Λίνα Φανουράκη
χρυσοχόος- επιχειρηματίας
«Η γυναίκα επιχειρηματίας κάνει τα πάντα»
Μετά τον θάνατο του συζύγου μου,πριν από τέσσερα χρόνια,αναγκάστηκα να αναλάβω την επιχείρηση εμπορίας κοσμημάτων την οποία διηύθυνε,χωρίς να έχω καμία προηγούμενη επαφή με τον επιχειρηματικό κόσμο.Ως τότε εργαζόμουν ως χρυσοχόος και σχεδιάστρια κοσμημάτων,ασχολούμενη μόνο με το καλλιτεχνικό σκέλος της δουλειάς.Μπροστά στην ανάγκη,όμως,δεν είχα άλλη επιλογή από το να μυηθώ στον επιχειρηματικό κόσμο- εγχείρημα διόλου απλό,ιδίως καθώς πλησίαζε η κρίση και πρωταρχικός μου στόχος ήταν να επιβιώσει αξιοπρεπώς η επιχείρηση χωρίς να χαθεί καμία θέση εργασίας.Για να το κατορθώσω αυτό ο αγώνας είναι καθημερινός,με ατελείωτες ώρες προσωπικής δουλειάς σε όλους τους τομείς της επιχείρησης: από τον σχεδιασμό και την καλλιτεχνική διεύθυνση ως το μάρκετινγκ και τα λογιστικά προσπαθώ να καλύπτω τις «τρύπες» με την προσωπική μου εργασία,όπου και αν με χρειαστούν,χωρίς ποτέ να φερθώ ως «αφεντικό».Αν υποθέσουμε ότι υφίστανται τα λεγόμενα «γυναικεία χαρακτηριστικά» που βοηθούν στην επιχειρηματική επιτυχία,εξέχουσα θέση ανάμεσά τους θα κατείχε η ικανότητα των γυναικών να δίνουμε τον χρόνο,το μεράκι,τον…ίδιο μας τον εαυτό για να σώσουμε την επιχείρησή μας! Αυτό σε συνδυασμό με την υπομονή και την περιβόητη συναισθηματική νοημοσύνη μας μπορεί να μας οδηγήσει στην επιτυχία,ακόμη και όταν όλα γύρω μας καταρρέουν.
Κατερίνα Κάντα
απολυθείσα ιδιωτική υπάλληλος
«Στα αζήτητα η γυναίκα άνω των 45 ετών»
Εχουν περάσει τρεις ολόκληροι μήνες από τη στιγμή που απολύθηκα από την ιδιωτική εταιρεία στην οποία δούλευα,και από τότε αναζητώ συστηματικά εργασία χωρίς κανένα αποτέλεσμα.Η αρχική απογοήτευση έχει εξελιχθεί σε αδιέξοδο,ιδίως επειδή στην πληθυσμιακή κατηγορία στην οποίαν ανήκω (γυναίκα άνω των 45 ετών) η ζήτηση είναι… ανύπαρκτη.Σχεδόν όλες οι αγγελίες που αναφέρονται σε γυναίκες περιορίζονται στις ηλικίες 20-30 ετών,διότι κανένας εργοδότης δεν θέλει να προσλάβει γυναίκα με «ευθύνες».Η λέξη έχει καταλήξει να είναι τόσο αρνητικά φορτισμένη που ξεχνάμε ότι αναφέρεται στη μητρότητα και στην οικογένεια,θεσμούς ιερούς που αξίζουν προστασία! Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι αγγελίες αφορούν είτε τηλεφωνικά κέντρα,όπου η αμοιβή διαμορφώνεται ως ποσοστό των πωλήσεων και δεν υπάρχει καν σταθερός μισθός,είτε ημιαπασχόληση,η οποία φυσικά δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες τις δικές μου και της 19χρονης κόρης μου,η οποία σπουδάζει και δεν εργάζεται.Εμείς οι γυναίκες έχουμε υποστεί διακρίσεις και αδικίες στον εργασιακό χώρο εδώ και δεκαετίες,ωστόσο η τωρινή συγκυρία έχει ενεργοποιήσει ένα φαινόμενο χιονοστιβάδας χωρίς προηγούμενο.Προς στιγμήν λαμβάνω το επίδομα ανεργίας,προσαυξημένο μόλις κατά…50 ευρώ λόγω της ύπαρξης της κόρης μου,ωστόσο ακόμη και το επίδομα φημολογείται ότι θα μειωθεί,ενώ φως στο τούνελ της ανεργίας δεν φαίνεται.Υπό αυτές τις συνθήκες φοβάμαι ακόμη και για την επιβίωσή μας.
Χρυσούλα Κανάκη
πρώην νοσηλεύτρια,υπεύθυνη γραφείου γενικού τουρισμού
«Το ευτυχές γεγονός ήταν… καταστροφή»
Πριν από δεκαεπτά χρόνια,όταν συνταξιοδοτήθηκα πρόωρα ως μητέρα ανήλικων παιδιών,μου δόθηκε η ευκαιρία να αναλάβω το παράρτημα γενικού τουρισμού της μικρής τουριστικής επιχείρησης του αδερφού μου και με πολύ κόπο και θυσίες εις βάρος του οικογενειακού και του προσωπικού μου χρόνου κατάφερα να αντεπεξέλθω με επιτυχία.Ομως η οικονομική κρίση πλήττει κατά κόρον τις μικρές επιχειρήσεις και ο τζίρος μειώθηκε περισσότερο από 50%! Οταν,λοιπόν,η μοναδική υπάλληλος μου ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη της βρέθηκα σε αδιέξοδο: ως γυναίκα και μητέρα τη στήριζα ολόψυχα,όμως ως επιχειρηματίας ήξερα ότι το ευτυχές γεγονός ήταν…καταστροφή.Η έλλειψη κρατικής πρόνοιας για την έγκυο ρίχνει όλο το βάρος στον εργοδότη,βάρος το οποίο δεν μπορεί να αντέξει η μικρή επιχείρηση.Αυτή η κατάσταση δυστυχώς ενισχύει την επιφυλακτικότητα των εργοδοτών απέναντι στις νέες γυναίκες και διαιωνίζει τις διακρίσεις,όχι για λόγους σεξιστικής ιδεολογίας αλλά ως λύση ανάγκης απέναντι σε ένα ανεπαρκές σύστημα πρόνοιας!
Λίνα Μουστάκα
δημόσιος υπάλληλος
«Πρόωρη σύνταξη όχι λόγω τεμπελιάς!»
Οι «μεγάλες χαμένες» της οικονομικής κρίσης είναι αναμφισβήτητα οι εργαζόμενες μητέρες στο Δημόσιο,λόγω της μεγάλης αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης.Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των «τυχερών» που εμπίπτουν στις εξαιρέσεις και διατηρούν το δικαίωμα πρόωρης συνταξιοδότησης, ωστόσο θεωρώ θλιβερό το γεγονός ότι η συνταξιοδότηση καταλήγει να αποτελεί συγκρίσιμη επιλογή με τη συνέχιση της καριέρας μου.Το να βρίσκεται μια γυναίκα σε αυτό το δίλημμα φανερώνει ξεκάθαρα ότι το κράτος έχει αποτύχει στην προστασία της εργαζόμενης μητέρας και της έχει στερήσει το δικαίωμα να εργάζεται χωρίς να παραμελεί την οικογένειά της.Γι΄ αυτό και ο αφορισμός ότι οι ελληνίδες μητέρες επιλέγουν την πρόωρη συνταξιοδότηση λόγω… τεμπελιάς είναι τουλάχιστον άδικος.Εμείς οι γυναίκες προτιμάμε να είμαστε κοινωνικά δραστήριες και οικονομικά παραγωγικές, ωστόσο,όσο σκληρά κι αν εργαζόμαστε εκτός σπιτιού, εξακολουθούμε να επωμιζόμαστε την αποκλειστική φροντίδα της οικογένειας,με αποτέλεσμα να εξουθενωνόμαστε σωματικά και ψυχικά,χωρίς καμία ενίσχυση από το κράτος.Αν υπήρχαν οι κρατικές δομές για την ενίσχυση της οικογένειας,η πρόωρη συνταξιοδότηση θα είχε εκλείψει…από μόνη της!
