Τον Οκτώβριο του 2007 παρακολούθησα, ως απεσταλμένος του«Βήματος», το συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας στο Πεκίνο. Σοβαροί οι άνθρωποι. Συνέδριο με 2.200 μέλη για ένα κόμμα των 60 και πλέον εκατομμυρίων μελών. Τα συνέδρια των ελληνικών κομμάτων αριθμούν μερικές χιλιάδες μέλη και ελάχιστα διαφέρουν από κομματικές πανηγυρικές εκδηλώσεις.
Οι εργασίες του συνεδρίου τού ΚΚ Κίνας διήρκεσαν επτά ημέρες, από τις οποίες οι πέντε αναλώθηκαν στη συζήτηση και επίλυση κεντρικών και περιφερειακών προβλημάτων με τη συμμετοχή συνέδρων, υπουργών και τοπικών κυβερνητικών αξιωματούχων. Αυτό ήταν το γενικό πλαίσιο εργασιών του συνεδρίου. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από δύο αποφάσεις που αφορούσαν τον προγραμματισμό της επόμενης πενταετίας. Με την πρώτη απόφαση το συνέδριο έθεσε ως στόχο την ανάπτυξη της τεχνολογικής καινοτομίας ώστε η Κίνα να καταστεί πρωτοπόρος και σε αυτόν τον τομέα. Με τη δεύτερη απόφαση στόχος είναι ο εκσυγχρονισμός και η διεύρυνση του δημόσιου τομέα της υγείας ώστε σταδιακά να καλύψει το σύνολο του πληθυσμού. Εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα για έναν πληθυσμό που πλησιάζει το ενάμισι δισεκατομμύριο!
Το επόμενο βήμα του συνεδρίου ήταν ακόμη σημαντικότερο και για την «κομμουνιστική» ιδεολογία και για την επιτυχία των δύο αυτών σημαντικών στόχων. Υιοθετήθηκε η απόφαση με την οποία το κόμμα, όταν δεν διαθέτει τα κατάλληλα στελέχη για συγκεκριμένους τομείς, θα προσφεύγει στην «αγορά». Με βάση αυτή την απόφαση επελέγησαν για το υπουργείο Ερευνας, Τεχνολογίας και Καινοτομίας ένας πενηντάρης Κινέζος ο οποίος είχε σπουδάσει στην Αμερική και ήταν τότε ανώτατο στέλεχος της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας στη Γερμανία. Και για τον τομέα της Υγείας επελέγη κινέζος καθηγητής της Δημόσιας Υγείας σε πανεπιστήμιο της Γαλλίας. Και οι δύο δεν ήσαν στον «πάγκο» του κόμματος…
Γιατί θυμήθηκα σήμερα αυτές τις αποφάσεις του συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας σχετικά με τις επιλογές των υπουργών και των κυβερνητικών στελεχών; Διότι εδώ, στην άλλοτε ευδαίμονα και σήμερα ταλαιπωρούμενη χώρα, οι επιλογές των κυβερνητικών στελεχών και κυρίως των υπουργών περιορίζονται στον «πάγκο» του κόμματος ή και στον στενό κύκλο των φίλων του Πρωθυπουργού. Συχνά όταν, ως συνήθως, το Υπουργικό Συμβούλιο φθάνει και τους εξήντα υπουργούς και υφυπουργούς, με τους ανασχηματισμούς τείνει να εξαντληθεί και ο «πάγκος»… Και δεν πρόκειται για «πάγκο» ποδοσφαιριστών τους οποίους επιλέγει ο προπονητής με βάση τα προσόντα και για συγκεκριμένη θέση.
Η επιλογή των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και αποφασιστική όταν μια χώρα όπως η δική μας χώρα σήμερα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και αναγκάζεται να προσφύγει στην «προστασία» της τρόικας για να εξασφαλίσει ένα δάνειο 110 δισ. ευρώ. Οι υποχρεώσεις του μνημονίου αργά ή γρήγορα θα υλοποιηθούν. Οπως σημειώναμε στο προηγούμενο άρθρο, υπάρχουν και σημαντικοί τομείς εκτός μνημονίου όπως η ανάπτυξη και η φοροδιαφυγή για να αποτραπούν νέα εισπρακτικά μέτρα από τους ήδη πληγέντες. Οι καθυστερήσεις είναι εμφανείς.
Η πρώτη κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου έγινε δεκτή με ικανοποίηση, ίσως και ενθουσιασμό, διότι συγκροτήθηκε, κατά πλειοψηφία, από νέα πρόσωπα. Σύντομα διαπιστώθηκαν από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό οι αδυναμίες και προχώρησε σε αύξηση των μελών και ανακατατάξεις. Κάποιες αποδείχθηκαν σωστές, όχι όμως όλες. Οταν ο κ. Παπανδρέου σχεδόν σε κάθε Υπουργικό Συμβούλιο αναγκάζεται να συστήσει συνεργασία και συντονισμό σημαίνει ότι η κυβέρνηση με τη σημερινή της σύνθεση είναι αναντίστοιχη με την κρισιμότητα της κατάστασης και τα επείγοντα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει.
Αλλά και η ανασύνθεσή της είναι σταυρόλεξο σχεδόν άλυτο για τον Πρωθυπουργό. Οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί θεωρούνται «μιάσματα» του κοινοβουλευτισμού και μένει ο «πάγκος» του κόμματος και των φίλων… Αλλά;
