Η απελευθέρωσή της στις 13 του περασμένου Νοεμβρίου ήταν μια ημέρα χαράς για όλον τον κόσμο. Υστερα από 21 χρόνια- από τα οποία τα 15 σε περιορισμό- η Αούνγκ Σαν Σούου Κίι είναι και πάλι ελεύθερη σε μια χώρα όπου οι έννοιες «ελευθερία» και «πολιτικά δικαιώματα» αποτελούν κενό γράμμα. Σύμβολο ελπίδας για τους συμπατριώτες της, η τιμηθείσα με βραβείο Νομπέλ για την Ειρήνη πολιτικός από τη Μιανμάρ (όπως λέγεται σήμερα η Βιρμανία) αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τι σημαίνει η ισχύς των αδυνάμων.

Εγκλωβισμένη στο σπίτι της όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με τα παιδιά και τα εγγόνια της και έχοντας για συντροφιά της τα βιβλία της και τις σονάτες του Μπαχ, η κυρία Σούου Κίι θα μπορούσε να καταλήξει μια γραφική φιγούρα, ένας εκπρόσωπος της κατηγορίας εκείνης των ανθρώπων που αρνούνται να συμβιβαστούν με τις εξελίξεις. Και όμως αυτή η λεπτεπίλεπτη 65χρονη γυναίκα κράτησε στις αδύνατες πλάτες της το βάρος ενός ολόκληρου λαού που δεν έχει γνωρίσει ποτέ τι σημαίνει δημοκρατία και ζητάει περισσότερες πολιτικές ελευθερίες.

Γεννημένη το 1945, λίγα χρόνια πριν από την ανεξαρτησία της Βιρμανίας, η κόρη του στρατηγού Αούνγκ Σαν, του ήρωα ο οποίος διαπραγματεύτηκε με τους Εγγλέζους τους όρους της ανεξαρτησίας και δολοφονήθηκε λίγο μετά από τους αντιπάλους του, έχει την πολιτική στο αίμα της. Ακολούθησε τη μητέρα της όταν έγινε πρεσβευτής στην Ινδία, σπούδασε στην Οξφόρδη, παντρεύτηκε έναν βρετανό πανεπιστημιακό και έκανε μαζί του δύο αγόρια. Εργάστηκε για ένα διάστημα στον ΟΗΕ και το 1988 επέστρεψε στην πατρίδα της. Επρεπε να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της, αλλά με το επώνυμο που φέρει δεν ήταν δυνατόν να μην εμπλακεί στην πολιτική.

Την ίδια χρονιά ίδρυσε το κόμμα της, την Εθνική Ενωση για τη Δημοκρατία, κέρδισε τις εκλογές του 1990, τις οποίες ουδέποτε αναγνώρισε η χούντα, και από τότε βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος.

Θα μπορούσε να φύγει και να ζήσει στο εξωτερικό- ειδικά μάλιστα όταν αρρώστησε ο σύζυγός της, ο οποίος πέθανε τελικά από καρκίνο το 1999- αλλά προτίμησε τον δύσκολο δρόμο της απομόνωσης. Με την παραμονή της στην πατρίδα κρατούσε αναμμένη τη φλόγα της δημοκρατίας.

Παρά το δάφνινο στεφάνι που της έχουν πλέξει τα μέσα ενημέρωσης και παρά την αίγλη που την περιβάλλει, η κυρία Σούου Κίι δέχεται πολλές επικρίσεις από συμπατριώτες της. Την κατηγορούν ότι έπρεπε να έχει φύγει στο εξωτερικό για να υψώσει τη φωνή της στα διεθνή φόρα υπέρ της δημοκρατίας. Την κατηγορούν επίσης ότι στηρίζοντας την πολιτική των κυρώσεων συνέβαλε στην οπισθοδρόμηση- κυρίως οικονομική- της Μιανμάρ, μιας χώρας πλούσιας σε φυσικά αποθέματα, η οποία κατατάσσεται όμως στις φτωχότερες του κόσμου.

Της αποδίδουν ευθύνες για τη διάσπαση του κόμματός τηςόπως φάνηκε στις εφετινές εκλογές, τις πρώτες ύστερα από 20 χρόνια- και για τη γενικότερη αποδυνάμωση της αντιπολίτευσης.

Ισως έχουν δίκιο. Μπορεί ο ρόλος της τώρα που είναι ελεύθερη να αποδυναμωθεί. Αλλά η αξιοπρεπής φιγούρα της και η εσωτερική δύναμη που κρύβεται στο ανέκφραστο πρόσωπό της αρκούν για να δίνουν το παράδειγμα στους νεοτέρους που καλούνται να ακολουθήσουν τον δρόμο της.