Ανεξάρτητα πού ανήκεις και σε ποιο θεό πιστεύεις. Αντικειμενικά, ψυχρά και σκληρά. Γιατί όλα, μα όλα, από την πολιτική μέχρι τις προσωπικές, ερωτικές σχέσεις είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Οταν έχεις ανάγκη υποχωρείς. Οταν δεν έχεις, σφυρίζεις αδιάφορα και προχωρείς. Απλό. Για τις απεργίες λοιπόν. Μέσα σ΄ αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αν τα αφεντικά δεν έχουν να πληρώσουν, δεν θα πληρώσουν και μερικούς θα διώξουν. Αν τα αφεντικά έχουν λεφτά, τότε τη χρεοκοπία θα επικαλεστούν προκειμένου να κερδίσουν και να ωφεληθούν. Συμφωνούμε; Πάμε παρακάτω. Και στις δύο περιπτώσεις τα εργασιακά δικαιώματα τα γκρεμίσανε διά νόμου οριστικά.
Επομένως, η κάθε απεργιακή κινητοποίηση για να έχει πρακτικό αποτέλεσμα πρέπει να προχωρήσει στο ταν ή επί τας.
Πράγμα που για τις συγκεκριμένες συνθήκες είναι τόσο αδύνατον και ακατόρθωτο όσο εντελώς παρανοϊκό είναι να πιστεύει κάποιος στον διακτινισμό. Γιατί συμβαίνει το εξής οξύμωρο και αντιφατικό. Οι μικρομεσαίοι που δεν πληρώνουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους είναι οπαδοί της ανυπακοής. Το τρομοκρατημένο προλεταριάτο στην υποταγή. Επομένως κάθε απεργιακή κινητοποίηση καταλήγει στην εξής λογική. Ο εργαζόμενος, επειδή θα απεργήσει, πρέπει μέσα στη βάρδιά του να δουλέψει διπλά. Ταυτόχρονα, αν είναι του ιδιωτικού τομέα, θα χάσει το μεροκάματο της ημέρας, πράγμα που θα του κοστίσει ακριβά. Και το χειρότερο όλων αυτών ακόμα πιο τραγικό. Γιατί το αφεντικό, στη συνέχεια, με τις πλάτες του νόμου μπορεί να τον αφήσει χωρίς δουλειά… Πρακτικά δύο οι παράγοντες που ωφελούνται απ΄ αυτή τη διαδικασία την τάχα μου αγωνιστική. Από τη μια τα αφεντικά, από την άλλη τα στελέχη τα συνδικαλιστικά. Οι πρώτοι κερδίζουν λεφτά. Οι δεύτεροι αποσπούν εύσημα μαχητικά. Ετσι ο εργαζόμενος, που από τη μια το αφεντικό τον στύβει και από την άλλη ο αρχισυνδικαλιστής τον προστατεύει, καταλήγει αναλώσιμο κορόιδο μιας σκληρής, αδυσώπητης πόκας με σημαδεμένα χαρτιά. Μόνος, έρημος, απελπισμένος, χωρίς δουλειά!
