέσο εισόδημα, αλλά ζητάνε συνάμα ελευθερίες και δημοκρατία. Και όχι την αντικατάσταση μιας δικτατορίας από μιαν άλλη.
Τους οφείλουμε έμπρακτη συλλογική συμπαράσταση, αν όχι και κάποια συγνώμη για τις φιλίες και συμμαχίες μας με όσους οδήγησαν τους αραβικούς λαούς στα σημερινά οικονομικά και πολιτειακά αδιέξοδα. Οπως είναι πολύ πιθανό να έχουμε αύριο την ίδια υποχρέωση για την αιφνίδια ως ύποπτη και ανήθικη συμμαχία μας με τη σημερινή ακροδεξιά ηγετική ομάδα του Ισραήλ.
Είναι λογικό οι κυβερνήσεις να προσέχουν κάθε τους λέξη σε περιστάσεις όπως οι τωρινές. Είναι όμως, ταυτόχρονα, αδιανόητο όσοι εκφράζουν πολιτικά και κοινωνικά τη χώρα μας να μη βρίσκουν τα λίγα θερμά λόγια που χρειάζονται για τα όσα συμβαίνουν σε χώρες που τόσο συνδέονται ιστορικά και ψυχολογικά μαζί μας. Δεν μας λέει πια τίποτε η λέξη «Αλεξάνδρεια», δεν μας συγκινούν οι αγώνες για ελευθερίες και δημοκρατία, μας ενδιαφέρουν μόνο τα φαρμακεία;
