Υπάρχουν στιγμές όπου τα πράγματα σε υπερβαίνουν. Καταπίνουν την καθημερινότητα και την όποια κανονικότητα, σβήνουν ως έννοια τον χρόνο, σφηνώνουν τη ζωή σου ανάμεσα σε δυο κουβέντες. «Παραλίγο», «κατά λάθος». Η γυναίκα που πήρε στα χέρια της το πρώτο πακέτο με αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό σε εταιρεία ταχυμεταφορών στο Παγκράτι αισθάνεται ακόμη, δύο ημέρες μετά, σοκαρισμένη. « Είναι η πρώτη φορά στα 16 χρόνια μου στο επάγγελμαπου μου συμβαίνει να γίνομαι είδηση ». Αν ήταν στην αρχή του επαγγελματικού βίου της μπορεί και να μην τολμούσε να ξαναπιάσει δέμα.
Η φόρτισή δεν της έχει στερήσει τη συγκρότησή της. « Ισως να παίζει ρόλο το γεγονός ότι κάποτε, όταν εργαζόμουν σε αεροπορική εταιρεία, είχα εκπαιδευτεί για το ενδεχόμενο. Και γνώριζα, μέσω ειδικού σεμιναρίου, τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κανείςστην περίπτωση τρομοκρατικού χτυπήματος ». Το ημιυπόγειο που φιλοξενεί την εταιρεία στο Παγκράτι εξακολουθεί να μυρίζει μπαρούτι. « Εδώ, να… » πίσω από το γκισέ στεκόταν όταν πέταξε το πακέτο, η σκόνη από την έκρηξη έχει κατακαθίσει παντού, το πάτωμα έχει καταστραφεί και ένας Θεός ξέρει τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ο μηχανισμός δεν ήταν χαμηλής ισχύος.
Τα τετραγωνικά δεν περισσεύουν, η συγκατοίκηση με τους άλλους τρεις της οικογενειακής επιχείρησης είναι διαρκής και υποχρεωτική. Ολοι τους θα μπορούσαν να τραυματιστούν. Είχε υπο ψιαστεί από την αρχή ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον αποστολέα. Δεν ήταν δυνατόν να φύγει έτσι το πακέτο. Αποφάσισε να το ανοίξει η ίδια. Δείχνει, άλλωστε, να παίρνει πάνω της στα δύσκολα. « Ούτε ένα, ούτε δύο περιστατικά. Μέχρι που με έχει βρίσει παραλήπτης επειδή δυσαρεστήθηκε με το περιεχόμενο της επιστολής που του είχα παραδώσει ». Αλλά αυτό υπερβαίνει κάθε φαντασία.
Παρά το σοκ, επέδειξε μνήμη με σπάνια ποιοτικά χαρακτηριστικά όταν κλήθηκε να περιγράψει τον νεαρό- η γνωστική ψυχολογία υποκλίνεται, σχολιάζει ειδικός, επικαλούμενος την αναξιοπιστία που χαρακτηρίζει συνήθως τις περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων. Η αναβίωση της φάσης τής είναι δύσκολη, τη μουδιάζει, την κάνει να παίζει νευρικά με ένα χαρτομάντιλο. Οι «τερατολογίες» που άκουσε και είδε στα ΜΜΕ την έκαναν να αναδιπλωθεί. Δεν ήθελε να πει κουβέντα. Μια ιστορία τόσο ζωτική για κείνη, που θα τη διηγείται για καιρό, είχε μπει στον πολιτικό μύλο που όλα τα αλέθει. « Μα,να λένε ότι ήταν στημένο;Κόντεψα να χάσω τα δάχτυλά μου,για ποιο θέατρο,και ποια σκηνοθεσία βγαίνουν και μιλάνε; ».
Επιμένει στη «δυσκολία της επόμενης μέρας». Οταν όλα πρέπει να ενταχθούν στη ροή της ρουτίνας, ενώ τίποτε δεν είναι όπως πριν. Βρέθηκε στο πόστο της, μόλις ένα 24ωρο αργότερα, φθάνοντας μεσημέρι, αντί όπως συνήθως, το πρωί. Αλλά ο φόβος είναι διάχυτος. Τρέμει, τρέμουν στην ιδέα ενός ανάλογου συμβάντος. « Πώςάραγεσυνεχίζει να δουλεύει κανείς ύστερα από αυτό; Πώς και ποιος μπορεί να σε προστατεύσει;».
