Ενα από τα αγαπημένα σημεία στην Αθήνα για τον Μιχάλη Οικονόμου είναι το… μνημείο του σκύλου, όπως το αποκαλεί, στη Φωκίωνος Νέγρη, κοντά στην πλατεία Κυψέλης: ένας σκύλος μεγάλος διαστάσεων που κάθεται με αγέρωχο βλέμμα και ομορφαίνει με τη μαρμάρινη υπόστασή του το αστικό τοπίο, την ίδια στιγμή που πολλοί Αθηναίοι βγάζουν τους αληθινούς σκύλους τους για βόλτα εκεί γύρω.
«Μιας και δεν υπάρχουν πια σύγχρονοι ήρωες και η τέχνη από το ηρωικό πηγαίνει στο πιο ανθρώπινο,
ίσως θα είχε ενδιαφέρον να γεμίσουμε την πόλη με πολλά τέτοια μνημεία. Η Κυψέλη είναι στέκι αδέσποτων και σπιτωμένων σκύλων, άρα της ταιριάζει αυτό το μνημείο. Αντιστοίχως, στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα θα μπορούσε να στηθεί το μνημείο του μετανάστη και στο Γκάζι το μνημείο του ομοφυλόφιλου» λέει ο ταλαντούχος ηθοποιός, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Τα ορφανά», που απόψε κάνει επίσημη πρεμιέρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Εχοντας τιμηθεί πέρυσι με το βραβείο Δημήτρης Χορν για την ερμηνεία του στο «Σφαγείο», σχολιάζει: «Ηταν ένα έργο γραμμένο από τον Ισραηλινό Ιλάν Χατσόρ και μιλούσε για την Παλαιστίνη. Πολύ σπάνια υπόθεση. Σαν να λέμε ότι οι Χρυσαυγίτες αποφάσισαν να φτιάξουν το άγαλμα του μετανάστη που λέγαμε, κάτι που φυσικά δεν πρόκειται να γίνει ποτέ».
Αλλά και τα «Ορφανά» του Βρετανού Ντένις Κέλι, έργο που βραβεύτηκε στο Fringe Festival, μιλάει για τη διαφορετικότητα και τις ρατσιστικές αντιδράσεις που αυτή προκαλεί σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Ο Μιχάλης υποδύεται τον Ντάνι, ο οποίος γιορτάζει με τη γυναίκα του Ελεν (Μαρία Κίτσου) την επικείμενη έλευση του δεύτερου παιδιού τους, όταν την αποστειρωμένη ασφάλεια του σπιτιού τους διαταράσσει ο αδελφός τής Ελεν, Λίαμ (Ομηρος Πουλάκης), που εισβάλλει στο σπίτι μέσα στα αίματα. «Το έργο τονίζει ότι όσο πιο πολύ υπογραμμίζουμε τις διαφορές μας σε σχέση με τη σεξουαλικότητα, το χρώμα, το χρήμα και τη θρησκεία, τόσο πιο μόνοι μένουμε στο τέλος, γινόμαστε ορφανά» εξηγεί ο ηθοποιός.
Η ατμόσφαιρα του έργου θυμίζει συχνά ψυχολογικό θρίλερ, διανθισμένο όμως από το σωτήριο φλεγματικό χιούμορ του συγγραφέα: «Οσο κλισέ κι αν ακούγεται το έργο είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Το κέντρο της Αθήνας έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης: άνθρωποι παρατημένοι από την πολιτεία καταντούν θηράματα ή θύτες. Και όλο αυτό με τρομάζει πολύ. Οχι επειδή φοβάμαι τους μετανάστες, αλλά επειδή φοβάμαι εκείνους που θέλουν να τους καταστείλουν».
Πώς τον επηρεάζει η γενικότερη μιζέρια της κρίσης; «Είναι σαν να έχει μπει ένα χέρι που σου κλείνει την αναπνοή από μύτη και στόμα. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα δαγκώσουμε αυτό το χέρι με όλη μας τη δύναμη και θα γεννηθούν πολλά ωραία πράγματα. Ας μας πάει όλο αυτό δέκα χρόνια μπροστά, αν γίνεται. Δεν ξέρω αν παραείμαι αισιόδοξος, αλλά πραγματικά το εύχομαι».
«Με τρόμαξαν τα ποσοστά της “Χρυσής Αυγής”»
«Ανήκω στη μερίδα των νέων που δεν ψήφισαν αποχή στις δημοτικές εκλογές,
αλλά πήγα να ψηφίσω. Με τρόμαξε όλο αυτό που συνέβη στον Δήμο Αθηναίων. Και η πρωτιά του Ηλία Ψινάκη, αλλά κυρίως τα ενισχυμένα ποσοστά της “Χρυσής Αυγής”, με όλη την αναβίωση του τρόμου για τους μετανάστες που συνεπάγονται. Η βασική μου απορία είναι η εξής: γιατί επιμένουμε να μισούμε ανθρώπους απλά και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί από εμάς, τη στιγμή που έχουμε κάθε λόγο να μισήσουμε με όλη μας τη δύναμη τους πολιτικούς και το σιχαμερό μνημόνιο;».
?
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
> Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Φιξ, τηλ. 210 9212.900
> Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 19.00
> Κάθε Πέμπτη γενική είσοδος 12 ευρώ
