Επειδή με τα πρώτα σύννεφα που εμφανίζονται στο πολιτικό σκηνικό αρχίζουν οι (συνήθως ανόητες) συζητήσεις είτε για «κυβέρνηση συνεργασίας» είτε για «οικουμενική κυβέρνηση», χρήσιμο είναι να ειπωθούν μερικά πράγματα.
Η οικουμενική κυβέρνηση (πρέπει να) εκφράζει τη βούληση και την απόφαση του πολιτικού κόσμου να αντιμετωπίσει η χώρα μια κρίσιμη κατάσταση. Εδράζεται στην πεποίθηση ότι σύμπας ο λαός είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει μια έκτακτη ανάγκη, έναν πόλεμο κ.λπ.
Σε ελαφρότερες περιπτώσεις οικουμενική κυβέρνηση μπορεί να σχηματισθεί απλώς και μόνον για να αποκατασταθούν οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ εχθρευομένων πολιτικών, να ηρεμήσουν τα πράγματα κ.λπ. Τέτοια ήταν η περίπτωση της κυβερνήσεως Ζολώτα, την οποία δημιούργησαν το 1990 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Μητσοτάκης και ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Η κυβέρνηση Ζολώτα έδρασε στην πραγματικότητα ως αμορτισέρ για την αποφόρτιση της ατμόσφαιρας από τα κακά ρεύματα που είχαν δημιουργηθεί εξαιτίας του «βρώμικου ΄89», όπως βάφτισαν οι οπαδοί του ΠαΣοΚ τη συνεργασία Νέας Δημοκρατίας και ΚΚΕ για τον σχηματισμό και τη στήριξη της κυβερνήσεως Τζαννή Τζαννετάκη.
Η κυβέρνηση Τζαννετάκη ήταν κυβέρνηση συνεργασίας δύο κομμάτων, τα οποία ελλείψει μονοκομματικής πλειοψηφίας σχημάτισαν από κοινού πλειοψηφική συμπαράταξη στο Κοινοβούλιο. Οι κυβερνήσεις συνεργασίας γίνονται είτε βάσει συγκεκριμένης σκοπιμότητος (παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο και σκύλευση του έως τότε πλειοψηφούντος ΠαΣοΚ)· είτε επειδή υπάρχει σύμπτωση απόψεων και αρχών μεταξύ κομμάτων που αποφασίζουν να συγκυβερνήσουν.
Δεν τίθεται προφανώς τώρα ζήτημα οικουμενικής κυβερνήσεως διότι ουδείς έχει ή προωθεί μια τέτοια ιδέα. Οι περιστάσεις είναι ασφαλώς κρίσιμες αλλά οι εκφράζοντες τη λαϊκή βούληση δεν εκτιμούν τον κίνδυνο ως μέγα.
Τίθεται σήμερα θέμα κυβερνήσεως συνεργασίας; Η απάντηση είναι αρνητική, διότι υπάρχει σθεναρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και συνεπώς δεν υφίσταται ανάγκη για «τσόντες».
Αλλο είναι το ζήτημα του τι μπορεί να γίνει αν από τις μελλοντικές εκλογές δεν προκύψει μονοκομματική πλειοψηφία. Υπό τις παρούσες συνθήκες η συγκρότηση κυβερνήσεως συνεργασίας θα σήμαινε ότι τα κόμματα που θα τη συγκροτούσαν αίρονται υπεράνω των περιστάσεων και ανακατανέμουν την εξουσία έτσι ώστε μια συμπεφωνημένη πολιτική να εδράζεται σε πλείονα του ενός ποδάρια!
Τα κόμματα που θα υλοποιούσαν μια κυβέρνηση συνεργασίας θα διατηρούσαν (και ορθώς) τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις τους, συμφωνώντας στην εφαρμογή έκτακτων μέτρων έως ότου περάσει ο κίνδυνος.
Οι πόλεμοι με Μνημόνια* πάνε τη χώρα πίσω.
*Επ΄ ευκαιρία: Ενα… Μνημόνιο σημάδεψε την πολιτική ζωή στα τέλη της δεκαετίας του ΄50. Η τότε Κεντροαριστερά απέδιδε σε Μνημόνιο για ρύθμιση του Κυπριακού την ανάδειξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην ηγεσία της δεξιάς παρατάξεως.
