«Ο,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Ετσι διατυπώνεται ο περιβόητος νόμος του Μέρφι, ο οποίος- αν και δεν αποτελεί κανόνα της φύσης ή της επιστήμης- κατά διαβολική σύμπτωση τυχαίνει να επιβεβαιώνεται στις πιο ακατάλληλες περιστάσεις. Και οι διακοπές κατέχουν προνομιακή θέση ανάμεσά τους. Διόλου τυχαίο, βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς το πόσο ευάλωτοι στις κακοτυχίες είναι οι ταξιδιώτες σε μέρη μακρινά και «ονειρεμένα». Μόνοι σε μια άγνωστη χώρα, καταπονημένοι σωματικά από τις πολύωρες μετακινήσεις, μακριά από το υγιεινό σπιτικό φαγητό και την ασφάλεια του σπιτιού τους, χωρίς να γνωρίζουν τα κατατόπια, τη γλώσσα, τους πιθανούς κινδύνους ή εν πάση περιπτώσει το πού να απευθυνθούν σε περίπτωση ανάγκης, οι τουρίστες αποτελούν «πόλο έλξης» για κάθε είδους κακοτοπιά. Και κάπως έτσι οι ελάχιστες ημέρες που με ανυπομονησία περιμένουν για να απελευθερωθούν από τα δεινά της καθημερινότητας μετατρέπονται… στον χειρότερο εφιάλτη.
Στις φυλακές της Τανζανίας
Χρήστος Σπύρου,Τανζανία
Λίγο έξω από το αεροδρόμιο του Νταρ ες Σαλαάμ στην Τανζανία ένας αστυνομικός με σταμάτησε και ζήτησε να δει τα χαρτιά μου. Δεν πίστευα στα αφτιά μου όταν μου δήλωσε σε σπαστά αγγλικά ότι τα χαρτιά μου «δεν ήταν ΟΚ» διότι… δεν είχα κάνει τα εμβόλια που συνιστώνται για ταξίδι στην Τανζανία στο «σωστό χρονικό σημείο»! Οταν προσπάθησα να του εξηγήσω το παράλογο της υπόθεσης, ο αστυνομικός με συνέλαβε και σύντομα βρισκόμουν υπό κράτηση και με χειροπέδες σε ένα ετοιμόρροπο κελί. Το «μυστήριο» της σύλληψής μου λύθηκε λίγες ώρες αργότερα, όταν ο ίδιος αστυνομικός επέστρεψε και μου ζήτησε 200 δολάρια για να με αφήσει να φύγω. Με έλουσε κρύος ιδρώτας διότι για κακή μου τύχη δεν είχα τόσα χρήματα πάνω μου ούτε μπορούσα να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου ή τους φίλους μου. Εμεινα υπό κράτηση για τρεις ολόκληρες ημέρες, τις πιο βασανιστικές της ζωής μου, χωρίς να ξέρω αν θα ήταν οι τελευταίες της ζωής μου. Ισως επειδή απηύδησαν (ή επειδή βρήκαν άλλο πλουσιότερο θύμα), στο τέλος της τρίτης ημέρας οι αστυνομικοί με άφησαν να φύγω με αντάλλαγμα ένα «φιλοδώρημα» μόλις… τεσσάρων δολαρίων.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!
Ιάσωνας Πανταζής,Βραζιλία
Τι πιθανότητες υπήρχαν την ημέρα που φεύγαμε για έναν μήνα στη Βραζιλία να κηρύξει… πτώχευση η αεροπορική μας εταιρεία; Και όμως, συνέβη! Μας ανακοινώθηκε, μάλιστα, λίγο μετά την άφιξη στη Φραγκφούρτη ότι η πτήση μας αναβάλλεται επ΄ αόριστον λόγω πτώχευσης της Varig (γνωστής και ως «Ολυμπιακή της Βραζιλίας») και εμείς απομείναμε άναυδοι, χωρίς να ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι. Εν τέλει, έπειτα από έξι ημέρες αναμονής στη Φραγκφούρτη μας επιβίβασαν σε πτήση άλλης εταιρείας για Ρίο ντε Τζανέιρο, ωστόσο η ταλαιπωρία μας δεν σταμάτησε εκεί. Καθώς είχαμε αγοράσει ένα ειδικό «πακέτο» (πέντε εσωτερικές πτήσεις με ενιαίο εισιτήριο), σε κάθε αεροδρόμιο της Βραζιλίας ήμασταν αναγκασμένοι να ακούμε το… «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και να περιμένουμε την επόμενη πτήση της εταιρείας που θα τύχαινε να μας εξυπηρετήσει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η επόμενη πτήση αναχωρούσε το άλλο πρωί και καθώς ήταν αργά πλέον για να επιστρέψουμε σε ξενοδοχείο αναγκαζόμασταν να περάσουμε τη νύχτα στο αεροδρόμιο.
Η γαστρεντερίτιδα και το… «ροζ χάπι»
Γιάννης Κατσαρός,Σκόπια- Σερβία
Αποφασίσαμε να φθάσουμε οδικώς στο διάσημο Φεστιβάλ Χάλκινων στην Γκούτσα της Σερβίας και ξεκινήσαμε με πολύ ενθουσιασμό για ένα ταξίδι 13 ωρών με αυτοκίνητο. Ηδη από την πρώτη στιγμή αισθανόμουν καταβεβλημένος και καθώς περνούσε η ώρα ένιωθα όλο και χειρότερα. Μέχρι να φθάσουμε στην πΓΔΜ η γαστρεντερίτιδα με είχε χτυπήσει τόσο άσχημα που οι αντοχές μου εξαντλούνταν. Σταματήσαμε σε ένα χωριό και με ένα μείγμα σπαστών σερβικών και αγγλικών προσπάθησα να εξηγήσω στις υπαλλήλους τι μου συνέβαινε. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε η προϊσταμένη με ένα… μεγάλο ροζ χάπι ανά χείρας. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα έπαιρνα ποτέ φάρμακο αγνώστου προελεύσεως, χωρίς συσκευασία και οδηγίες κατανάλωσης. Ωστόσο εκείνη τη στιγμή η απελπισία μου ήταν τόσο μεγάλη που αποφάσισα να το ρισκάρω. Δυστυχώς το πείραμα απέτυχε. Πέρασα την υπόλοιπη ημέρα σε κατάσταση… ημιλιπόθυμη, σε ένα κάμπινγκ όπου κατασκήνωναν χιλιάδες άτομα που είχαν φθάσει από όλη την Ευρώπη για το Φεστιβάλ. Την επόμενη ημέρα τα συμπτώματα χειροτέρευσαν και όταν έλαβα την (παράτολμη) απόφαση να παρακολουθήσω μια συναυλία λιποθύμησα και παρέμεινα αναίσθητος για αρκετή ώρα. Αποτέλεσμα; Απόλαυσα μαγευτικές διακοπές στο… νοσοκομείο της Γκούτσα!
