Λίγα βήματα από την εμβληματική πλατεία Λιστόν. Λίγα και από τα λαμπρά ανάκτορα Μιχαήλ και Γεωργίου. Η ερειπωμένη Μονή της Αγίας Αικατερίνης είναι εκεί για να θυμίζει στους Κερκυραίους ότι ένα κομμάτι της ιστορίας του νησιού χάνεται. Και ας μην ξεγελούν τα προστατευτικά πετάσματα γύρω της. Δεν είναι για να μην πέσει το κτίσμα – στο εσωτερικό έχει ήδη καταρρεύσει η στέγη-, είναι για να μην τους έρθει στο κεφάλι…
Εδώ και δέκα χρόνια παραμένει σε αυτή την κατάσταση απαξίωσης και εγκατάλειψης ο ναόςέτος κτίσης 1688, παρακαλώ!-, αλλά αυτή τη φορά δεν θα ρίξω τις ευθύνες μόνον στο υπουργείο Πολιτισμού. Ο δήμος τι κάνει;
Η τοπική κοινωνία δεν έχει χορηγούς;
Αλλά ποιος νοιάζεται για την ιστορία, όταν δεν αποδίδει χρήματα- αντιθέτως ζητάει… Ετσι και η Αγία Αικατερίνη, η οποία από το 1704 συγκροτήθηκε με το διπλανό κτίσμα σε μικρή ανδρική μονή, αφέθηκε στην τύχη της.
Και ας έχει συνδεθεί μαζί της- όπως και ο Ναός της Αγίας Τριάδας, επίσης ερειπωμένος μετά τον… βομβαρδισμό του 1943- με την οικογένεια του κρητικού αγιογράφου Στέφανου Τζανκαρόλα που δημιούργησε στην Κέρκυρα σπουδαίο έργο.
Γρηγορείτε, Κερκυραίοι, η ομορφιά χάνεται! Σε λίγο θα δείχνετε μόνον ερείπια.
