Λίγοι ασφαλώς, ας το ελπίσουμε τουλάχιστον, θα κλάψουν τον Δ. Ιωαννίδη. Πέθανε φυλακισμένος. Γι΄ αυτόν τα δίκαια ισόβια αποδείχτηκαν ισόβια. Δυστυχώς, όμως, πέθανε χωρίς να μιλήσει. Ηταν ο άνθρωπος-κλειδί για πολλά: για τις υπόγειες σχέσεις με τους πιο στιγματισμένους αμερικανούς πράκτορες· για την τρομοκρατική εμπέδωση της δικτατορίας και τη μηχανή των συστηματικών βασανιστηρίων· για τη σφαγή στο Πολυτεχνείο· για τις συνωμοσίες σε βάρος της Κύπρου· και τελικά, αλλά με πολλούς κύπριους συνεργάτες του, εδώ και εκεί, για την απόπειρα ανατροπής του Μακάριου (15.7.1974) και τον απίστευτο προδοτικό χειρισμό της «άμυνας» στην τουρκική απόβαση.
Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων αποδεχόταν τις αποφάσεις και διαταγές του ως την τελευταία στιγμή. Μόνο ο τελικός φόβος τους ότι θα μπορούσαν να οδηγηθούν και σε κάποιο νέο Γουδί «φώτισε» τους τότε γαλονάτους να παραδώσουν την ύστατη στιγμή, αλλά πάντως αργά για την Κύπρο, τα εθνικά ερείπια στους πολιτικούς. Η ζωή και το τέλος του επίορκου και προδότη Ιωαννίδηόπως και των άλλων «πρωτεργατών» της 21ης του Απρίληέχουν αξία απόδειξης για το πού οδηγούν μια χώρα διάφοροι ένστολοι και μη αυτοπροσδιοριζόμενοι «εθνοσωτήρες». Η γνώση αυτή είναι πάντα επίκαιρη. Οσο και τα τεράστια προβλήματα που δημιούργησαν.
