Στις περιπέτειες του Αστερίξ υπάρχει ένα μικρό, κακομαθημένο παιδάκι. Τόσο κακομαθημένο, ώστε όταν δεν του κάνουν το χατίρι απειλεί ότι θα κρατήσει την αναπνοή του ώσπου… να σκάσει! Το θυμήθηκα τώρα με αφορμή τις θυμωμένες ανακοινώσεις της ΠΑΣΚΕ για την κυβερνητική πολιτική.

Διότι η ΠΑΣΚΕ σε πλήρη αγανάκτηση καταγγέλλει ότι οι κυβερνητικές επιλογές «δεν έχουν σχέση με αυτές για τις οποίες στρατευθήκαμε, αγωνιστήκαμε, ψηφίσαμε», διακηρύσσει «όχι στον νεοφιλελεύθερο πειραματισμό της εσωτερικής υποτίμησης» και διάφορα άλλα λεβέντικα, αλλά δεν λέει λέξη για την ταμπακέρα. Προτίθενται να κάνουν κάτι ή απλώς σχολιάζουν την επικαιρότητα; Ολα αυτά έχουν κάποια πολιτική συνέπεια ή απλώς θα κρατήσουν την αναπνοή τους ώσπου να σκάσουν;

Διότι η δυστυχία αυτών των ανθρώπων είναι ότι φορούν ταυτοχρόνως τέσσερα καπέλα: το καπέλο του επαγγελματία συνδικαλιστή, το καπέλο του στελέχους του ΠαΣοΚ, το καπέλο του προσωπικού οπαδού του Γ. Παπανδρέου, στην εσωκομματική υποστήριξη του οποίου πρωτοστάτησαν, και το καπέλο του αγανακτισμένου κοινωνικού αγωνιστή.

Γίνονται όλα αυτά μαζί; Δεν γίνονται. Και γι΄ αυτό ο κόσμος θεωρεί ότι οι «πράσινοι» συνδικαλιστές παίζουν θέατρο ή, για να το πούμε πιο χοντρά, κοροϊδεύουν την κοινωνία. Διότι κοινωνική αγανάκτηση χωρίς πολιτικό συμπέρασμα δεν έχει εφευρεθεί ακόμη.

Δεν ξέρω αν πρόκειται συνειδητά για «θέατρο», και δεν το πολυπιστεύω. Οι συνδικαλιστές στη χώρα μας ουδέποτε υπήρξαν πραγματική κοινωνική δύναμη. Συνήθως είναι ένα κομματικό προσωπικό που (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) διαμεσολαβεί στις σχέσεις κόμματος και κοινωνίας. Αυτό ισχύει και για το ΠαΣοΚ και για τη ΝΔ και για την Αριστερά, γεγονός που εξηγεί την ευρύτατη καχυποψία της κοινωνίας απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Κουτσά στραβά, με ή χωρίς καχυποψία, όμως, το μοντέλο περίπου λειτουργούσε. Ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, για παράδειγμα, διαδήλωνε αγανακτισμένος τον Μάιο εναντίον του μνημονίου και τον Νοέμβριο ήταν υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης στο ψηφοδέλτιο Σγουρού!

Αλλά λειτουργούσε ως τώρα. Διότι τώρα που αγρίεψαν τα πράγματα το μοντέλο του νταραβεριτζή-συνδικαλιστή κινδυνεύει να βρει απέναντί του όχι απλώς την καχυποψία της κοινωνίας, αλλά την κοινωνία ολόκληρη.

Με άλλα λόγια, το σκηνικό άλλαξε. Και πολύ φοβούμαι ότι τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ (σε αυτούς πέφτει κυρίως ο κλήρος, αφού το δικό τους κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση…) θα πρέπει να διαλέξουν καπέλο. Να αποφασίσουν με ποιους πάνε και ποιους αφήνουν. Εκτός και αν κρατήσουν την αναπνοή τους ώσπου να σκάσουν.

jpretenteris@dolnet.gr