Εικαστικά έργα σε μορφή βίντεο προβάλλονται όλον τον Αύγουστο κάθε βράδυ στις 21.00 στην πρόσοψη του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Ωδείο Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β΄ και Ρηγίλλης). Συγκεκριμένα, πρόκειται για επτά βίντεο από τη συλλογή του μουσείου, η προβολή των οποίων εναλλάσσεται, προκαλώντας ήδη το ενδιαφέρον των περαστικών, των περιοίκων και φυσικά των φιλοτέχνων.

«Sonic Faηade» τιτλοφορείται το πρόγραμμα των προβολών, όλες τους με θέμα το διεθνές καλλιτεχνικό ρεύμα Fluxus που αναπτύχθηκε στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Κύριο χαρακτηριστικό του η ανάμειξη πολλών διαφορετικών μορφών τέχνης, από τα εικαστικά ως τη μουσική και τη λογοτεχνία. Το Fluxus, παρ΄ ότι για την Ελλάδα ήταν σαν να μη συνέβη ποτέ, στον διεθνή χώρο έκανε εντυπωσιακή πορεία λόγω της αντισυμβατικότητάς του, καθώς τα έργα του στόχευαν κατά βάση στην πρόκληση του θεατή και στην κατάργηση της απόστασης μεταξύ κοινού και καλλιτεχνών. Διάσημα μέλη του ήταν ο Τζορτζ Μακιούνας, ο Γιόζεφ Μπόις, αλλά και η Γιόκο Ονο.

Το πρόγραμμα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης εστιάζεται ωστόσο στην πολύ σημαντική επίδραση του Τζον Κέιτζ, ενός από τους σημαντικότερους πειραματιστές της σύγχρονης μουσικής ιστορίας. Εισάγοντας το τυχαίο στη διαδικασία της μουσικής σύνθεσης, αλλά και την αποδέσμευση της μουσικής εκτέλεσης από κάθε μορφής σύμβαση, ο Κέιτζ στόχευε στην αποκαθήλωση του καλλιτεχνικού «εγώ» από τη δημιουργική πράξη. Με άλλα λόγια, o συνθέτης να μη γράφει πλέον νότες σε πεντάγραμμο, αλλά να περιγράφει πράξεις που ο μουσικός να μπορεί να ερμηνεύσει ποικιλοτρόπως. Και η μουσική να μη συντίθεται από νότες αλλά από ήχους, ενώ ο μουσικός να μην παίζει κάποιο όργανο αλλά να εκτελεί μια σειρά από πράξεις στη σκηνή. Το κίνημα του Τζον Κέιτζ εξαπλώθηκε ταχύτατα στη χορογραφία αλλά και στα εικαστικά, οδηγώντας τελικά στο διακαλλιτεχνικό κίνημα Fluxus.

Το πώς συνέβησαν όλα αυτά μπορεί να το γνωρίσει κανείς βλέποντας βίντεο του ίδιου του Κέιτζ στις προβολές του μουσείου, όπου παρουσιάζονται επίσης έργα των διάσημων καλλιτεχνών Πίτερ Μουρ, Ναμ Τζουν Πάικ και Λαρς Μόβιν. Ο ήχος του… βιντεοφώνου
Οι καλλιτέχνες του κινήματος Fluxus σε εκδηλώσεις υπό μορφήν συναυλίας χρησιμοποιούσαν μουσικά όργανα και καθημερινά αντικείμενα με ριζοσπαστικό και συχνά προκλητικό τρόπο. Ο Ναμ Τζουν Πάικ, για παράδειγμα, συχνά μετέτρεπε το βίντεο και την τηλεόραση σε μουσικά όργανα στο πλαίσιο καλλιτεχνικών πειραματισμών που εν τέλει οδήγησαν στη γέννηση της video art.