Καλημέρα από το Παρίσι…
Ενας βαρύς χιονιάς αποδιοργάνωσε τη Δυτική και τη Βόρεια Ευρώπη. Λες και ο χειμώνας είναι κάτι απρόβλεπτο. Εκλεισαν αεροδρόμια, σταμάτησαν τρένα, αδιάβατοι οι αυτοκινητόδρομοι. Εμειναν χωρίς εμπόρευμα τα μαγαζιά παραμονές εορτών. Το χειρότερο: το δράμα, μερικές φορές και τραγωδία, των δεκάδων χιλιάδων άνεργων, νεόπτωχων ή απελπιστικά παλαιόπτωχων άστεγων.
Ηταν, λέει, αιφνίδια όλα τούτα. Δεν τα είχαν προβλέψει έτσι οι ειδικοί. Είχαν παρθεί μερικά μέτρα, όχι όλα αυτά που έπρεπε. Ούτε καν για χθες το πρωί, όταν πυκνό χιόνι έκλεισε για ώρες το δεύτερο παριζιάνικο αεροδρόμιο, το Ορλύ…
Να καταδικάσουν τα θύματα ποιους; Με ποιον να τα βάλουν όσοι ξέμειναν μέσα σε μπλοκαρισμένα τρένα, σε σταθμούς, σε αεροδρόμια… Δύσκολη η απάντηση. Να φωνάξουν βέβαια εναντίον του κράτους. Αλλά τι μπορεί να κάνει το κράτος _ κι ας είναι εξοπλισμένο, κι ας διαθέτει ό,τι χρειάζεται για τις περιστάσεις _ όταν απότομα ο καιρός τα γυρίζει όλα ανάποδα; Φυσικά και υπάρχουν ευθύνες. Αλλά…
Αλλά, και να το μάθημα, είναι πάντα «στο περίπου» όσοι σοφοί μιλάνε για το σήμερα και κυρίως «προβλέπουν» το μέλλον. Για όλα ισχύει αυτό. Απόδειξη, οι τεράστιες διαφορές στα «πορίσματα» ειδικών. Οπως οι οίκοι αξιολόγησης κρατών και μεγάλων επιχειρήσεων. Λένε τα πάντα και τα αντίθετά τους. Οι περισσότεροι δεν πρόβλεψαν την κρίση. Αλλοι την πρόβλεψαν. Τελικά και οι μεν και οι δε έπαιξαν όπως παίζεις στο καζίνο. Οπως είναι γνωστό, οι παθιασμένοι παίκτες χάνουν ώρες και μέρες για να βρουν το καλό σύστημα, αυτό που εξασφαλίζει κέρδος… Το κακό είναι ότι οι «ειδικοί» όταν παίζουν συνήθως κερδίζουν και όταν χάνουν.
Ο χιονιάς δεν μετρίασε πάντως εδώ το πένθος πολλών, ακόμη και των τηλεοράσεων, για τον θάνατο μιας μεγάλης, της Ζακλίν ντε Ρομιγύ. Την υπέροχη αυτή γυναίκα (97 ετών) που αφιέρωσε τη ζωή της στον Πλάτωνα, στον Θουκυδίδη, στην αρχαία ελληνική γλώσσα που την ήθελε πάντα ζωντανή, στο «ελληνικό θαύμα» που είναι πάντα μια από τις πιο γερές ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Χωρίς τις κοινωνικές προεκτάσεις που ήταν η μέγιστη συμβολή ενός Ζαν-Πιερ Βερνάν και ενός Πιερ Βιντάλ-Νακέ. Αλλά με ποια μαεστρία…
Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ ήταν σε όλη της τη ζωή πρώτη ή ανάμεσα στους πρώτους. Στο σχολειό, στο Πανεπιστήμιο, στη Γαλλική Ακαδημία (εκεί δεύτερη, μετά τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, τη μεταφράστρια του Καβάφη και συγγραφέα των υπέροχων «Απομνημονευμάτων του Αδριανού» που άνοιξε τον δρόμο της Ακαδημίας για τις γυναίκες). Γλίτωσε το Αουσβιτς από θαύμα (η πατρική της οικογένεια ήταν εβραϊκού θρησκεύματος). Τη συνάντησα δυστυχώς μόνο μία φορά. Αξέχαστη…
somerit@otenet.gr
