Αν στο «Μaster chef» του Μega οι αρχιμάγειροι της κριτικής επιτροπής άρχισαν σιγά σιγά να μοιράζονται μαζί μας μερικά από τα μυστικά της κουζίνας τους, καλύπτοντας τη δυσωδία του όρου «ριάλιτι» κάτω από τις οσμές του τσιγαρισμένου κρεμμυδιού και της σοταρισμένης γαρίδας, στο «Βig brother» του Αlpha δεν υπήρχαν μυστικά, δεν υπήρχαν συνταγές, μας σερβιρίστηκε ωμό κρέας. Αυτό προτείνει το ριάλιτι που παρουσιάζει η Ρούλα Κορομηλά: την ωμοφαγία. Και προσφέρει στο κοινό 14 παίκτες-καραγκιόζηδες πρόθυμους να χορτάσουν τις ορέξεις μας: να μας ψυχαγωγήσουν αυτοεξευτελιζόμενοι- άλλοι έχοντας επίγνωση της κατάντιας τους, άλλοι (τα τραγικά θύματα) χωρίς να καταλαβαίνουν. Δεν εκπλαγήκαμε, έχουμε δει και άλλα ριάλιτι. Απλώς, επιβεβαιώσαμε ότι χρόνο με τον χρόνο τα πράγματα αγριεύουν. Γιατί γίνονται πιο απροκάλυπτα. Οταν όμως ένα μεγάλο κανάλι στηρίζει την ελπίδα του για θεαματικότητες στα υπερμεγέθη μαστάρια μιας παρακμιακής στριπτιτζούς, στον ναρκισσισμό ενός ναυαγοσώστη που βγάζει τα φρύδια του, στην ακατάσχετη πολυλογία μιας «Δεσποινίδος Μαργαρίτας» (για να θυμηθούμε το θεατρικό του Ατάιντε με ηρωίδα μια παραληρηματική μεγαλοκοπέλα), σε ένα κακέκτυπο της (θλιβερής) Πάρις Χίλτον που έχει πάρει σβάρνα όλα τα ριάλιτι, αλλά και στην ντοπιολαλιά ενός Κρητικού που αν δεν την κατέχεις δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθείς μαζί του, και αν η (φτηνή) διασκέδαση του φιλοθεάμονος κοινού είναι πιθανή, ο ευτελισμός της τηλεόρασης είναι δεδομένος.