ΧΩΡΙΣ αμφιβολία- παρά τους πιθανούς περί του αντιθέτου ισχυρισμούς του ΣΕΓΑΣ και του αρχιπροπονητή του- ο πήχης του Στίβου μας ως διεθνούς παρουσίας έχει τόσο χαμηλώσει ώστε να θεωρείται επιτυχία η δεκάδα των συμμετοχών στους τελικούς κατά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης. Αν και ο πραγματικός τελικός είναι η οκτάδα. Η αποκλειόμενη τετράδα είναι κατ΄ ουσίαν εισαγωγική δοκιμασία. Οπως και να είναι, ένα ποσοστό αυτής της μορφής (συγκατάβαση με τα δεδομένα του Στίβου μας) της τάξεως του 30%-32% του αριθμού της αποστολής είναι ποσοστό συζητήσιμο. Ωστόσο το ουσιαστικό πρόβλημα είναι άλλο. Απ΄ τη μια πλευρά η «ηρωική» προσπάθεια μερικών αθλητών και αθλητριών- προεξάρχοντος, φυσικά, του Περικλή Ιακωβάκη- καθώς και η ηχηρή αποτυχία άλλων, και απέναντι τα πεπραγμένα της νέας γενιάς.
ΑΥΤΟ το δεύτερο πρέπει να μας πονάει. Με κάποιες εξαιρέσεις (π.χ. του σπρίντερ Τσάκωνα), η πλειοψηφία δεν άντεξε στην πίεση των αγώνων. Δεν έχουμε αρμοδιότητα τεχνικοπροπονητικού σχολιασμού, αλλά είναι γνωστό ότι το πρώτο μέρος επιτυχίας ή αποτυχίας ενός νέου σε τέτοιους αγώνες είναι η ψυχολογική θωράκισή του. Αυτό το στοιχείο έλειπε. Αντίθετα είδαμε αθλητές και αθλήτριες (χαμηλότερου τύπου ενός Λεμέτρ) 20 ετών να αγγίζουν και να κατακτούν την κορυφή. Πρόκειται για πρώτης επιλογής ζητούμενο, πολύ πιο σημαντικό από το μέτρημα των κουκιών της συμμετοχής στη δωδεκάδα.
Η ΠΛΑΙΣΙΩΣΗ της εθνικής ομάδας από μεγάλο, αναλογικά, αριθμό τεχνικών- περί τους 20, κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες- ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικός για 30 μέλη (αθλητές και αθλήτριες). Οπως δείχνουν τα πράγματα, οι απαιτήσεις από την εθνική ομάδα έχουν ελαχιστοποιηθεί. Ισως το τέλος καταγράφεται στην Αθήνα του 2004. Πρωταρχικό και μη συζητήσιμο είναι το πώς το ταλέντο θα καρποφορήσει μετά το άνθισμα. Ασφαλώς δύσκολο θέμα. Εχουμε ωστόσο ένα δείγμα πειστικό και χρήσιμο. Ανεφάρμοστο; Μάλλον όχι. Είναι αυτό του Περικλή Ιακωβάκη. Η πορεία του στεφανώνεται από μια στάση ζωής, ως αθλητή και σκεπτόμενου ανθρώπου, άξιας θαυμασμού. Εχει ήδη γράψει τη δική του ιστορία με κάτι παραπάνω από μετάλλια και επιδόσεις. Ισως κάποια μέρα θα πρέπει να ακούσουμε μεστό και ευθύ λόγο για την ανανέωση του Στίβου μας. Θα είναι μία ακόμη προσφορά του.
ΣΥΧΝΑ ως δικαιολογία προβάλλεται ότι είμαστε μικρή χώρα, με ανθρωποδεξαμενή περιορισμένη. Ασφαλώς. Για τον λόγο αυτόν πρέπει να κατοχυρώνονται τα ταλέντα. Μικρά τα περιθώρια απωλειών. Σε απάντηση- μαζί με την ανάδειξη του ρόλου στοργής της ίδιας της πολιτείας- έχουμε 17 χώρες στο ίδιο πληθυσμιακό επίπεδο με το δικό μας ή και μικρότερο, να έχουν αισθητή διεθνή παρουσία και να είναι στον πίνακα των μεταλλίων! Και δίχως τον κυνικό ετοιματζίδικο γυναικείο στίβο της γειτόνισσας και βέβαια την εξίσου ανεμπόδιστη μετάγγιση στις μεγάλες δυνάμεις ως δώρα του πάλαι ποτέ ιμπεριαλισμού που ανενδοίαστα- κατά το κομψότερο- αξιοποιείται με την ανοχή και συγκατάνευση της Διεθνούς Ομοσπονδίας Στίβου και της ΔΟΕ.
ΜΙΚΡΕΣ χώρες- πέραν των παραδοσιακών δυνάμεων της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν πλήρη τον γνήσιο δεσμό των αθλητών με την πατρίδα, από την Κροατία και τη Σλοβακία και από τις βαλτικές χώρες ως τη… Μολδαβία- έχουν ενεργητικό, όχι μόνο σε μετάλλια, υψηλότερο από το ελληνικό. Ως διεθνές επίμετρο, να σταθούμε σημειολογικά ότι εν όψει των μεγάλων διοργανώσεων (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Ολυμπιακοί) οι ισχυροί του Ευρωπαϊκού Στίβου ενισχύονται για αθλητική μεν αλλά και γεωπολιτική αναμέτρηση δε με την Αμερική (ΗΠΑ- Καραϊβική κ.λπ.) και την Αφρική. Οψόμεθα, π.χ., αν θα πέσει λίγο γάλα (Λεμέτρ) στη μαύρη σοκολάτα του ευρύτερου αμερικανικού σπριντ.
