Ηθοποιός της γενιάς των σαραντάρηδων, ο γιος του Νίκου Κούρκουλου σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του μοιάζει πιο ξεκάθαρος, πιο κατασταλαγμένος. «Η αλήθεια είναι ότι πάντα σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο, απλώς τώρα πια λέω δυνατά τις σκέψεις μου» λέει καθώς ανεβαίνουμε στο μικρό γραφείο που βρίσκεται στο Κάππα. Ισως γιατί η ομπρέλα του πατέρα του δεν υπάρχει πια; «Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Είναι αρκετά χρόνια που δεν θέλω να το σκέφτομαι αυτό…».
Είναι η δεύτερη χρονιά που ο Αλκις Κούρκουλος αναλαμβάνει στο Κάππα ρόλο παραγωγού- επιχειρηματία, ενώ παράλληλα θα ανεβεί στο σανίδι για να παίξει σε μία από τις πολλές παραστάσεις που θα στεγασθούν στο θέατρο του πατέρα του: είναι το θεατρικό του Σαμ Σέπαρντ «Full for love» («Τρελός για έρωτα»). Εφέτος, σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη, υλοποιεί ένα πρόγραμμα πολυσυλλεκτικό.
– Είστε ηθοποιός.Αισθάνεστε ότι ένα «πρέπει» σάς οδηγεί και στον ρόλο του θεατρικού επιχειρηματία;
«Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Στην περίπτωσή μου όμως είναι ένα γεγονός: βρέθηκα με ένα θέατρο, έναν χώρο που υπεραγαπώ, που προσπαθώ να διατηρήσω έτσι όπως τον βρήκα και θα το κάνω αυτό πάση θυσία. Δεν θα ήθελα να γίνει σουπερμάρκετ εδώ μέσα, κι ας λύνονταν πολλά προβλήματα… Οσο μπορώ θα αντισταθώ σ΄ αυτό. Από πέρυσι άρχισα πάλι να ονειρεύομαι για το θέατρο μέχρι που ήρθε η σφαλιάρα- αλλά δεν μετανιώνω για την περυσινή χρονιά. Το να ασχολείσαι όμως με όλα τα θέματα της παραγωγής είναι κάτι που δεν μου αρέσει».
– Είναι σαν να σας διάλεξε αυτή η δουλειά και όχι να τη διαλέξατε…
«Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν δεν μου είχε τύχει να έχω ένα θέατρο, δεν νομίζω ότι θα είχα κάνει αυτή τη δουλειά, τώρα τουλάχιστον. Αλλά δεν θα το μάθω ποτέ. Οπως δεν θα μάθω ποτέ αν έγινα ηθοποιός επειδή ήταν ο πατέρας μου».
– Παρ΄ όλα αυτά,εφέτος αποφασίσατε και να παίξετε.Σας έλειψε το σανίδι;
«Ομολογώ ότι πέρυσι δεν πρόλαβε να μου λείψει».
– Δεν είναι χρήσιμο για το Κάππα να παίζετε κι εσείς;
«Δεν το ξέρω αυτό και ούτε σκέφτομαι έτσι- ότι εγώ θα φέρω κόσμο. Προφανώς κάνεις θέατρο για να φέρεις κόσμο. Δεν ποντάρω όμως στον εαυτό μου».
– Καλείσθε όμως τώρα να επαναπροσδιορίσετε την ταυτότητα του Κάππα…
«Ολο έτσι την πατάω εγώ. Ολο κάτι πρέπει να διαχειρισθώ, κάποιες καταστάσεις, αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί. Αισθάνομαι ότι κάποιος με δοκιμάζει».
– Δεν έχετε την ανάγκη να πείτε: «Ε,λοιπόν,εμένα αυτό δεν με αφορά»;
«Δεν θα είναι έκπληξη αν το κάνω αυτό του χρόνου ή τον μεθεπόμενο χρόνο- να νοικιάσω το θέατρο και να πάω να παίξω αλλού. Είναι ένα βάρος και ακόμη ζυγίζω τα υπέρ και τα κατά».
– Πώς αντιδρά ένας άνθρωπος στη σημερινή δύσκολη εποχή μας;
«Σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε τώρα πρέπει ο καθένας μας να προσπαθήσει να κάνει κάτι. Για να μη μιλήσω για άλλους, ας περιορισθώ στο θέατρο: εμείς κάνουμε μια προσπάθεια. Και δεν είναι για τα λεφτά. Ας γίνει αντιληπτό ότι ακόμη κι αν βγάλεις χρήματα για πέντεδέκα χρόνια, μπορεί να τα χάσεις όλα με μια παραγωγή και να μπεις και μέσα. Αν δεν μπει κόσμος, πάει, κλείσαμε. Και αυτό το έχω μάθει από τον πατέρα μου».
– Γιατί δεν υλοποιείτε αυτή τη συνένωση δυνάμεων που λέτε;
«Στη δική μου τη γενιά και στους νεότερους το υλικό νομίζω είναι εξαιρετικό. Θα άξιζε τον κόπο, για να μην πω ότι επιβάλλεται. Είναι δύσκολο, όμως, λόγω των προσωπικών φιλοδοξιών. Πάντα ήταν έτσι όμως. Βλέπω ομάδες που φοβούνται και ας είναι καλοί ηθοποιοί, ακόμη και με στοιχεία σταρ».
– Κύριε Κούρκουλε,πιστεύετε ότι η τέχνη μπορεί να είναι μια λύση στην εποχή μας;
«Η τέχνη ήταν πάντα μια λύση. Αλλά δυστυχώς ο πολιτισμός στη χώρα μας… Πάντα, στη νεότερη ιστορία μας, ακολουθούσαμε κάποιους άλλους. Είμαστε αυτοί που ανακαλύψαμε τα πάντα και αποκοπήκαμε τελείως από αυτούς που ανακάλυψαν τα πάντα. Ο πολιτισμός ήταν τρομερό όπλο για μας. Φρόντισε ο δυτικός κόσμος να τον ξεκάνει. Η μόνη αξία σήμερα είναι το χρήμα και τίποτε άλλο».
– Σαν να ξεκαθαρίσατε πολλά πράγματα μέσα σας.
«Πάντα τα σκεφτόμουν όλα αυτά, μόνο που τώρα τα λέω. Στο κάτω κάτω, κι εγώ φταίω, κι εγώ βολεύτηκα… Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Φταίμε και εμείς που τους ψηφίζουμε. Δεν μπορεί να ψηφίζεις κάποιον για να μη βγει ο άλλος… Ο Ελληνας ψηφίζει για να μη βγει ο άλλος. Η Ελλάδα είναι μια τρέλα πια. Παλιά, πιτσιρικάς, ήμουν σοβινιστής με την πατρίδα μου, αν μου την έθιγε κανείς… Πάει αυτό πια. Είμαστε και χαραμοφάηδες και τεμπέληδες. Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι».
– Αλήθεια,το τηλέφωνο του πατέρα σας είναι ακόμη στο κινητό σας;
«Εκανα ένα πρώτο βήμα και το έσβησα. Εχω κρατήσει μόνο εκείνο που χρησιμοποιούσε στο αυτοκίνητό του. Πρέπει όμως να το σβήσω κι αυτό. Απλώς δεν μου πάει…». «ΣΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ»
«Το έργο μού το πρότεινε η Αθανασία Καραγιαννοπούλου.Το είχα δει με τον Σέπαρντ και την Μπέισινγκερ.Μόλις το διάβασα ενθουσιάστηκα.Πιστεύω ότι το θεατρικό είναι καλύτερο από την ταινία.Πάντα όταν διαβάζεις ένα έργο βλέπεις τον εαυτό σου μέσα.Πρώτα όμως βλέπω συνολικά το έργο.Δεν θα έπαιζα ποτέ σε ένα έργο μόνο και μόνο γιατί έχει έναν ωραίο ρόλο. Αλλωστε πιστεύω ότι οι ωραίοι ρόλοι βρίσκονται μέσα σε καλά έργα.Εξαιρετικά γραμμένο και δύσκολο, με διακυμάνσεις ψυχολογικές, με βάθος στους χαρακτήρες,ο Σέπαρντ σε δυσκολεύει πολύ… Καταπιάνεται με πράγματα περίεργα,ακραία,επικίνδυνα.Πρό- κειται για έναν απαγορευμένο έρωτα.Είναι ένα σύγχρονο έργο με αρχετυπικά χαρακτηριστικά. Μιλάμε για έναν έρωτα και όποιος έχει ερωτευθεί θα βρει τον εαυτό του μέσα σ΄ αυτό το έργo. Τέσσερις ήρωες, σχέσεις, συγκρούσεις και αδιέξοδα».
«Τρελός για έρωτα»του Σαμ Σέπαρντ.
Παίζουν ο Αλκις Κούρκουλος και η Χριστίνα Αλεξανιάν.
Θέατρο Κάππα, Κυψέλης 2 (τηλ. 210 8831.068).
Πρεμιέρα στις αρχές Νοεμβρίου Τιμές: 20,17, 15, 10 ευρώ.
Και ακόμη:
«Λοκαντιέρα» του Γκολντόνι, με τη Ρένια Λουιζίδου και τον Κώστα Κόκλα.«Αιώνες μακριά απ΄ την Αλάσκα» του Ακη Δήμου,με την Πέμη Ζούνη και τον Θοδωρή Οικονόμου.
Θέατρο για παιδιά: «…μια Σταχτοπούτα», σε κείμενο και σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.
«Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Γουίλιαμς από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.
«Κάρμεν»,σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού,με τη Μαρία Ναυπλιώτου.
