Στροφή ολοταχώς προς τα δεξιά, σε μια ύστατη προσπάθεια να συσπειρώσει γύρω του τη διχασμένη νεο-γκωλική παράταξη UΜΡ, αλλά και να φλερτάρει με το ακροδεξιό «Εθνικό Μέτωπο» του Ζαν-Μαρί Λεπέν, σηματοδοτεί ο κυβερνητικός ανασχηματισμός που πραγματοποίησε ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί. Το άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά και τις μειονότητες, μια πολιτική που
χαρακτήρισε το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο του 2007, κλείνει οριστικά. Μόνη ελπίδα του «Σαρκό» είναι να τον στηρίξουν τα πιο συντηρητικά και σοβινιστικά τμήματα του εκλογικού σώματος. Αυτή είναι η τελευταία του ζαριά, με στόχο, στη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου την οποίαν ο ίδιος πυροδότησε, να αυξήσει σταδιακά την πόλωση με τους Σοσιαλιστές.

Αιτία της μεταστροφής είναι τα πολύ χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας, μόλις 35%, τα οποία δείχνουν πως ο Σαρκοζί δεν εξαργύρωσε την πρόσφατη νίκη του σε βάρος των συνδικάτων για τα όρια συνταξιοδότησης. Μια νίκη Πύρρεια, αφού ναι μεν η ασφαλιστική μεταρρύθμιση έγινε νόμος του κράτους, αλλά παραμένει εξαιρετικά αντιδημοφιλής, καθώς το 70% του γαλλικού λαού- μεταξύ των οποίων και εκατομμύρια συντηρητικοί ψηφοφόροι του UΜΡ- στήριξαν αναφανδόν τις διαδοχικές απεργιακές κινητοποιήσεις, παρ΄ όλα τα προβλήματα που προκάλεσαν στην καθημερινότητά τους. Εχοντας πρόσφατη ακόμη την πανωλεθρία στις περιφερειακές εκλογές, και καθώς οι Σοσιαλιστές και η επικεφαλής τους Μαρτίν Ομπρί διατηρούν σταθερό προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις, ο Σαρκοζί έστριψε το τιμόνι «όλο δεξιά»- καρατομώντας τους «κεντρώους» υπουργούς που είχε ανεβάσει στο κυβερνητικό καράβι το 2007, και ρίχνοντας γέφυρες προς την καθαρά γκωλική Δεξιά, που και αυτή- για τους δικούς της βέβαια λόγους- εμφανίζεται σφόδρα δυσαρεστημένη με πολλές επιλογές του.

Με την «απόλυση» του πρώην Σοσιαλιστή Μπερνάρ Κουσνέρ από το υπουργείο Εξωτερικών ο «super-president» τερματίζει άδοξα το φλερτ του με τον «μεσαίο χώρο». Εξίσου βίαιη είναι και η αποκοπή των λεγόμενων «πολυπολιτισμικών» επιλογών του: από τη νέα κυβέρνηση απουσιάζει η πρώην υπουργός Αστικών Υποθέσεων Φαντελά Αμαρά, όπως και η δημοφιλέστατη (αλλά δυστυχώς γι΄ αυτή… γεννημένη στη Σενεγάλη) πρώην υπουργός Αθλητισμού Ραμά Γιαντέ.

Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ο στενότερος συνεργάτης του προέδρου, Μπρις Ορτφέ, διατηρεί το χαρτοφυλάκιο των Εσωτερικών, παρά τις οξύτατες πανευρωπαϊκές αντιδράσεις για τις απελάσεις των Ρομά. Αυτός είναι που καλείται να «κάνει παιχνίδι» με την Ακροδεξιά, σκληραίνοντας την κυβερνητική στάση έναντι των μεταναστών, νομίμων δε και παρανόμων.

Εκτός κυβέρνησης τέθηκε όμως ο πρώην υπουργός Εργασίας Ερίκ Βερτ, που «θυσιάστηκε» προκειμένου ο Σαρκοζί να αποσείσει τις δικές του προσωπικές ευθύνες στο «πλουτοκρατικό» σκάνδαλο Μπετανκούρ.

Αντιθέτως, η διατήρηση στον πρωθυπουργικό θώκο του Φρανσουά Φιγιόν αποτελεί εσωκομματική ήττα για τον Σαρκοζί, ο οποίος θα ήθελε να τον αντικαταστήσει με κάποιον λιγότερο «επικίνδυνο» πολιτικό, αλλά τελικά αναγκάστηκε να παρατείνει τη «συγκατοίκηση» μαζί του. Και αυτό γιατί ο Φιγιόν προηγείται σαφώς του «Σαρκό» σε δημοτικότητα (48% στις τελευταίες μετρήσεις), έχοντας αποφύγει πολλές από τις ακρότητες του προϊσταμένου του, ενώ εμφανίζεται ικανότερος από εκείνον να διεκδικήσει την προεδρία από τους Σοσιαλιστές.

Ο διεφθαρμένος Ζιπέ ασπίδα κατά του εχθρού Ντε Βιλπέν

Πολλοί αιφνιδιάστηκαν από την απόφαση Σαρκοζί να τοποθετήσει στο (δεύτερο τη τάξει) υπουργείο Αμυνας τον πρώην πρωθυπουργό και νυν δήμαρχο του Μπορντό, Αλέν Ζιπέ, για τον οποίο ο Σαρκοζί με δυσκολία κρύβει την αντιπάθειά του. Πώς γίνεται να επιστρέφει στην κυβέρνηση ένας πολιτικός που μόλις πριν από έξι χρόνια καταδικάστηκε σε 14 μήνες φυλακή με αναστολή για κομματικά «μαύρα ταμεία»;

Η απάντηση είναι απλή: ο Ζιπέ είναι στενός πολιτικός συνεργάτης του πρώην προέδρου Ζακ Σιράκ, η στήριξη του οποίου κρίνεται πλέον απαραίτητη στην προσπάθεια επανεκλογής του «Σαρκό». Ως γνωστόν, ο Σιράκ προόριζε για διάδοχό του τον πρώην πρωθυπουργό και ορκισμένο αντίπαλο του Σαρκοζί, τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν. Ο οποίος, μετά την πρόσφατη πρωτόδικη αθώωσή του για το σκάνδαλο δωροδοκίας Clearstream επιστρέφει με αξιώσεις στη μάχη για το προεδρικό χρίσμα του 2012 και δεν χάνει ευκαιρία να κατακεραυνώσει τον άνθρωπο που, κατά τη γνώμη του, του έκλεψε μέσα από τα χέρια το κλειδί για το Μέγαρο των Ηλυσίων.