Η κατάργηση της αξιολόγησης ίσως το βαθύτερο αίτιο της πτώχευσης. Η αξιολόγηση ως μηχανισμός, μέτρο και θεσμός. Σε σχολεία, πανεπιστήμια, καθηγητές, δασκάλους, αγρότες, παραγωγούς, παντού. Η τάχα μου αριστερή ιδεολογία της εξίσωσης του κατώτερου με τον ανώτερο, η δικτατορία της μετριότητας και της ασημαντότητας.
Το είπαμε ισότητα, το πλασάραμε σαν σοσιαλισμό και σπρώξαμε το μέλλον της χώρας στον βυθό. Ο ανεγκέφαλος ισότιμος με τον ανήσυχο. Ο ταλαντούχος το ίδιο με τον τεμπέλη και τον αραχτό. Μια φαρσοκωμωδία που κατέληξε σε εθνική τραγωδία. Και ήταν βολικό. Γιατί πώς να το κάνουμε. Σε όλες τις εποχές, σε όλα τα καθεστώτα και σε όλες τις περιοχές η πλειοψηφία πορεύεται με τη συντήρηση και τη συνήθεια. Ο νόμος της αδράνειας παρέσυρε τον Ελληνα σε έναν απροσμέτρητο εφησυχασμό. Ετσι ο τόπος αλληθώριζε προς δύο κατευθύνσεις. Καπιταλισμός για την κατανάλωση και την πολυτέλεια. Σοσιαλισμός για το Δημόσιο, την ασφάλεια και τον σίγουρο μισθό. Ακόμη περισσότερο βολεύτηκε ο δικομματισμός. Οσο μεγαλύτερη η άγνοια τόσο περισσότερα πρόβατα στριμώχτηκαν στη στρούγκα. Οσο λιγότερα γράμματα τόσο περισσότερα τα θύματα της ανθυποκουλτούρας. Οσο περισσότερη ισοπέδωση τόσο περισσότερα ποδοσφαιρικά τόπια στα κεφάλια των πολιτών. Οσο λιγότερες απαιτήσεις τόσο περισσότερες αγκυλώσεις. Οσο λιγότερη αξιολόγηση τόσο περισσότερη εσωστρέφεια. Οσο λιγότερα βιβλία τόσο περισσότερα ριάλιτι. Η φτώχεια άρχισε και συνεχίζεται από εδώ. Ετσι οι μέτριοι και ασήμαντοι η εύκολη λεία. Ετσι ο κρατικός μηχανισμός φλόμωσε από μια τεράστια πελατεία. Ετσι κάθε μικρή και μεγάλη ηγεσία πορεύεται με το ψέμα και την υποκρισία. Ετσι η πραγματική ελίτ όχι μόνο εκμαυλίστηκε αλλά και συρρικνώθηκε. Το αποτέλεσμα; Σχεδόν σε όλους τους δείκτες οι τελευταίοι και οι χειρότεροι στην ποιότητα ανθρώπων, θεσμών, αγαθών και υπηρεσιών. Ολοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια. Δεν πειράζει. Αρκεί να φοράει Ρrada, να βλέπει «Βig Βrother» και να πανηγυρίζει για τον Παναθηναολυμπιακό!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
