O Πρωθυπουργός προσπάθησε προχθές, χωρίς άμεσο αποτέλεσμα, να ανακόψει τις συζητήσεις για ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Είπε ότι συνεχίζονται μόνο μελέτες για μια διαφορετική κυβερνητική δομή (χωρίς συνταγματική αλλαγή;) και ότι αν προκύψει θέμα με τις ενδεχόμενες υποψηφιότητες κυβερνητικών στελεχών στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα αποφασίσει για το ποιοι θα αντικαταστήσουν ποιους.
Ας το δεχτούμε. Υπάρχουν όμως και σημεία που πρέπει να προβληθούν.
Ετσι, οι συζητήσεις για τον ανασχηματισμό φούντωσαν γιατί κάτι δεν πάει καλά με τη σημερινή κυβέρνηση. Με τον συντονισμό της, με την παραγωγή έργου, με τη χαμηλή ποιότητα της δραστηριότητας σε ιδιαίτερα σημαντικούς τομείς (όπως το συμμάζεμα της Δημόσιας Υγείας) και- όπως πάντα- με την επικοινωνία. Και υπάρχουν και τα προσωπικά. Ενα παράδειγμα μόνο: το επίπεδο των «συντροφικών» σχέσεων του κ. Παπακωνσταντίνου και της κυρίας Κατσέλη.
Είναι γνωστό σε όλους ότι τις φήμες περί ανασχηματισμού τις προωθούν κυβερνητικά στελέχη και άνθρωποι του προσωπικού κύκλου του Πρωθυπουργού. Σε καφενεία, σε ταβέρνες ή στα πολύ ακριβά φαγάδικα. Φωναχτά. Με ονόματα και λεπτομέρειες. Πριν και πολύ περισσότερο μετά τα διαβούλια της Πάρου και άλλων παραλιών. Με επιστέγασμα δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου που είναι πάντα τόσο προσεγμένες και ξεκάθαρες ώστε ο κάθε ακροατής τους να καταλαβαίνει τελείως διαφορετικά πράγματα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει βέβαια και με τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών κ. Δρούτσα, μόνο που αυτός μας φωτίζει με τις αντιφάσεις του και τις τούμπες του μόνο για τα «εθνικά» θέματα και όχι για τα εσωτερικά. Εχουμε λοιπόν πρόβλημα κυβερνητικού συντονισμού. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι το έργο αυτό ανήκει στον Πρωθυπουργό και, με την επίβλεψή του, στους πιο άμεσους θεσμικούς συνεργάτες του. Ενα σημαντικό κομμάτι του έργου αυτού το έχει βέβαια αναθέσει στον Θόδωρο Πάγκαλο. Πραγματικά; Δεν είναι βέβαιο. Ή τουλάχιστον αυτό δεν είναι εμφανές, πέρα από την τήρηση κάποιου μαθητικού ελέγχου της παραγωγικότητας των υπουργών. Αυτό λοιπόν το κεντρικό θέμα του αποφασιστικού συντονισμού της κυβέρνησης- που δεν λύνεται με αιφνίδιες και συνεπώς συχνά απροετοίμαστες κυβερνητικές συσκέψεις ανάμεσα σε δύο ταξίδια- πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αν ο Πρωθυπουργός δεν αποφάσιζε ότι ο πιο απαραίτητος δομικός ανασχηματισμός αφορά τις μεθόδους εργασίας του; Ζούμε πολύ δύσκολα χρόνια και τα χρωστάμε, ας μην το ξεχνάμε, στη θρασύτατη, ως προς την έλλειψη τύψεων, Νέα Δημοκρατία. Αυτή η κυβέρνηση έδειξε θάρρος. Αλλά δεν είναι παραγωγικό να μετράμε πόσες ημέρες είναι ο Πρωθυπουργός στο Μαξίμου και πόσες αλλού. somerit@otenet.gr
