Αυξάνονται και πληθύνονται τα βιβλία που γράφονται από γυναίκες και που δεν είναι τίποτε άλλο παρά (έξυπνη) παράθεση εμπειριών και φαντασιώσεων όπου το φύλο παίζει καθοριστικό ρόλο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το είδος αυτό κυριολεκτικά «σαρώνει», έχει βρεθεί κιόλας ο όρος: confessional memoirs, δηλαδή εξομολογητικές μαρτυρίες ή εξομολογητικά απομνημονεύματα, τουτέστιν καμία σχέση με «λογοτεχνία», «μυθιστόρημα», «νουβέλα» κ.λπ., όπως θα σπεύδαμε να κάνουμε στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα από αυτά τα βιβλία ξεκινούν από άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, από προσωπικές στήλες (columns) σε διάφορα έντυπα ή από μπλογκ. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους αποδίδεται στη θεαματική αύξηση του μπλόγκινγκ αλλά και στη μεγάλη αποδοχή που γνωρίζουν τα ριάλιτι προγράμματα της τηλεόρασης. Αφού ο καθένας μπορεί να πει μια ιστορία, ο καθένας μπορεί να γίνει σταρ, ακόμη και media brand, γιατί να μην υπογράψει και ένα βιβλίο με προσδοκίες παγκόσμιας επιτυχίας;

Για να μιλήσουμε με παραδείγματα, το βιβλίο Εat,Ρray,Love της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ ανήκει σ΄ αυτή την κατηγορία. Κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2006, έγινε μεγάλη επιτυχία, μεταφράστηκε σε δεκάδες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά (η ελληνική έκδοση έχει ξεπεράσει τις 10.000 αντίτυπα), και είναι σίγουρο ότι η εκδοτική ζωή του θα πάρει παράταση μόλις αρχίσει να προβάλλεται η ταινία που είναι στηριγμένη σ΄ αυτό, με πρωταγωνιστές την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Χαβιέρ Μπαρδέμ. Η συγγραφέας, που είναι δημοσιογράφος, ταξίδευε επί έναν χρόνο στην Ιταλία, στην Ινδία και στην Ινδονησία για να συνέλθει από ένα καταστροφικό διαζύγιο. Το βιβλίο της περιγράφει αυτή τη διαδικασία της «ανάνηψης».

Αλλα παραδείγματα: Το Julie & Julia:365 Days,524 Recipes,1 Τiny Αpartment Κitchen, που κυκλοφόρησε το 2005, βασισμένο στο μπλογκ της Τζούλι Πάουελ, παθιασμένης με τις συνταγές γαλλικής κουζίνας της Τζούλια Τσάιλντ. Το Ι Feel Βad Αbout Μy Νeck (2005) της σεναριογράφου και σκηνοθέτριας Νόρα Εφρον, που η πρώτη του μορφή ήταν ένα άρθρο στο «Vogue» και θέμα του είναι τι σημαίνει να μεγαλώνει μια γυναίκα σε μια κοινωνία που αποθεώνει τη νεότητα. Το Life Would be Ρerfect if Ι Lived in that Ηouse (Η ζωή θα ήταν τέλεια αν ζούσα σ΄ αυτό το σπίτι) της Μέγκαν Ντομ, με θέμα το πάθος για τα ακίνητα, το real estate, βασισμένο στην αρθρογραφία της δημοσιογράφου-συγγραφέως. Γεννήτορας όλων το Sex and the City (1996) της Κάντας Μπουσνέλ, που όπως ξέρουμε στηρίζεται σε σειρά άρθρων που η δημοσιογράφος άρχισε να γράφει το 1993 για την εφημερίδα «Νew Υork Οbserver».

Υπάρχει μεγάλη πολεμική γι΄ αυτά τα βιβλία. Μερικοί λένε ότι αποτελούν την εξέλιξη των βιβλίων γυναικείας απελευθέρωσης που γράφονταν το 1970, όπως της Μπέτι Φρίντμαν ή της Ερικα Γιονγκ. Οι βετεράνες φεμινίστριες φυσικά εξεγείρονται. Αλλωστε μισούν τα τακούνια του Μανόλο Μπλάνικ. Μερικοί προβοκάτορες πάνε πιο μακριά. Τι διαφορετικό, λένε, έχει το Sex and the City, εκτός από την εποχή και τις εμπειρίες, από τα μυθιστορήματα της Τζέιν Οστεν και των αδελφών Μπροντέ! Κοντολογίς, κουβέντα να γίνεται. Στην Ελλάδα αντιστοιχίες μπορούμε να βρούμε προς το παρόν μόνο σε σειρές της τηλεόρασης που βασίζονται σε δημοσιογραφικές στήλες, όπως για παράδειγμα της Μυρτώς Κοντοβά. Αποτυγχάνουν όμως γιατί μεταφέρουν το μοντέλο του Sex and the City στην Αθήνα. Οπως και να το κάνουμε, το Ψυρρή δεν είναι Μανχάταν και οι εργασιακές και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν κυρίως μικροαστικά χαρακτηριστικά. Η καρικατούρα είναι λοιπόν αναπόφευκτη.

nbak@dolnet.gr