O πολύς Johnny Rotten, τραγουδιστής του punk συγκροτήματος Sex Ρistols, είχε βγάλει έναν δίσκο με τίτλο «Τhis is what you want… this is what you get», δηλαδή «αυτό θέλετε… αυτό παίρνετε». Το νόημα του τίτλου προφανές, αφού το κοινό είχε ασπασθεί το «αλήτικο» κίνημα της punk μουσικής και ζητούσε κακή συμπεριφορά και βρισιές, ενώ το «σύστημα» είχε εξοργίσει τους πάντες στέλνοντας στον δρόμο εκατομμύρια δυσαρεστημένους, αηδιασμένους και επιθετικούς νέους. Αυτό που ζητούσαν, αυτό τους έδινε ο κ. Rotten. Αυτό όμως τελικά είναι που συμβαίνει και στην Ελλάδα σήμερα.
Απορούμε και «αηδιάζουμε» τώρα που καταλαβαίνουμε πόσο άθλιο είναι το επίπεδο των πολιτικών μας. Αυτούς ψηφίσαμε, αυτούς διαλέξαμε να μας κυβερνούν. Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει, που είναι τελικά αυτό που θέλει, ακόμη κι αν πολλοί δεν το παραδέχονται. Ετσι λοιπόν και εμείς έχουμε αυτούς τους πολιτικούς, αυτούς τους ακαδημαϊκούς, αυτούς τους δασκάλους, αυτούς τους παπάδες, αυτούς τους δικαστές, αυτούς τους δημοσιογράφους, αυτούς τους επιχειρηματίες, και πάει λέγοντας.
Ξαφνικά όμως, λόγω κρίσης, όλες αυτές οι επιλογές αποδεικνύονται ολέθριες, και οι επιλογές που γίνονται από εδώ και πέρα αναδεικνύονται ιδιαίτερα κρίσιμες για το μέλλον μας- το συνολικό αλλά και το ατομικό τού καθενός μας.
Από το ποιον διαλέγει ο κάθε πολίτης να ψηφίσει ως εκπρόσωπό του στη Βουλή ή στον δήμο και στις περιφέρειες, ως το πόσο ακριβά είναι διατεθειμένος να πληρώσει ένα προϊόν, ποιο κανάλι παρακολουθεί, ποια εφημερίδα διαβάζει, πώς συμπεριφέρεται στη δουλειά του, πόσο ενδιαφέρεται για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, όλα παίρνουν μιαν άλλη διάσταση. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις επιχειρήσεις. Από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την κρίση, από τη στρατηγική που χαράζουν σήμερα, από το αν ο επιχειρηματίας θα επιλέξει να επενδύσει ή να βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό, από το αν θα προσπαθήσουμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί σε διεθνές επίπεδο, εξαρτάται το μέλλον μας.
Δυστυχώς για πολλούς, ή ευτυχώς για τους πιο σοφούς, το πάρτι τελείωσε. Ενα πάρτι που στηρίχθηκε σε δανεικά και επιδοτήσεις. Αν παρ΄ όλα αυτά εμείς συνεχίσουμε να ψηφίζουμε τους ίδιους, τους αποδεδειγμένα άχρηστους και διεφθαρμένους, αν συνεχίσουμε να ταΐζουμε το τέρας της δημόσιας διοίκησης με λαδώματα για να μας κάνει ρουσφέτι, αν συνεχίσουμε να αποεπενδύουμε και να περιμένουμε τον από μηχανής θεό να μας σώσει, αν συνεχίσουμε να πουλάμε ο ένας στον άλλο σε υπερβολικές τιμές προϊόντα που στο εξωτερικό διατίθενται στη μισή τιμή, αν συνεχίσουμε να παριστάνουμε τους πολιτικούς, τους ακαδημαϊκούς, τους δημοσιογράφους, τους επιχειρηματίες, και δεν γίνουμε ξανά αυτό που πρέπει να είναι ο καθένας, θα καταστραφούμε ολοσχερώς.
Τα σημερινά προβλήματα λύνονται μόνο με έναν τρόπο. Υπερπροσπάθεια, και συναίνεση για την επιτυχία του εθνικού στόχου, που πρέπει να είναι ένας: η εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας, η αύξηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητάς μας, παράλληλα με τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Διότι τελικά θα πάρουμε αυτό που θέλουμε και αυτό που μας αξίζει. Η επιλογή είναι δική μας, το ίδιο και η μοίρα μας.
