Ενα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των περισσότερων πολιτών αυτής της χώρας είναι η συνεχής προβολή του αδιαπραγμάτευτου πατριωτισμού τους. Βέβαια ο πατριωτισμός αυτός περιορίζεται στην ανέξοδη κουβέντα. Μόλις θίγονται επιμέρους συμφέροντα εξαφανίζεται.

Διαπιστώθηκε αυτό με τις αντιδράσεις πολλών «επιστημονικών» συντεχνιών μόλις έγινε λόγος για περιορισμό αθέμιτων συχνά προνομίων ή για σχέδια εκσυγχρονισμού. Δικηγόροι, φαρμακοποιοί, καθηγητές και πάσης λογής διδάσκοντες αλλά και πολλοί πολλοί άλλοι, με σημαία το «πρώτα εμείς», προσπαθούν να ανατρέψουν κάθε συζήτηση και κάθε απόφαση. Εφτασαν ως τις απίστευτες, σε πολιτική ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ επιπολαιότητα, συλλογικές προσφυγές για την ανατροπή του μνημονίου. Στόχος τους, άσχετα με το δικαστικό αποτέλεσμα, η εδραίωση σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης της πεποίθησης ότι «η κατοχική εξουσία» παρανομεί.

Η προέλευση των πρωταγωνιστών αυτού του συστήματος είναι θεωρητικά πλουραλιστική. Περιλαμβάνει ανθρώπους όλων των παρατάξεων. Αρκετοί άλλοι τούς στηρίζουν έμμεσα για να μην πολυεκτεθούν. Το πρόβλημα είναι οξύτερο ακόμα με τις συντεχνίες των ΔΕΚΟ. Δεν δίνουν πια δίκαιες μάχες για δίκαια αιτήματα. Δίνουν μάχες ανατροπής- αυτός είναι ο σωστός όρος.

Σε όφελος ποιου και για ποια συγκεκριμένη πολιτική; Αγνωστο, αν και είναι πλέον κοινό μυστικό ότι διάφοροι διάσημοι αργόσχολοι αναζητούν κάποιο χειροκρότημα ρίχνοντας λάδι στις διάφορες φωτιές. Αυτοί κινούν κάποιους ή κάποιοι τους υποκινούν; Φτάνει η ώρα για συγκεκριμένες απαντήσεις. Ισως και αποκαλύψεις. Ακόμα και για κύκλους συμφερόντων. Γιατί ξεσπάθωσαν ξανά- και συντονισμένα- τόσοι ακροδεξιοί μητροπολιτάδες, ο σε συνεχή μετασχηματισμό Θεοδωράκης ή ο ως πρόσφατα απών, άσφαιρος και αφανής Μαρκεζίνης, πώς ανέχεται η παραδοσιακή δημοκρατική Δεξιά να τη διαφεντεύει η ακραία και λαϊκίστικη ομάδα «Σαμαρά και συνεργατών»;

Ολα αυτά συνιστούν πολιτικό πρόβλημα και δεν μετριάζουν φυσικά τα ενδότερα «κυβερνητικά». Υπάρχει όμως για την κυβέρνηση το «δεδηλωμένο» στη Βουλή και, σε άλλες αναλογίες, στην κοινή γνώμη. Αλλά δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη επιλογή πορείας. Ολοι το αισθάνονται: ναι, το μνημόνιο ήταν και παραμένει μονόδρομος, και όποιος έχει γράμμα από πρόθυμους δανειστές μας χωρίς όρους ας μας το πει να ξεφαντώσουμε. Αλλά, για μετά; Οι πιθανές παρατάσεις, οι διευκολύνσεις, θα επιτρέψουν κάποια ανάσα. Οχι λύσεις για μια νέα ανάπτυξη.

Αυτή προϋποθέτει πολλά και το πρώτο την καταπολέμηση των εγωισμών. Δεν είναι ανεκτό πια να υπάρχει τέτοια απόσταση ανάμεσα στη φορολόγηση των εργαζομένων και στη φορολόγηση των εχόντων. Δεν είναι δυνατόν να κλείνουμε τα μάτια σε όλους τους υπερπατριώτες κεφαλαιοφυγάδες. Δεν είναι δυνατόν να μην ταρακουνάμε τα πάντα για να ξεφύγουμε (έντιμα και δίκαια) από τα πολυέξοδα εθνικά αδιέξοδα που μας οδηγούν στις αδιανόητες «συμμαχίες» με τους ακραίους του Ισραήλ. Η χώρα μας είναι σήμερα ψυχικά θρυμματισμένη.