«Σαν να είμαστε στο σινεμά» ψιθυρίζει εντυπωσιασμένος ο Σλιβ Νταρτουνγκούβερ, alter ego του συγγραφέα Αντουάν Μπελό στους «Ιχνηλάτες», βλέποντας στην τηλεόραση τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους να επικαλείται ένα σωρό κατασκευασμένα ψεύδη προκειμένου να εισβάλει στο Ιράκ, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ο Ομιλος Παραχάραξης της Πραγματικότητας (ΟΠΠ), μια αφανής πολυεθνική εταιρεία καλών προθέσεων και δημοκρατικής λογικής, με χιλιάδες πράκτορες ανά την υφήλιο, που διαπρέπει στο να παραχαράσσει την πραγματικότητα και να χειραγωγεί την κοινή γνώμη, έχει βάλει και αυτή το χεράκι της σε μια σειρά γεγονότα που πρόκειται να σημαδέψουν τη νέα χιλιετία.
Τον ισλανδό πράκτορα και «δημιουργικό» σεναριογράφο του ΟΠΠ, ένα μείγμα ιδεαλισμού και αριβισμού, τον είχαμε γνωρίσει στους «Παραχαράκτες», το πρώτο βιβλίο των περιπετειών του που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Πόλις το 2009. Μέσα από μια δύσκολη πορεία μαθητείας που διήρκεσε επτά χρόνια, τον αφήσαμε στο τέλος των «Παραχαρακτών», μπαρουτοκαπνισμένο τριαντάρη πια, να αναρωτιέται ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του οργανισμού που λατρεύει να μισεί και ποιον απώτερο σκοπό εξυπηρετεί- μια διερώτηση υπαρξιακού χαρακτήρα για τον ίδιο και τις ηθικές αξίες του.
Στην αρχή των «Ιχνηλατών» ο Σλιβ ταξιδεύει ως το Χαρτούμ του Σουδάν (με άλλα λόγια, έναν τόπο όπου έχει χυθεί άφθονο αίμα σε εμφυλίους, με αφορμή τη θρησκεία) προκειμένου να επισκεφθεί δύο καλούς φίλους και συνεργάτες του, τον Σουδανό Γιουσέφ Κραφεντίν και την Ινδονήσια Μαγκαουάτι Ντονογκουράι, που σκοπεύουν να παντρευτούν. Ο πατέρας του γαμπρού, ονόματι Αμπντούλ, συντηρητικός μουσουλμάνος που μισεί τη Δύση, δεν καλοβλέπει τη νύφη που του έχει παρουσιάσει ο μετριοπαθής κατά τα άλλα γιος του, παρά το γεγονός ότι η ίδια έχει φασκιωθεί με μαντίλα για να κάνει το χατίρι σε μια «οικογένεια φονταμενταλιστών». Μέσα σε αυτό το κλίμα η είδηση για το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους βρίσκει τους πιστούς μουσουλμάνους να συρρέουν στο τοπικό τζαμί για να ευχαριστήσουν τον Αλλάχ που «τιμώρησε» τους άπιστους και τον Σλιβ να συλλαμβάνεται εξαπίνης καθώς υποψιάζεται την ανάμειξη του ΟΠΠ στην όλη υπόθεση.
Οι διεθνείς οργανισμοί
Προτού ο Σλιβ αρχίσει να διερευνά κατά πόσον ο οργανισμός για τον οποίον εργάζεται έχει επηρεάσει τις δραματικές αυτές εξελίξεις, θα σταλεί στο Ντίλι, την πρωτεύουσα του Ανατολικού Τιμόρ, προκειμένου να συμβάλει στην επιτυχή ολοκλήρωση ενός σχεδίου για την ανεξαρτησία του από την Ινδονησία. Εκεί συναντά μια παλιά γνώριμη, τη Δανέζα Λένα Θόρσεν, δεινή πλαστογράφο του ΟΠΠ, και συνεργάζεται μαζί της προκειμένου να πείσουν την αρμόδια επιτροπή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με κραυγαλέες ανακρίβειες, πως η μικρή αυτή χώρα πρέπει να προσχωρήσει στη διεθνή οικογένεια, μια και έχει απίστευτες οικονομικές δυνατότητες. Πρόκειται για το πιο διασκεδαστικό μέρος του βιβλίου που αναδεικνύει τη δομική δυσλειτουργία των διεθνών οργανισμών σε ένα άναρχο παγκοσμιοποιημένο σύστημα που αναζητεί ακόμη μια νέα τάξη ισορροπίας.
Αυτός ο φόβος για την απώλεια της ψυχροπολεμικής ισορροπίας μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης είχε ωθήσει τον διευθυντή του Πλάνου του ΟΠΠ, τον Καμερουνέζο Ανγκουα Τζίμπο, να διαβλέψει ότι το κενό αυτό στην παγκόσμια διελκυστίνδα θα ερχόταν να το καλύψει η θρησκεία και συγκεκριμένα το Ισλάμ. Ετσι λοιπόν αποφασίζει να δημιουργήσει στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 έναν νέο «εχθρό», συντάσσοντας φακέλους και «στήνοντας» την τρομοκρατική οργάνωση Αλ Κάιντα. Ταυτοχρόνως βρίσκει στο πρόσωπο του Οσάμα μπιν Λάντεν την ιδανική προσωπικότητα για να υλοποιήσει το εγχείρημά του, που αποσκοπούσε περιέργως στην ειρήνη.
Η Αλ Κάιντα όμως κατόρθωσε στην πορεία να αυτονομηθεί και να γίνει πραγματικός εφιάλτης, υπερβαίνοντας κατά πολύ τις προβλέψεις των δημιουργών της- πράγμα που ισχύει και για την ιστορία και για τη μυθοπλασία εν προκειμένω.
Οι «Ιχνηλάτες» είναι ένα μυθιστόρημα ψυχαγωγικό και ταυτόχρονα στοχαστικό. Παρεμβατικό και καταγγελτικό για την πολιτική που απεκδύεται της ηθικής, ενώ θα έπρεπε να την έχει ως στέρεη βάση της. Ο Διαφωτισμός συναντά τις καλύτερες στιγμές του Τζον Λε Καρέ και ο αναγνώστης συμμετέχει στην αντιφατική φαντασμαγορία της παγκοσμιοποίησης. «Στήνοντας» επιχειρήσεις
Ο γαλλοαμερικανός συγγραφέας Αντουάν Μπελό θεωρεί ότι το να στήσεις μια επιχείρηση απαιτεί τόση δημιουργικότητα όση και για να γράψεις ένα καλό μυθιστόρημα. Γεννήθηκε στη Βοστώνη το 1970 και αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Σπουδών του Παρισιού. Δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στον χώρο των νέων τεχνολογιών,της πληροφορικής και του Ιnternet.Το 1991 δημιούργησε την Ubiqus,επιτυχημένη εταιρεία διοργάνωσης συνεδρίων,την οποία πούλησε το 2007. Την ίδια χρονιά δημιούργησε τη Rankopedia,έναν ιστότοπο στο Διαδίκτυο που ισχυρίζεται «ότι όλα μπορούν να βαθμολογηθούν» και προτρέπει τους επισκέπτες του να καταχωρίζουν την άποψή τους,από το καλύτερο μουσικό άλμπουμ όλων των εποχών ως το πιο ελκυστικό ρεστοράν της Νέας Υόρκης.«Δεν μιλώ παρά για πράγματα που δεν γνωρίζω» υποστηρίζει ο Μπελό.Αυτό το κατορθώνει με ένα πλήθος πηγών, μέσω της Wikipedia (στην οποία αποδίδει την περίφημη φράση του Μισλέ για την Εγκυκλοπαίδεια «η νικηφόρος συνωμοσία του ανθρωπίνου πνεύματος),του YouTube ή των blogs,των βιβλίων και των εφημερίδων.
