Λέγεται ότι η μεγαλύτερη τράπεζα στην Ελλάδα από πλευράς ιδιωτικών καταθέσεων είναι τα… μπαούλα των Ελλήνων.

Τα τελευταία χρόνια, με το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης αρχικά και την εν εξελίξει εσωτερική θύελλα εν συνεχεία, οι οικονομίες των Ελλήνων άρχισαν να «εξαφανίζονται». Μεγάλα κεφάλαια αλλά και μικρές καταθέσεις μερικών δεκάδων χιλιάδων ευρώ πήραν τον δρόμο της… ξενιτιάς. Εμάς τους Ελληνες πάντοτε μας γοήτευε ένας «σίγουρος» λογαριασμός στην Ελβετία, μακριά από την τσιμπίδα της Εφορίας. Ηλθε και η κρίση και το χρήμα χάθηκε από την αγορά καθώς πολλοί είναι εκείνοι που προτιμούν να έχουν τα λεφτά τους σε χαρτονομίσματα παρά σε λογαριασμούς τους οποίους μπορεί να ανοίξει αύριο η Εφορία.

Τα χρήματα μένουν στα μπαούλα επειδή οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος που μπορεί «να βάλει χέρι στις τράπεζες». Υπερβολικοί οι φόβοι αλλά υπάρχει άλλος, σημαντικότερος λόγος. Αν εμφανίσει κάποιος τα χρήματά του, οικονομίες πολλών ετών και, ενδεχομένως, προϊόν φοροαποφυγής, κινδυνεύει να τον αρπάξει η Εφορία με το πόθεν έσχες…

Εδώ έρχεται η ευθύνη του κράτους. Τα κενά δημόσια ταμεία οδήγησαν στην περιβόητη περαίωση, ένα είδος εξαγοράς από πολλούς της φοροαποφυγής- δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το πώς και γιατί.

Αν, λοιπόν, το Δημόσιο δέχεται την αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», ας προχωρήσουμε σε μια ανήθικη ως έναν βαθμό αλλά αποδοτική ρύθμιση. Ας καταργηθεί για δύο-τρία χρόνια το πόθεν έσχες για κάθε είδους νέες οικοδομές. Το κρυμμένο χρήμα θα βγει στην επιφάνεια, θα γίνουν αγοραπωλησίες από τσιμέντα έως… κουρτίνες, οι έχοντες θα επενδύσουν σε ακίνητα, το Δημόσιο θα εισπράξει φόρους και ταυτόχρονα η αγορά θα αναθερμανθεί.

Οπως έχει συχνά γραφεί, χρειάζεται φαντασία και τόλμη.