Οποιος διαβάσει τον λόγο του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλου Γερουλάνου στην ομιλία του την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή με αφορμή τον νέο κινηματογραφικό νόμο, θα δει ότι κάτι μπορεί όντως να αλλάξει στο θολό τοπίο του εγχώριου κινηματογράφου. Το αν θα αλλάξει ή όχι τελικά, είναι άλλο θέμα. Μιλώ για την αίσθηση που άφησε η ομιλία.

Κατ’ αρχάς ήταν πολύ ευχάριστο (και πρωτότυπο) που ο υπουργός αναφέρθηκε σε σκηνοθέτες χρησιμοποιώντας τα ονόματά τους. Μίλησε πολύ για την Αθηνά (Τσαγγάρη) και την επιτυχία της στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας με το «Attenberg». Αναφέρθηκε στον Σύλλα (Τζουμέρκα) και στον Φίλιππο (Τσίτο). Εκανε αναδρομή στον Θόδωρο (Αγγελόπουλο), στον Παντελή (Βούλγαρη) αλλά και στον Γιάννη (Σμαραγδή).

Ενδεχομένως κάποιοι θα το εκλάβουν ως «δημοσιοσχεσίτικο» επικοινωνιακό τρικ, αφού ο κ. Γερουλάνος ανήκει στους εκλεκτούς του Πρωθυπουργού σε θέματα επικοινωνίας.

Προσωπικά, κάπου εντόπισα ειλικρινή οικειότητα και αμεσότητα. Εύχομαι να μην κάνω λάθος.

Επί της ουσίας τώρα. Κατ’ αρχάς με τον λόγο του ο υπουργός έδειξε ότι ξέρει καλά τα θέματα του κινηματογράφου. Τα έμαθε και κυρίως τα ένιωσε. Κάτι που κατάλαβα και στη συνάντηση που είχε με δημοσιογράφους πριν από λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη. Είχε απάντηση για όλα (μα όλα!) και ένιωθες ότι ήξερε τι του γινόταν.

Στη Βουλή υποσχέθηκε πολλά. Μίλησε για αύξηση των χρημάτων που πηγαίνουν στην παραγωγή, για αύξηση των πηγών των χρημάτων και για ξεδόντιασμα της γραφειοκρατίας που για τόσον καιρό παρακρατούσε κονδύλια από τους μηχανισμούς της Πολιτείας.

Ο νόμος φαίνεται ότι έχει βολική λύση και για την τήρηση του περίφημου 1,5% της χορηγίας των ακαθαρίστων εσόδων των τηλεοπτικών καναλιών στον κινηματογράφο.

Αν όλα αυτά που ορίζονται από τον νέο νόμο πράγματι υλοποιηθούν, τότε τα προβλήματα του ελληνικού κινηματογράφου θα αρχίσουν σιγά-σιγά να λύνονται. Αν όμως κυριαρχήσουν οι γκρίνιες και οι μιζέριες που ήδη έχουν αρχίσει, τότε θα επιστρέψουμε στο σημείο μηδέν.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, ένας κινηματογραφικός νόμος δεν θα μπορούσε να περάσει χωρίς αντιδράσεις, πόσω δε μάλλον σε μια χώρα όπου επί χρόνια ολόκληρα επικρατούσε το καθεστώς τού «ο βραβευμένος της μιας χρονιάς να γίνεται κριτής την επόμενη και ο χρηματοδοτούμενος της μιας χρονιάς να γίνεται ο χρηματοδότης την επόμενη».

«Οταν ένα νομοσχέδιο έχει άποψη,

είναι φυσικό να προκαλέσει αντιδράσεις» είπε ο κ. Γερουλάνος. «Αν τους ικανοποιήσεις όλους, δεν πας ένα βήμα μπροστά. Κάνεις μια σούπα. Εγώ θέλω νόμο, όχι σούπα».

Μαζί του.