Πενήντα χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Μητρόπουλου συμπληρώνονται στις 2 Νοεμβρίου. Η σημασία της επετείου προβάλλει αυταπόδεικτη, αφού ακόμη και όσοι δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη λεγόμενη κλασική μουσική γνωρίζουν ότι ο αείμνηστος μαέστρος και συνθέτης δόξασε το όνομα της Ελλάδας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, διδάσκοντας, πέρα από αυτό καθαυτό το αντικείμενό του, και ήθος. Μεμονωμένοι πολιτιστικοί οργανισμοί της χώρας (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, Ορχήστρα των Χρωμάτων κ.ά.) τιμούν τη μνήμη του με διάφορες εκδηλώσεις.
Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια εντείνεται η προσπάθεια ανάδειξης της συνθετικής πλευράς του μέσα από διάφορες εκδόσεις έργων του: πρόσφατο παράδειγμα, η πρώτη έκδοση της «Ταφής» από το Κέντρο Ελληνικής Μουσικής, σε συνεργασία με τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη.
Οσο για την επίσημη πολιτεία; Μοιάζει να κωφεύει.
Το ΥΠΠΟΤ δεν κήρυξε καν το 2010 επισήμως έτος Δημήτρη Μητρόπουλου. Σε μια εποχή βαθιάς κρίσης για τη χώρα και ενώ η αρνητική δημοσιότητα στο εξωτερικό δεν έχει πάψει, ουδείς ασχολείται με το να εστιάσει στις αξίες που θα μπορούσαν να αναδείξουν μια εικόνα της Ελλάδας διαφορετική, να σφυρηλατήσουν πρότυπα και- γιατί όχι;- να δημιουργήσουν κάποιου τύπου αισιοδοξία. Καλές οι θεωρίες που θέλουν τον πολιτισμό ως το «βαρύ πυροβολικό της χώρας». Ο δρόμος προς την πράξη μοιάζει μακρύς και δύσβατος…
