ΜΕΣΑ στον κοινωνικό και στον οικονομικό ορυμαγδό που καταδυναστεύει τη χώρα μας το χρήμα ρει καθώς το χρήμα είναι τα πάντα και το χρήμα είναι μέτρο πάντων των ανθρώπων… Ενα χτυπητό παράδειγμα είναι τα τεράστια ποσά που διακινούνται, λαμβανομένων φυσικά των δυνατοτήτων της χώρας για την απόκτηση παικτών από ένα ολιγοπώλιο ανωνύμων ποδοσφαιρικών και καλαθοσφαιρικών εταιρειών. Ας πούμε, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Σε ευθεία αντιπαράθεση με το ξεζούμισμα των μη εχόντων τα ποσά που διατίθενται για την απόκτηση «σταρ» προς ενδυνάμωση του «ρόστερ» – για να είμαστε μέσα στην αθλητική φρασεολογία και δη ξενόφερτη του συρμού- των ομάδων. Ας μη σχολιασθεί το κίνητρο και οι φιλοδοξίες για τη διάθεση τέτοιων αστρονομικών ποσών. Βέβαια και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που αντιμετωπίζουν προβλήματα ο χορός καλά κρατεί. Θα πρέπει να δοθεί μία απάντηση από επιστήμονες ως προς τα της κοινωνίας δρώμενα. Ας μη εντοπίζουμε το θέμα μόνο στην οικονομική πλευρά του.
***
ΣΤΗΝ άλλη ωστόσο πλευρά έχουμε το ενδιαφέρον, την ικανοποίηση και τη θριαμβολογία για την απόκτηση κάθε λαμπερού αστεριού των γηπέδων από τους οπαδούς. Εκτόνωση; αγαλλίαση για την επιτυχία της φανέλας; τράβηγμα της κουρτίνας από τη γηπεδική θριαμβολογία; Κάποιος έκανε αναφορά και σ΄ ένα μαγικό ψυχολογικό «ιατρείο» πόνου (κοινωνικού και οικονομικού ακόμη και στην απαρέσκεια- όχι αδικαιολόγητη- για τη γενική έννοια της πολιτικής και των θεραπόντων της). Μια άλλη παράμετρος καθαρά αγωνιστική αφορά το ότι όσο πληθαίνουν οι ξένοι αθλητές τόσο η εθνική ομάδα οδηγείται στην αποδυνάμωση. Χρησιμοποιείται ακόμη και ο βαρύς όρος του αφελληνισμού. Περιορίζεται συνεχώς ο ζωτικός χώρος για την εξέλιξη των ταλέντων. Κακό όχι μόνο για την εθνική αντιπροσώπευση αλλά και το προφίλ των ομάδων. Ας μην ξεχνάμε ότι πέρασε η εποχή που μιλούσαμε για ελληνικό ποδόσφαιρο και μπάσκετ στην υψηλή στάθμη. Εχει ριζώσει και διευρύνεται «το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ στην Ελλάδα».
***
ΑΠΟ το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής πήραμε ένα ενδιαφέρον μήνυμα, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Στην τετράδα της τελικής φάσης δύο ομάδες ξεχώρισαν, η πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία και η Γερμανία, που όλη σχεδόν η σύνθεσή τους αποτελείτο από αθλητές που παίζουν στα εθνικά πρωταθλήματα. Η Ολλανδία είχε μεγάλο σχετικά ποσοστό παικτών που αγωνίζονταν εκτός συνόρων ενώ η Ουρουγουάη παρουσίασε ελάχιστο ποσοστό παικτών από το πρωτάθλημά της. Η Ελλάδα δεν διαθέτει τέτοια δεξαμενή ώστε οι μετακαλούμενοι για τις ανάγκες της εθνικής ομάδας «μετανάστες» να συνθέσουν μια ομάδα του τύπου π.χ. της Ουρουγουάης.
***
ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι η νέα γενιά της ελληνικής καλαθοσφαίρισης ως Εθνική Εφήβων και Εθνική Νέων μας κακόμαθε στα χρυσά. Ετσι κάποιοι μεμψίμοιροι ή και με άλλα τα κίνητρά τους χαρακτήρισαν τη δεύτερη θέση στο πρόσφατο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ως αποτυχία. Κάποιοι μίλησαν για μη επιτυχία, επί το κομψότερον. Η ποιότητα της νέας γενιάς του αθλήματος δεδομένη και προχωρεί πέραν των δύο ή τριών ονομάτων. Το πέρασμα από τη μια ηλικιακή όχθη στην άλλη, την ανδρική, έχει ευνόητες δυσκολίες που θα εξουδετερωθούν μόνο από περισσότερο αγωνιστικό χρόνο συμμετοχής, κατάλληλη προπονητική μεταχείριση και στοργή. Γάλλος συνάδελφος που γνωρίζει καλά το θέμα μάς πληροφόρησε ότι περί τους 10 παίκτες της Εθνικής Νέων της χώρας του συμμετέχουν σε ενεργό μορφή σε ομάδες της μεγάλης κατηγορίας. Στη δική μας περίπτωση και αριθμητικά και ποιοτικά (εμπειρία κ.λπ.) η απόσταση είναι αρκετά μεγάλη. Εδώ και τρία χρόνια από πλείστα όσα χείλη- αρμόδιων, συναρμόδιων και αναρμόδιων- διαλαλείται η ζωτική εθνική ανάγκη στήριξης των νέων. Υπάρχει άραγε το αναμενόμενο; Οσον αφορά την τωρινή εθνική ομάδα Εφήβων- η προηγούμενη είχε κερδίσει παγκόσμια αναγνώριση- έκανε χαμηλή πτήση, αν και ο προπονητής (Γ. Βλασσόπουλος) ήταν ο ίδιος.
