Το παράδειγμα το έδωσαν από χρόνια Γάλλοι ακτιβιστές που μάχονται για τα «χαρτιά» και τη στέγαση «λαθρομεταναστών». Οργάνωσαν καταλήψεις σε εκκλησίες, σε άδεια συγκροτήματα γραφείων και αλλού.

Τελευταίο παράδειγμα, η κατάληψη ενός μεγάλου συγκροτήματος γραφείων στην οδό Ματινιόν, στο Παρίσι, σε απόσταση 50 ως 100 μέτρων από το μέγαρο των Ηλυσίων(προεδρία της Δημοκρατίας) και το υπουργείο Εσωτερικών.

Μερικές φορές εξασφαλίζεται προσωρινή στέγη για κάποιες οικογένειες και μια ανοχή για την παραμονή τους αλλά τελικά παρεμβαίνει η αστυνομία και «απελευθερώνει» τους χώρους.

Είναι κάπως ύποπτη βέβαια η αιφνίδια καθολική αγανάκτηση για την κατάληψη της Νομικής (Σόλωνος) και το «άσυλο». Επιτρέπει την υποψία ότι η οργή οφείλεται όχι τόσο στην κατάληψη όσο στο γεγονός ότι οι καταληψίεςείναι ξένοι.

Γιατί, πως είναι γνωστό, με πρόσχημα το «άσυλο», πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα έχουν μετατραπεί σε μόνιμες έδρες κάθε λογής παραβατικών ομάδων και ναι μεν υπάρχουν λεκτικές αντιδράσεις αλλά δεν ακούσαμε ποτέ τα ανώτατα κλιμάκια της Πολιτείας και της Παιδείας να καταλήγουν σε αποφάσεις αλλαγής αυτού του απίστευτου καθεστώτος που καλύπτει και τα πεζοδρόμια της… Πανεπιστημίου.

Τη συγκεκριμένη κατάληψη δεν την προκάλεσαν όμως οι μετανάστες.

Την οργάνωσαν γηγενείς. Σίγουρα με καλές ανθρωπιστικές προθέσεις. Και με μερικά επιχειρήματα που δεν θα έπρεπε να ξεχνάμε. Το κυριότερο: οι απάνθρωπες συνθήκες «υποδοχής» και κράτησης όσων δυστυχισμένων φτάνουν ζωντανοί ως εδώ και οι επίσης απάνθρωπες συνθήκες διεκπεραίωσης των αιτήσεών τους για άσυλο. Είτε τους κλείνουμε σε στρατόπεδα του αίσχους, είτε τους παρατάμε, άστεγους και χωρίς δικαίωμα κάποιας εργασίας και συνεπώς επιβίωσης κυρίως στο κέντρο της Αθήνας που πληρώνει και το κόστος με τη μετατροπή του σε επικίνδυνο για όλους γκέτο. Όλα αυτά έχουν καταγγελθεί και έχουν οδηγήσει σε καταδίκες της χώρας.

Μολοντούτο ο Σύριζα που βρίσκεται πίσω από την συγκεκριμένη κατάληψη της Νομικής δεν το σκέφτηκε καλά το θέμα – αλλά ποιό θέμα έχει σκεφτεί καλά τα τελευταία χρόνια? (ερωτ) Προκάλεσε όχι συμπάθεια για τους μετανάστες αλλά ένα κύμα απόρριψής τους και καταστολής. Ταυτόχρονα ενίσχυσε όσους επιδιώκουν όχι μια συνεπή με τον στόχο του ( πανεπιστημιακή ελευθερία) οργάνωση του ασύλου αλλά την πλήρη κατάργηση του.

Όσο για τους «300» της κατάληψης, είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα λύσουν το πρόβλημά τους και δεν αποκλείεται μάλιστα να υποστούν και κυρώσεις γιατί το «απαιτεί» μια κοινή γνώμη με όλο και μικρότερη ανοχή για τους ξένους. Ενώ οι «δικοί μας» που τους έφεραν από την Κρήτη ως στον Πειραιά και από τον Πειραιά στη Σόλωνος θα ετοιμάζονται, ανθρωπιστικά δαφνοστεφείς, για άλλα ανδραγαθήματα χωρίς κόστος.