Ο Χρήστος Λούλης μιλάει για τη μαγεία, την επανάσταση, την υστεροφημία, τον Ιντιάνα Τζόουνς, την πολιτική, αλλά και για το εντυπωσιακό, εφετινό θεατρικό πλάνο του.

Η «Φρεναπάτη» μού άρεσε από την αρχή ως ιδέα. Παίζει και η σύζυγός μου στο έργο, Εμιλυ Κολιανδρή, οπότε ήταν οικογενειακό το θέμα… Ετσι ισχύει και το κλισέ που λέει πως κάνουμε καλό καμαρίνι.

Εχει πλάκα. Οι συνάδελφοι και οι θεατές που μας παρακολουθούν στο θέατρο συγκλίνουν στο ότι η παράσταση είναι ένα ωραίο παραμύθι, που λέγεται ανάλαφρα χωρίς κανενός είδους περίεργο βάρος. Οι θεατές το λένε για καλό, οι ηθοποιοί ως έλλειψη, ως ελάττωμα. Είναι μια πολύ σωστή παρατήρηση. Είμαι ηθοποιός και καταλαβαίνω τους συναδέλφους μου. Αλλά ταυτόχρονα παίζω στην παράσταση, το κάνω για το κοινό και όχι για μένα, οπότε είμαι κάπου στη μέση, προσπαθώ να ισορροπήσω.

Ολοι κάνουμε κάποια στιγμή την επανάστασή μας, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Ωστόσο εκείνο που μου αρέσει περισσότερο από όλα είναι το θέμα της μαγείας. Η μαγεία είναι κάτι αυθαίρετο που δεν έχει εξήγηση. Δεν χρειάζεται να πεις πως κάτι έγινε επειδή συνέτρεχαν οι τάδε λόγοι. Μαγεία είναι όταν κάτι γίνεται μαγικά· όπως, μαγικά, μπορεί μια μέρα της ζωής σου να κάνεις επανάσταση. Αν το καλοσκεφτείς, πάντοτε θα υπάρχουν οι λόγοι. Αλλά γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη ημέρα και όχι μια άλλη; Αυτό είναι μαγεία!

Είναι ωραίο μερικά πράγματα στη ζωή να είναι μαγικά. Ακόμη και η «Φρεναπάτη» του Κορνέιγ, ένα έργο που υμνεί το θέατρο, ακριβώς γι’ αυτό έχει έναν μάγο ως πρωταγωνιστή, σου λέει ότι στο θέατρο ένα κι ένα δεν κάνουν απαραίτητα δύο. Στο θέατρο βρισκόμαστε σίγουρα μπροστά σε μια συναλλαγή – σου λένε πως, ναι, θα πληρώσετε αυτό το εισιτήριο, θα μπείτε μέσα στο κτίριο, θα παρακολουθήσετε ανθρώπους να λένε τα λόγια τους. Ωστόσο, για να πετύχει, χρειάζεται κάτι περισσότερο. Δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ σε τι έγκειται: στο κοινό, στον ηθοποιό; Πολλές φορές δεν γίνεται τίποτε. Μπορώ να σου πω τις περισσότερες. Είναι στο χέρι μας αλλά και δεν είναι ταυτόχρονα.

Δεν αισθάνομαι εξωφρενικά ευνοημένος από την τύχη. Θα έλεγα πως προκάλεσα την τύχη μου. Δεν μπορείς να πεις πως όλοι οι άνθρωποι που είναι τυχεροί ή αντίθετα άτυχοι το αξίζουν.

Και ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ, που προετοιμάζουμε για τον Δεκέμβριο, μια ιστορία είναι, επίσης με πολλά παραμυθένια στοιχεία. Οσο και αν κάποιος μπορεί να το κατηγορήσει ως παλαιικό, το έργο μιλούσε για κάποια πράγματα που δεν ήταν αυτονόητα στον καιρό τους. Εχουμε τον Σιρανό, που λέει πολλά για την ποίηση, ξέρει το ζουμί της, αλλά φοβάται να ζήσει τη ζωή του, είναι ερωτευμένος με τη Ρωξάνη, μα φοβάται να της το πει. Και από την άλλη πλευρά, είναι ο Κριστιάν που ζει τη ζωή του, ξέρει τι θέλει, αλλά το ζητάει πολύ απλά. Εχουμε τη σύγκρουση δύο κόσμων. Εχω υπάρξει και από τις δύο πλευρές του νομίσματος, και του Σιρανό και του Κριστιάν. Πολλές φορές στη ζωή μου έχω φοβηθεί να εκφράσω και να διεκδικήσω αυτό που θέλω.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ο θάνατος. Ολα τα υπόλοιπα ξεπερνιούνται – και ο θάνατος ίσως ξεπερνιέται. Δεν είμαι και πολύ θρήσκος, αλλά λέμε τώρα…

Οταν ήμουν παιδί, θυμάμαι πως είχα πολύ μεγάλη περιέργεια για όλα τα πράγματα. Είναι κάτι που έχω καταφέρει να το διατηρήσω. Δεν είναι απλώς το ότι όταν δεν δουλεύω βλέπω ντοκυμαντέρ – πράγμα που κάνω επίσης. Τη μεγάλη περιέργειά μου και τη ροπή προς την εξερεύνηση τις έχω διατηρήσει παντού, και αυτό είναι από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά μου. Θέλω να εξερευνήσω καθετί άγνωστο – την ανθρώπινη συμπεριφορά, τη φύση –, να εξερευνήσω παλιές εποχές δίχως να γίνω αποστασιοποιημένος ιστορικός… Οι ήρωές μου ως παιδί ήταν ο Ιντιάνα Τζόουνς, ο Σούπερμαν, ο Σπάιντερμαν και ο Αχιλλέας.

Ναι, είναι γνωστή η ιστορία με τον ναρκισσισμό των ηθοποιών. Είναι σαν να μου λες πως ο Ιντιάνα Τζόουνς θεωρεί τον εαυτό του πιο σημαντικό από τις ιερές πέτρες που αναζητούσε στα βάθη του Αμαζονίου. Μα δεν θα βρει τίποτε αν πιστεύει πως ο εαυτός του είναι περισσότερο σημαντικός από τον σκοπό. Είναι ένας κίνδυνος που υπάρχει πάντοτε, δεν ξεφεύγεις ποτέ.

Μπορεί να παίζω και σε 50 χρόνια, πού το ξέρεις; Ετσι κι αλλιώς, σύνταξη δεν θα πάρουμε…

Δεν ξέρω, ρε γαμώτο, πώς θα ήθελα να με θυμούνται. Κολακεύομαι αν σκεφτώ ότι μπορεί κάποιος να με θυμάται. Είναι μια παρηγοριά. Απλώς δεν θα ήθελα, προκειμένου να με θυμούνται, να μη ζήσω τη ζωή μου όπως εγώ τη θέλω.

Εγινα αισίως 35 ετών. Και βέβαια σκέφτομαι πιο ώριμα από τα 21 μου, όταν ξεκινούσα. Είμαι παντρεμένος και ασφαλώς σκέφτομαι κάποια στιγμή να γίνω πατέρας. Ωστόσο δεν είμαι από εκείνους που θα προγραμμάτιζαν κάτι τέτοιο.

Για να μιλήσουμε για ηθοποιούς που συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια πρέπει να ξέρουμε για ποιους ανθρώπους μιλάμε συγκεκριμένα. Ασφαλώς το κλισέ περί ηθοποιών που ενδιαφέρονται μόνο για την επιφάνεια και για τα φώτα δεν προέκυψε τυχαία. Ωστόσο πολλές φορές συμβαίνει και το αντίστροφο. Υπάρχουν πολιτικοί που δεν έχουν ακόμη ξεμπερδέψει με το θέμα του ναρκισσισμού τους, ενώ υπάρχουν ηθοποιοί που ακριβώς επειδή τον έχουν ζήσει στο πετσί τους έχουν ξεμπερδέψει με αυτό το πράγμα.

Μου έχουν προτείνει να κατέβω ως υποψήφιος, αλλά αρνήθηκα. Είναι σαν να σου λέει κάποιος να υποδυθείς κάποιον ρόλο και να σε πιέζει να υποσχεθείς πως θα τον παίξεις τέλεια. Μα το τέλειο δεν υπάρχει!

Η «Φρεναπάτη», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, θα παίζεται έως τις 30 Ιανουαρίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Οι παραστάσεις του «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, αρχίζουν στις 17 Δεκεμβρίου στον ίδιο χώρο.

Δημοσιεύτηκε στο BHMAMEN, τεύχος 57, σελ. 170-173, Δεκέμβριος 2010.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ