Αν οι καπνιστές είναι μια κοινωνική μειοψηφία, δεν παύουν να είναι μια ομάδα πολιτών με δικαιώματα που πρέπει να γίνονται σεβαστά από την πλειοψηφία.
Ετσι, θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι είναι ηθικά αποδεκτό και νομικά εφικτό το να υπάρχουν χώροι κοινωνικής δραστηριότητας στους οποίους να επιτρέπεται το καπνίζειν. Ομως το ζήτημα που τίθεται τώρα δεν είναι τα δικαιώματα καπνιζόντων και μη καπνιστών, αλλά η σοβαρότητα του κράτους.
Ψηφίστηκε ένας νόμος, καλώς ή κακώς. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι έρχεται η πολιτική εξουσία να καταργήσει τις απαγορεύσεις που είχαν νομίμως θεσπισθεί- να τις καταργήσει επειδή στην πράξη έχουν σχεδόν καταργηθεί, καθώς ο νόμος εκοιμήθη σε πολλούς χώρους ενδιαιτήσεως ή διασκεδάσεως!
Η περίπτωση θα μπορούσε απλώς να καταγραφεί στην πελατειακή, φευ, σχέση που ταλανίζει και καταστρέφει τον δημόσιο βίο, καθώς οι υπουργοί έχουν διαφορετική αφετηρία κινούμενοι προς την εξουσία αλλά κοινή πρακτική στην άσκησή της!
Το θέατρο του Καραγκιόζη που παίζεται με τα ποτά, τα τσιγάρα και τα… λαϊκά ενδιαιτήματα θα μπορούσε απλώς να αντιμετωπισθεί με την επίκληση της ουράς του γαϊδάρου και της αμελητέας σημασίας τού αν στάζει ή όχι… Ομως, όπως κάθε άνθρωπος δύο πήρας φέρει, έτσι και η κυβέρνηση δύο συνταγές εφαρμόζει. Ατεγκτη συμπεριφορά στην εφαρμογή αναγκαίων προφανώς αλλά σκληρών αποφάσεων για μείωση των αμοιβών εργασίας, αλλά ελαστική εφαρμογή των νόμων επί θεμάτων που δεν ελέγχονται από την τρόικα…
Είναι ασφαλώς κατανοητή η ελαστική εφαρμογή των νόμων που παραβιάζουν, ευκαιρίας δοθείσης, νεαροί «αναρχικοί» που σπάζουν βιτρίνες και αναστατώνουν τη ζωή της πόλης. Η κατανόηση της αντιδράσεως ευπαθών κοινωνικών ομάδων, που μπορεί και να πένονται καθώς αυξάνει η ανεργία, είναι δείγμα ωριμότητας της κοινωνίας.
Αλλά το «κίνημα» για τα διόδια στους εθνικούς δρόμους ευτελίζει την κρατική εξουσία.
Μπορούμε να καταργήσουμε τους νόμους που ορίζουν την καταβολή διοδίων. Δεν μπορούμε με χρήση βίας να ξηλώνουμε το κράτος.
Οι αλλαγές γίνονται με την ψήφο μας, όχι με θεατρινισμούς παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων!
