Ολα, μα όλα αποτελούν μικρό, μεσαίο ή μεγάλο μέρος του προβλήματος και της χρεοκοπίας. Ακόμη και στο πεδίο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Βροντερό παράδειγμα το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Με όλα τα φρικώδη χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας. Ενα προς ένα. Μικρογραφία μιας παρανοϊκής, τερατώδους και τραγικής ιστορίας. Ας πούμε. Τα τρία τέταρτα του δημόσιου κορβανά για την κινηματογραφία καταλήγανε σε παράτες, φανφάρες και γλέντια. Οπως ακριβώς η διαστροφική σχέση εξαγωγών – εισαγωγών σ’ αυτό το ρακένδυτο εμπορικό ισοζύγιο πληρωμών. Η παραγωγή μικροσκοπική. Τα τρικούβερτα γλέντια διαστάσεων «Το μεγάλο φαγοπότι». Ας πούμε. Ενα μεγάλο μέρος αυτών των δυσθεώρητων και άνισων ποσών, για το μπόι το ελληνικό, προέρχονταν από τα δάνεια των ξένων τραπεζών. Ας πούμε. Ενα επίσης μεγάλο μέρος των ίδιων ποσών ήταν αέρας κοπανιστός. Με αποτέλεσμα το φεστιβάλ να χρωστάει στη μισή Θεσσαλονίκη πάνω κάτω 6 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή, φάγαμε, ήπιαμε, γλεντήσαμε και στο τέλος σαν τα κλεφτρόνια την κοπανήσαμε. Ας πούμε. Αγοράζανε ακριβά δώρα για τους ξένους καλεσμένους, τρατάρανε ακόμη και με ιερόδουλες τους big stars και την ίδια στιγμή δεν πληρώνανε δραχμή στους βραβευμένους σκηνοθέτες, με αποτέλεσμα να διασύρεται η χώρα μέχρι την Αφρική. Ας πούμε. Προσλαμβάνανε έναν σκασμό συμβασιούχους και στο τέλος της φιέστας δεν τους πληρώνανε την οφειλόμενη αμοιβή. Ας πούμε. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των προσλήψεων ακολουθούσε την ίδια πελατειακή λογική, όπως συμβαίνει σε κάθε υπηρεσία κρατική. Με τα γνωστά ραβασάκια του δήμου, της Νομαρχίας, των πολιτικών, των παραγόντων και των πάσης φύσεως γνωριμιών. Ετσι, οι εκατοντάδες απλήρωτοι συμβασιούχοι είναι ταυτόχρονα και θύματα και πελάτες του συστήματος της διαπλοκής, της διαφθοράς και της παρακμής. Μπορεί να μην και δεν συμβαίνει με όλους. Αλλά για μια πλειοψηφία ισχύει αυτό που είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος. Αλλος ελάχιστα, άλλος λίγο, άλλος πολύ, άλλος τον αγλέουρα. Μάγκες, τα φάγαμε όλοι μαζί!