Οι περισσότεροι της πολιτικής και ιδιαιτέρως εκείνοι που προστατεύονται και δεν θέλουν να τοποθετηθούν ευθέως για τα δύσκολα του μνημονίου στρίβουν διά της ανάπτυξης.
«Χρειάζονται αναπτυξιακά μέτρα για να μη βυθιστεί η οικονομία στην ύφεση» λένε και ξαναλένε πομπωδώς, αλλά ουδέποτε εξηγούν τι εννοούν και, το κυριότερο, ποτέ δεν περιγράφουν πώς θα χρηματοδοτηθεί αυτή η έρμη ανάπτυξη, όταν αποδεδειγμένα πια δεν υπάρχει σάλιο.
Αν εννοούν τη συνήθη μέθοδο των επιδοτήσεων και ενισχύσεων, προφανώς αγνοούν ή δεν λαμβάνουν υπ΄ όψιν ότι τελούσε σε καθεστώς περιορισμένων πόρων. Αν πάλι εννοούν τα κοινοτικά προγράμματα, οφείλουν να γνωρίζουν ότι και αυτά δεν είναι απεριόριστα και επιπλέον χρειάζονται και την εγχώρια συμμετοχή για να τρέξουν. Αν τώρα εννοούν άλλα πράγματα, όπως απελευθερώσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αυτοχρηματοδοτικά σχήματα ή άλλες εμπλοκές του ιδιωτικού τομέα, καλόν είναι να γνωρίζουν ότι και τέτοιες επιλογές τελούν υπό την αίρεση των πιστώσεων, οι οποίες δεν προσφέρονται αφειδώς στην ελληνική επικράτεια, παρά μόνο με το σταγονόμετρο.
Αλλά και πέραν αυτών, οι θιασώτες της ανάπτυξης διά των λόγων πρέπει να αντιληφθούν ότι η ανάπτυξη είναι μια διαδικασία σύνθετη που δεν στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στους διαθέσιμους πόρους. Θέλει σχέδια, προετοιμασία, κατάλληλο περιβάλλον διοίκησης και κράτους και, το κυριότερο, την επικράτηση κουλτούρας παραγωγής και δημιουργίας. Ειδικά η τελευταία είναι η κρισιμότερη.
Στη χώρα όπου επικρατούν τα πρότυπα της ευκολίας και της ανέμελης ζωής, στην κοινωνία όπου επικρατεί η ριάλιτι εκδοχή της ζωής, στη σημερινή τηλεοπτική Ελλάδα όπου όλα φαντάζουν κερδοφόρο παιχνιδάκι που ανταμείβει όσους δίνουν μάχη άλλοτε με ξανθές (δεν έχουμε τίποτε με τις ξανθές), άλλοτε με μαγείρους (ούτε και με αυτούς έχουμε θέμα) και άλλοτε ένας Θεός ξέρει με ποιους, προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη.
Οσο λοιπόν δεν αλλάζει το πρότυπο, όσο δεν καλλιεργείται κουλτούρα παραγωγής και απενοχοποίησης της επιχειρηματικότητας, ανάπτυξη πραγματική δεν πρόκειται να υπάρξει στην Ελλάδα.
Με άλλα λόγια, πάσχει το πρότυπο, το μοντέλο. Οσοι λοιπόν περιφέρονται στα δίκτυα της ενημέρωσης και αναπαράγουν το μοντέλο της ευκολίας και της ανοησίας καλόν είναι να μη μιλούν για την ανάπτυξη, διότι απλούστατα δεν ξέρουν πώς είναι.
