Ας υποθέσουμε ότι ένας πολίτης έχει μια μικρή προσωπική εταιρεία. Μόνο μέσα στο τελευταίο εξάμηνο ο άνθρωπος αυτός έχει κληθεί: Να πληρώσει φόρο για τα κέρδη της εταιρείας.
Να πληρώσει φόρο για τα εισοδήματα που προέρχονται από τα κέρδη της εταιρείας. Να πληρώσει για την περαίωση. Να πληρώσει έκτακτη εισφορά για τα κέρδη της εταιρείας.
Να πληρώσει έκτακτη εισφορά για τα εισοδήματα από τα κέρδη της εταιρείας.
Με άλλα λόγια, το ίδιο οικονομικό αντικείμενο (τα όποια κέρδη μιας μικρής προσωπικής εταιρείας) έχει φορολογηθεί… πέντε φορές! Θα πρέπει να είναι το παγκόσμιο ρεκόρ φορομπηχτικής πολιτικής.
Το οποίο θα μπορούσαμε ασφαλώς να το συζητήσουμε μέσα από το πρίσμα της ψυχιατρικής επιστήμης. Γιατί, για παράδειγμα, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν εχθρεύονται τόσο πολύ την επιχειρηματική δραστηριότητα ώστε να φορολογούν τον ίδιο φουκαρά πέντε φορές;
Αλλά πολύ φοβούμαι ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας. Διότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε μια χώρα που ανθεί, αλλά σε μια χώρα που βρίσκεται σε κρίση.
Και από αυτήν ακριβώς τη διαπίστωση προκύπτει το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που βουλιάζει στην ύφεση να καταφεύγει σε μια τόσο βάναυση φορομπηχτική πολιτική; Και πώς θα τονωθεί η οικονομική δραστηριότητα όταν το κράτος επιχειρεί μια τόσο θηριώδη αφαίμαξη της ρευστότητας από την οικονομία;
Δεν μπορώ να φανταστώ την απάντηση. Αλλά έχω την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο: δεν τους ενδιαφέρει η απάντηση.
Εχω, δηλαδή, την αίσθηση ότι πίσω από αυτή την πολιτική δεν κρύβεται ένας οικονομικός υπολογισμός, αλλά η κυνική παραδοχή ότι η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει αποτελέσματα στην είσπραξη των δημοσίων εσόδων. Και μπροστά σε αυτή την απαίτηση «άρπαξε ό,τι μπορείς και ας κόψουν τον λαιμό τους!».
Αν αυτή η αντίληψη ισχύει (και δεν βλέπω τίποτε που να τη διαψεύδει…), τότε πολύ φοβούμαι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι όχι με μια κακή πολιτική, αλλά με ένα βαθύ κοινωνικό πρόβλημα: έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία.
Είναι μια επιλογή εξαιρετικά παρακινδυνευμένη. Προφανώς επειδή είναι και σκληρή και άδικη. Αλλά και επειδή είναι πολιτικά καταστρεπτική. Εξ όσων γνωρίζω, σε μια αναμέτρηση της κυβέρνησης με την κοινωνία ποτέ δεν έχει συμβεί να κερδίσει η κυβέρνηση.
