Mια περίεργη ηρεμία υπάρχει τα τελευταία εικοσιτετράωρα, πριν από τη φθινοπωρινή καταιγίδα που προβλέπουν πολλοί. Οι φορτηγατζήδες ησύχασαν. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ άφησαν στην άκρη τις κορόνες και τα απειλητικά μηνύματα. Οι συνδικαλιστές του ΟΣΕ έριξαν τις μπαλοθιές τους και ηρέμησαν. Με τις κινήσεις τους θύμισαν στο Μέγαρο Μαξίμου ότι υπάρχουν και πως αυτοί θέτουν την πολιτική ατζέντα και όχι η εκλεγμένη κυβέρνηση. Οι διαμαρτυρίες ήταν πολλές, όπως και οι επιθετικές κινήσεις σε μια ελληνική οικονομία που αιμορραγεί καθημερινά.
«Ο συντεχνιασμός αποτελεί τη χειρότερη μορφή καπιταλισμού» είχε πει εύστοχα ο Μπέρτρα Ράσελ, βρετανός φιλόσοφος του περασμένου αιώνα. Σε μια χώρα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σταθεί στα πόδια της και με πολίτες που σηκώνουν στις πλάτες τους δυσβάσταχτο βάρος από το μνημόνιο του ΔΝΤ, υπάρχουν συνδικαλιστές που αψηφούν την πραγματικότητα. Παλεύουν τάχα για τη δημόσια περιουσία και νοιάζονται για τους πολλούς. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα «καλά και συμφέροντα» των διαφόρων συντεχνιών που τορπιλίζουν την εθνική προσπάθεια;
Τα κόμματα εξουσίας σήμερα πληρώνουν τα προγενέστερα αμαρτήματα της αλόγιστης υποστήριξης όλων των αιτημάτων των διαφόρων συντεχνιών που βλέπουμε κατά καιρούς να ξιφουλκούν. Σε ένα γενικό πλαίσιο ανευθυνότητας που έγινε καθεστώς, όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου, επέδειξαν ανευθυνότητα. Οι πολίτες όμως ζητούν υπευθυνότητα. Αδιαφορούν για τις αντιπολιτευτικές κορόνες για τις ανάγκες των δελτίων των οκτώ.
Στη μετά ΔΝΤ εποχή θέλουν λύσεις, στρατηγική με συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης. Δεν επιθυμούν απλά την άρνηση και ένα δριμύ κατηγορώ και ένα ξερό «όχι». Αλλες εποχές αυτές οι πρακτικές ήταν εύκολα αποδεκτές. Εξάλλου, βόλευε τους πάντες η ανευθυνότητα, το status quo της διαφθοράς, του κρατισμού, του κομματισμού και του λαϊκισμού, υπό τη σκέπη του προστατευόμενου συνδικαλισμού.
Τώρα όμως οι πολίτες αποκηρύσσουν τον λαϊκισμό που παραμένει ο κύριος και πιο επικίνδυνος αντίπαλος της εθνικής προσπάθειας και ζητούν υπεύθυνη στάση. Από τη συνολική τους στάση θα κριθούν όλοι: κυβέρνηση, αντιπολίτευση, συνδικάτα και πολίτες. Όλοι θα μπουν στη ζυγαριά της Ιστορίας, μόλις καθήσει ο κουρνιαχτός.
Εκεί θα μετρηθούν. Η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και δεν αντέχει εφιάλτες.
