Oι αμφίδρομες παραστάσεις αυξάνονται και πληθύνονται στην Ελλάδα. Και βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων. Η φιλοσοφία του interactive είναι η ρήξη του «τέταρτου τοίχου»: οι ηθοποιοί αντιμετωπίζουν τους θεατές ως μέρος της δράσης, έτοιμους ανά πάσα στιγμή να αντιδράσουν και να γίνουν μέρος της παράστασης.
Τη δεκαετία του ΄90, όταν η τάση αυτή άρχισε να αχνοφαίνεται στη χώρα μας, οι θεατές ήταν αρκετά ντροπαλοί και κουμπωμένοι. Οπως επισημαίνουν όμως πολλοί ηθοποιοί και σκηνοθέτες, το κοινό είναι πλέον «εκπαιδευμένο», έτοιμο να κάνει τα πάντα επί σκηνής, μόνο και μόνο για να φανεί. Η τηλεόραση των ριάλιτι και της υπερέκθεσης έχει βάλει το χεράκι της.
«Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη» είναι η κωμωδία της Δήμητρας Παπαδοπούλου που κάνει πρεμιέρα απόψε στο θέατρο Χώρα. Η ιδιαιτερότητά της; Ο Γιάννης Ζουγανέλης , που υποδύεται τον ψυχοθεραπευτή ο οποίος καλείται να λύσει τα σεξουαλικά προβλήματα του ζεύγους Νικολαΐδη, θα εμπλέξει στο group therapy και πολλούς από τους θεατές, βγάζοντας και τα δικά τους άπλυτα στη φόρα.
Ενα πιο εσωστρεφές ψυχαναλυτικό ταξίδι προτείνει η παράσταση της Γεωργίας Μαυραγάνη «Εύ θραυστο», που κάνει πρεμιέρα στις 18 Νοεμβρίου στον χώρο ελculture στο Μοναστηράκι: οι θεατές κάθονται σε ένα μακρύ τραπέζι ανάμεσα στους ηθοποιούς και μέσα από αυτόν τον ιδιότυπο μυστικό δείπνο καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήσεις του τύπου «ποιο είναι το ωραιότερα πράγμα στη ζωή;»; «Το ενδιαφέρον είναι όταν βλέπεις ζευγάρια να κομπιάζουν όταν τους ρωτούν αν είναι ερωτευμένοι. Κάποιοι επειδή είναι στην αρχή της σχέσης και κάποιοι επειδή είναι στο τέλος της» σχολιάζει η σκηνοθέτρια. Η μακροβιότερη παράσταση στην Ελλάδα είναι το «Σεσουάρ για δολοφόνους», καθώς διανύει τη δωδέκατη χρονιά του στο θέατρο Αποθήκη. Ο θίασος ανανεώνεται κάθε χρόνο, φανατικοί θεατές τη βλέπουν ξανά και ξανά και οι συντελεστές αποδίδουν τη διαχρονικότητά της στο interactive φινάλε: «Σε μια χώρα όπου νιώθεις τόσο συχνά έρμαιο πολιτικών και άλλων συγκυριών, είναι πολύ διασκεδαστικό να επιλέγεις εσύ ποιος είναι ο δολοφόνος».
Διασκεδαστική είναι και η συμμετοχή των θεατών στην παράσταση «Ολος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα», που εφέτος παρουσιάζεται στο θέατρο Ροές. Η Ναταλία Δραγούμη , ο Γεράσιμος Γεννατάς, ο Αντώνης Λουδάρος και ο Ακης Σακελλαρίου σε ανεβάζουν στη σκηνή και σου ζητούν να απαγγείλεις Σαίξπηρ με περισσή δραματικότητα κτλ. Οσο για την παράσταση-ωδή στο σεξ «Δεν μιλάμε γι΄ αυτά» του Κώστα Γάκη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, παίζει με μύχιες σκέψεις σου: από σόκιν αστειάκια που απαιτούν τη συμμετοχή του θεατή, ως σχόλια που ποντάρουν στην αμηχανία του: «Εδώ μέσα μού μυρίζει εξωσυζυγικό σεξ!».
Το μικρόβιο του «να βγω και να φανώ»
Ο Μεγάλος Αδελφός φαίνεται ότι έχει εισχωρήσει για τα καλά στη συνείδηση (και) του θεατρόφιλου κοινού. Το σύνδρομο του τελευταίου θρανίου ( «κάθομαι πίσω-πίσω για να μη με σηκώσουν» ) άρχισε να εκλείπει από τις αρχές του 2000, όταν η ιδιωτική τηλεόραση άνοιξε διάπλατα την πόρτα σε ριάλιτι κάθε είδους. «Οι θεατές είναι πλέον έτοιμοι για όλα. Το μικρόβιο του “να βγω για να φανώ” που κόλλησαν από την τηλεόραση μεταδίδεται και στις θεατρικές εξορμήσεις τους. Υπάρχουν εκείνοι που χαίρονται να είναι μέρος της παράστασης, δυστυχώς όμως πληθαίνουν όσοι συμπεριφέρονται λες και υπάρχει κρυφή ή φανερή κάμερα. Θέλουν να πουν την εξυπνάδα τους και να φύγουν» σχολιάζει ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς. Το κοινό λοιπόν είναι πιο εκπαιδευμένο από ποτέ.
