«Σκληρό επάγγελμα αυτό της ηθοποιού» μου λέει. Κοιτάζω με μισό μάτι την ασκητικά αδύνατη κυρία που κάθεται δίπλα μου στη σουίτα του ξενοδοχείου «Κempinski» του Βερολίνου. Εχει ξανθές μπούκλες και φοράει κομψά διορθωτικά γυαλιά με μαύρο κοκάλινο σκελετό. Η Μισέλ Πφάιφερ έχει προ καιρού πατήσει τα 50 (γεννήθηκε στις 29.4.1958) αλλά δείχνει 35. «Τι μας λέει τώρα;» σκέφτομαι. Σκληρό επάγγελμα το να πληρώνεσαι εκατομμύρια, να σε θαυμάζει όλος ο κόσμος, να πηγαίνεις σε φεστιβάλ με όλα τα έξοδα πληρωμένα και να διαμένεις στα πιο ακριβά ξενοδοχεία του κόσμου δίνοντας συνεντεύξεις;
Και όμως η κυρία το εννοεί. «Κανόνας στο Χόλιγουντ» συνεχίζει «είναι ότι οι γυναίκες ηθοποιοί έχουν ημερομηνία λήξης. Τελεία και παύλα.Ψάξε βρες καλούς ρόλους για τις ηθοποιούς που έχουν περάσει τα 40 και θα βρεις ελάχιστους. Για τους άντρες όμωςτα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Και μην κοιτάς εμένα, πάλι καλά να λέω. Ξέρω γυναίκες συναδέλφους που κυριολεκτικά δεινοπαθούν όσο πλησιάζουν τα 50! Το Χόλιγουντ είναι λούνα παρκ για τα νιάτα».
Η Πφάιφερ, η οποία έπειτα από πάρα πολύ καιρό κρατά και πάλι ρόλο πρωταγωνίστριας στο «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς, δεν λέει πράγματα τα οποία δεν έχω ακούσει και από άλλες συναδέλφους της. Θυμάμαι τη Σούζαν Σαράντον στη Βενετία να παραπονιέται για τα χρονάκια της και τους καλούς ρόλους που δύσκολα πλέον βρίσκει. Ακόμη και η Μέριλ Στριπ έχει αναφερθεί στη δυσκολία των ηθοποιών να παραμείνουν ενεργές σε ένα σύστημα που, σύμφωνα με τα λόγια της Πφάιφερ, «σε στύβει σαν λεμόνι και όταν δεν έχει άλλο ζουμί σε πετά στον κάλαθο των αχρήστων». Τίποτε ωστόσο στο ύφος της δεν προδίδει θλίψη, απογοήτευση ή μιζέρια. «Οταν έχεις αποδεχθεί ότι όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο σε πλησιάζει η απόρριψη» λέει «κινείσαι πολύ προσγειωμένα».
Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που τα τελευταία χρόνια βλέπαμε τη Μισέλ Πφάιφερ όλο και πιο αραιά στο σινεμά; «Για να πω την αλήθεια,υπήρξε μια περίοδος που έπαιζα στη μία ταινία μετά την άλλη.Είχα αρχίσει να με βαριέμαι.Και αν βαριέσαι τον εαυτό σου, φαντάσου πώς νιώθουν οι άλλοι για σένα…». Η ηθοποιός «πνίγει» ένα κοφτό χαμόγελο. Παραδέχεται μάλιστα ότι το πιο εντυπωσιακό πράγμα που είδε στο Φεστιβάλ Βερολίνου ήταν τον κόσμο που της φώναζε για ένα αυτόγραφο στην επίσημη προβολή της «Cheri». «Πάντα εκπλήσσομαι μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις. Γιατί για μένα ηθοποιοί που μπορούν να προκαλέσουν αυτή την αίσθηση είναι ο Τζακ Νίκολσον, ο Αλ Πατσίνο, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο… Αυτοί είναι τα πρότυπα. Με τίποτε δεν μπορώ να εντάξω τον εαυτό μου ανάμεσά τους».
Μαμά και… εταίρα
Οι φειδωλές εμφανίσεις της Πφάιφερ στον κινηματογράφο οφείλονται σε έναν ακόμη λόγο: στην απόφασή της να αφοσιωθεί στον σημαντικότερο ίσως ρόλο της ζωής της. Τον Μάρτιο του 1993 αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να δοκιμαστεί ως μητέρα και υιοθέτησε ένα κοριτσάκι βρεφικής ηλικίας, την Κλόντια Ρόουζ. Εκείνη την εποχή ζούσε μόνη. Ο πρώτος γάμος της με τον ηθοποιό Πίτερ Χόρτον είχε προ πολλού τελειώσει (1981-1989) και η τρίχρονη σχέση της με τον επίσης ηθοποιό Φίσερ Στίβενς είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η Κλόντια τής έφερε τύχη. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ακολούθησε ένας δεύτερος γάμος, με τον πρώην δικηγόρο και νυν παραγωγό Ντέιβιντ Κέλεϊ. Ακολούθησε ένα δεύτερο παιδί, ο Τζον Χένρι, αυτή τη φορά βγαλμένο από τα σπλάχνα της τον Αύγουστο του 1994. «Ο ρόλος της μητέρας είναι ο πιο δύσκολος αλλά και ο πιο σημαντικός» λέει. «Τα παιδιά, οι καλύτεροι συμπρωταγωνιστές».
Παραπάνω από μια εικοσαετία έχει περάσει από τότε που η καριέρα της Μισέλ Πφάιφερ εκτοξεύθηκε στα ύψη χάρη στην επιτυχία των «Επικίνδυνων σχέσεων» που σκηνοθέτησε ο Στίβεν Φρίαρς σε σενάριο του Κρίστοφερ Χάμπτον. Από τότε το τρίο δεν ξανασυναντήθηκε ποτέ, ως πριν από δύο χρόνια, με τη «Cheri». Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Κολέτ, η ταινία τοποθετείται στην παριζιάνικη Μπελ Επόκ των αρχών του αιώνα και καταπιάνεται με την «επικίνδυνη σχέση» που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια πλούσια εταίρα (Πφάιφερ) με έναν κατά πολλά χρόνια νεότερό της ( Ρούπερτ Φρεντ ) ο οποίος τυγχάνει γιος μιας άλλης εταίρας ( Κάθι Μπέιτς ), φίλης αλλά και ανταγωνίστριας της πρώτης. «Ο ρόλος της Λέα ήταν ξεχωριστός και η ευκαιρία που μου δόθηκε να την υποδυθώ ήταν επίσης ξεχωριστή.
Πάνω απ΄ όλα,όμως,ο λόγος που έπαιξα στην ταινία ήταν ο Στίβεν Φρίαρς,για τον οποίο θα έκανα οτιδήποτε μου ζητούσε. Του χρωστώ πολλά».
Η ίδια δεν γνώριζε πολλά για το θέμα και εξεπλάγη όταν διάβασε το μυθιστόρημα. Είδε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που είχε σχηματίσει στο μυαλό της. «Ηταν γυναίκες με πυγμή και αποφασιστικότητα,είχαν κότσια και θράσος» λέει με θαυμασμό. «Πανέξυπνες, πάμπλουτες, έκαναν αυτό που ήθελαν και κέρδιζαν.Γι΄ αυτό πιστεύω ότι η Κολέτ ήταν ένα βήμα μπροστά από την εποχή της. Επλασε γυναίκες-πρότυπα σε μια εποχή που η γυναίκα δεν είχε καμία απολύτως εξουσία».
«ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΑΝΕΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ»
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη της Μισέλ Πφάιφερ είχα διαβάσει ότι οι ερωτικές σκηνές ήταν πάντα η αχίλλειος πτέρνα της και ότι δεν νιώθει βολικά όταν παίζει «στο κρεβάτι». Τη ρωτώ αν αυτό εξακολουθεί να ισχύει.«Περισσότερο σήμερα από ό,τι παλαιότερα»απαντά. «Οι ερωτικές σκηνές δεν είναι το φόρτε μου. Θέλω να τελειώνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και ακόμη και σήμερα απορώ με τον εαυτό μου που μπορώ και τις γυρίζω. Πόσο άνετα μπορείς να αισθανθείς όταν φιλιέσαι ή βρίσκεσαι στο κρεβάτι με έναν συνάδελφο τον οποίο δεν ξέρεις τόσο καλά και σε παρακολουθεί όλο το συνεργείο;».
Από την άλλη,βέβαια,η σκηνή της Πφάιφερ που ο περισσότερος κόσμος εξακολουθεί να μνημονεύει είναι εκείνη πάνω στο πιάνο στις «Σχέσεις πάθους»,όπου τραγουδά σαν να κάνει έρωτα.«Η ψυχή μου μόνο ξέρει τι κουράγιο βρήκα για να τη γυρίσω.Είχα προετοιμαστεί μεναλλά δεν ήταν μια σκηνή που πίστευα.Θυμάμαι ότι μια μέρα πριν από το γύρισμα παρακαλούσα τον σκηνοθέτη Στιβ Κλοβς να μη με γελοιοποιήσει με μια τόσο…ανόητη σκηνή». ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
Η ταινία «Cheri» του Στίβεν Φρίαρς θα προβάλλεται στις αίθουσες από την ερχόμενη Πέμπτη 20 Ιανουαρίου σε διανομή Νutopia.Το ομότιτλο μυθιστόρημα της Κολέτ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Scripta.
