Παίκτες υποψιασμένοι (άλλο τόσο και οι θεατές), πρόθυμοι να παίζουν το παιχνίδι όπως ακριβώς πρέπει ώστε να προκαλέσει. Κάστινγκ βασισμένο σε ιδιαιτερότητες που πουλάνε και πουλιούνται με ευκολία. Συμπεριφορές στημένες και αγώνας δρόμου για το χρήμα. Ο «Βig Βrother» του 2010 σερβιρίστηκε από τον Αlpha ακριβώς όπως τον περιμέναμε: με ενοίκους με ροζ παρελθόν, με λαϊκούς μάγκες, με φουσκωτούς «τρέντηδες», με γραφικές γεροντοκόρες, με χαβαλέδες… Με ένα μάτσο απελπισμένους ανέργους που ονειρεύονται το πακέτο των 200.000 ευρώ. Και αν η είσοδος των παικτών, η οποία χαρακτηρίστηκε από την παλαίμαχο παρουσιάστριά του Ρούλα Κορομηλά «χολιγουντιανή», σημείωσε ικανοποιητική τηλεθέαση, η πορεία του παιχνιδιού δείχνει πτώση των αριθμών, φανερώνει πως δύσκολα, πολύ δύσκολα πια, το τηλεοπτικό κοινό θα πεισθεί να παρακολουθήσει τις βαρετές περιπέτειες των έγκλειστων παικτών ενός ξεπερασμένου ριάλιτι.

Οι ρόλοι που έπαιζε καθένας από τους παίκτες, εμφανείς από το πρώτο επεισόδιο: η προκλητική, η σπαστικιά, ο ανόητος, ο χαζοχαρούμενος… Με την παραγωγή να μην περιορίζεται στην επιλογή προκλητικών παικτών. Προχώρησε ένα βήμα παρακάτω βάζοντας στο παιχνίδι ζευγάρια, στριπτιζέζ και επαγγελματίες παίκτες ριάλιτι. Στη συνέχεια οδήγησε τους παίκτες από νωρίς στην ομαδοποίηση- και αναπόφευκτα στη διαμάχη- σε άνισες δοκιμασίες (ζητήθηκε από τη δυσκίνητη 44χρονη συμμετέχουσα να πά ρει μέρος σε άσκηση αναρρίχησης), σε οικονομική πίεση, σε διορισμό αρχηγών και ένα νέο στοιχείο: τη διαρκή απειλή για μείωση του επάθλου των 200.000 ευρώ σε κάθε παράπτωμα. Γεγονός τραγικό καθώς, όπως αρκετοί από τους παίκτες δηλώνουν, «έχουμε έρθει για τα λεφτά» . Και όχι για την εμπειρία…

Οπως αναμενόταν, οι πλατινούχες παίκτριες κυκλοφορούν αλλάζοντας μαγιό ακόμη και μέσα στη βροχή σε μια προσπάθεια να προκαλέσουν τους άρρενες συμμετέχοντες, νιαουρίζοντας και διορθώνοντας τα εξτένσιον τους, την ώρα που οι υπόλοιποι ή κυλιούνται από καναπέ σε ξαπλώστρα ή ξιφουλκούν για την ποσότητα τριμμένου τυριού στα μακαρόνια. Φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα κάθε τέτοιου παιχνιδιού είναι τα μυξοκλάματα και τα πισώπλατα μαχαιρώματα-σχόλια από παίκτη σε παίκτη, τα οποία μοιάζουν τόσο τετριμμένα που όχι μόνο δεν οδηγούν σε καβγά, όπως συνηθιζόταν στο παρελθόν, αλλά προσπερνώνται με άνεση. Αλλωστε, συζητώντας δύο παίκτες στη ζωντανή μετάδοση του παιχνιδιού από συνδρομητικό κανάλι την περασμένη Τετάρτη το βράδυ, δεν δίστασαν να αποκαλύψουν αυτό που αναφέραμε παραπάνω: ο πραγματικός στόχος είναι τα λεφτά. Που θα αλλάξουν τη ζωή τους, που θα δείξουν έναν νέο δρόμο. Εξ ου και, όπως ομολόγησαν στην κάμερα, ανέχονται συμπεριφορές, πρόσωπα και συζητήσεις που εκτός σπιτιού θα τους οδηγούσαν σε εκρήξεις και αφορισμούς. Η απατηλή λάμψη του χρήματος και της ματαιοδοξίας σε ένα. Αυτό δεν είναι τα ριάλιτι;

ΕΙΔΑΝ ΤΟΝ «ΒΙG ΒROΤΗΕR» ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ
Θανάσης Χειμωνάς (συγγραφέας)
«Είναι ψυχαγωγία, όχι υποκουλτούρα»

«Οι άνθρωποι που βλέπουμε στα ριάλιτι είναι ο μέσος όρος του Ελληνα. Αυτό παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας, έτσι είναι οι άνθρωποι γύρω μας.Τώρα,αν κάποιοι προσπαθούν να δουν τα πράγματα διαφορετικά,κάνουν λάθος.Ετσι είναι ο κόσμος και έξω από τα ριάλιτι.Δεν ξέρω αν αυτοί που μπαίνουν στα παιχνίδια είναι έτοιμοι για όλα. Σίγουρα είναι έτοιμοι για τη δημοσιότητα. Απλά πλέον είναι πιο υποψιασμένοι. Κάτι τέτοιο όμως το συναντάς παντού, δεν είναι ανάγκη να δεις “Βig Βrother” γι΄ αυτό.Ακόμη και στον χώρο της συγγραφής υπάρχει αυτό.Ο “Μεγάλος Αδελφός” είναι παντού και εκτός τηλεόρασης,ακόμη και το Facebook είναι ένα είδος “Μεγάλου Αδελφού”. Ο αστυνομικός που θα σταματάει τα αυτοκίνητα,για να ελέγξει αν καπνίζουν μέσα,“Μεγάλος Αδελφός” είναι, αλλά πολλοί τον ανέχονται. Θέλω να πω ότι το “Βig Βrother” είναι πολύ αθώο σε σχέση με αυτά που γίνονται στον κόσμο.Εχω δει όλες τις εκδοχές και παρακολουθώ τα hardcore ριάλιτι. Στο συγκεκριμένο δεν υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει.Θεωρώ πολύ χειρότερα τα ελληνικά σίριαλ τα οποία δεν βλέπονται. Εκεί είναι ο ψεύτικος,φτιαγμένος και χυδαίος κόσμος.Με κακό χιούμορ, με πολύ απίθανες καταστάσεις, την ώρα που στο “Βig Βrother” βλέπεις αληθινούς ανθρώπους. Αυτό είναι χρήσιμο και για έναν συγγραφέα: το να μπορείς, δηλαδή, να βλέπεις κάποιους ανθρώπους όπως είναι στην πραγματικότητα.

Επίσης θεωρώ ότι το “Βig Βrother” είναι καθαρά ψυχαγωγία και όχι υποκουλτούρα.Υποκουλτού- ρα είναι μια κακή παράσταση,μια κακή ταινία,ένας κακός τραγουδιστής. Είναι καθαρά ψυχαγωγία. Με την ίδια λογική δεν μπορείς να κρίνεις και να χαρακτηρίσεις το ποδόσφαιρο υποκουλτούρα».

Μυρτώ Κοντοβά (σεναριογράφος,στιχουργός)
«Παλιομοδίτικο και “τοξικό”»

«Αυτό το “Βig Βrother” που είδα είναι παλιό,δεν έχει fun και είναι τρομερά βαρετό. Είναι κακή τηλεόραση.Το συγκεκριμένο πρόγραμμα μου φάνηκε κακοστημένο και με κακό κάστινγκ.Τώρα πια- έτσι όπως το είδα τουλάχιστον- δεν υπάρχει το αρχικό κόνσεπτ της έκπληξης.Ολα γίνονται με το στανιό.Το να βάζεις στο παιχνίδι τόσο προκλητικούς και ακραίους χαρακτήρες είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Αν μιλάμε για μια καινούργια γενιά ψυχαγωγικών εκπομπών- και αυτό δεν είναι μυθοπλασία- οι οποίες έχουν προχωρήσει στην εικόνα και έχουν εκμοντερνιστεί στο στήσιμο και στην ιδέα,τότε αυτό που είδα φαντάζει παλιομοδίτικο και σχεδόν “τοξικό”. Το να πατάς στην ιδιαιτερότητα κάποιου ανθρώπου,στην αδυναμία του,για να στήσεις εκπομπή τι είναι; Το να χαζολογάς στον καναπέ και να τρως πατατάκια βλέποντας ένα τέτοιο θέαμα και απολαμβάνοντας μια εκπομπή που χρησιμοποιεί και κάποιους ανθρώπους με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι βαθιά χυδαίο».